Ενας Σουηδός (Σκάρσγκαρντ), μια Αμερικάνα (Πόρτμαν), ένας Ισπανός (Μπαρδέμ) κι ένας Γάλλος (Λοσντάλ) μιλούν αγγλικά με επιτηδευμένη προφορά και διευθύνονται από έναν Τσέχο σκηνοθέτη με άξονα ένα σενάριο που έγραψε ένας Γάλλος. Α, η πλοκή εξελίσσεται στην Ισπανία. Αλήθεια, ποιος πίστεψε ότι αυτό το πρότζεκτ θα μπορούσε να αποδειχθεί ποτέ επιτυχημένο;

Η ζωή του Ισπανού ζωγράφου Φρανσίσκο ντε Γκόγια (1746-1828) ήταν ταραχώδης και το έργο του νοσηρό και γεμάτο εφιάλτες. Καυτηρίασε τα ήθη της εποχής του και τις καταχρήσεις της εκκλησίας, σχολίασε με τρόπο ιδιοφυή τις πολιτικές αλλαγές, έκανε σημαντικές τομές στην τέχνη.

Δυστυχώς στην ταινία δεν φαίνεται τίποτε από όλα αυτά. Ο Γκόγια του Φόρμαν είναι ένας απλός κινηματογραφικός χαρακτήρας (και μάλλον μέτρια φτιαγμένος από τον Στέλαν Σκάρσγκαρντ), ο οποίος δυσκολεύεται να βρει την επαφή του με την Ιστορία. Θέλω να πω ότι έχει επιφανειακή μόνο σχέση με τον αληθινό ζωγράφο και την τέχνη του, ενώ αντιδρά σπασμωδικά στη δραματική εξέλιξη των ιστορικών γεγονότων.

Η παραγωγή ωστόσο είναι φροντισμένη και εντυπωσιακή: σκηνικά, κοστούμια, φωτογραφία, ειδικά εφέ, όλα συνθέτουν το πειστικό ιστορικό πλαίσιο της ιστορίας. Η ερμηνεία της Πόρτμαν επίσης είναι αξιοπρόσεκτη. Από εκεί και πέρα, όμως, ο κεντρικός άξονας έχει χαθεί και σου είναι δύσκολο να καταλάβεις γιατί η ταινία δεν αποφασίζει να ολοκληρωθεί ούτε ως ιστορικό πορτραίτο ούτε ως δράμα μυθοπλασίας.

ΟΡΕΣΤΗΣ ΑΝΔΡΕΑΔΑΚΗΣ