«Shut up and sing»: σαν αντίλαλος από το παρελθόν, το σλόγκαν της (άμεσης ή έμμεσης) καλλιτεχνικής λογοκρισίας επανέρχεται έναν μήνα μετά το ομότιτλο ντοκιμαντέρ της Μπάρμπαρα Κοπλ για τις κατά λάθος (;) ακτιβίστριες Dixie Chicks.

Νίξον και Μπους, Βιετνάμ και Ιράκ, Λένον... και Dixie Chicks; Η ειρωνεία των καιρών, θα έλεγε κανείς, αλλά το θέμα είναι ότι πάνω στην άμμο των απλουστεύσεων δε μπορείς να χτίσεις ιστορικές αναλογίες αξιώσεων. Οταν ο ίδιος ο Λένον δήλωνε αφοπλιστικά «κι αν το flower power απέτυχε, θα βρούμε κάτι άλλο», 25 χρόνια μετά τον θάνατό του και... κάμποσα μετά το τέλος των ιδεολογιών, το αναμάσημα του κλισέ «το- μήνυμα -του-Τζον- επιβιώνει -μέχρι- σήμερα» είναι εξόφθαλμα ανεπαρκές.

Ούτως ή άλλως, ίσως να ψάχνουμε ψύλλους στ άχυρα από τη στιγμή που οι Λιφ και Σάινφελντ έλκονται κυρίως από τη συγκέντρωση σπάνιων ντοκουμέντων. Το φαινόμενο «Λένον» στη συναυλία, στο κρεβάτι, στην τηλεόραση. Μια ζωή-διαρκές μανιφέστο, πάντα δίπλα στην Γιόκο Ονο. Πάντα; Και ο επεισοδιακός παρ ολίγον χωρισμός τους ή το περίφημο «Χαμένο Σαββατοκύριακο»; Ακόμα και στο επίπεδο της πανοραμικής βιογραφίας, η ανάγκη του ντοκιμαντερίστα να τα έχει καλά με τις πηγές τράβηξε το χειρόφρενο μιας λανθάνουσας πολιτικής ορθότητας.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΑΜΑΡΑΣ