1989-1997, 31 DVD, περιοχής 2, FOX / ΟDΕΟΝ

Ενώ η αυτοδιαφημιζόμενη ως δισδιάστατη εμπειρία «Simpsons: The Μovie» βρίσκεται πια ante portas, είναι ώρα να θυμηθούμε την παιδική ηλικία του τηλεοπτικού καρτούν που είχε προκαλέσει μέχρι και την ηθική του Τζορτζ Μπους του πρεσβύτερου.

«Θα συνεχίσουμε να στηρίζουμε την αμερικάνικη οικογένεια, και θα προσπαθούμε να την κάνουμε να μοιάζει περισσότερο σαν τους Γουόλτονς και λιγότερο σαν τους Σίμπσον». Ποιο ήταν άραγε το επίμαχο στοιχείο του οικογενειακού φρενοκομείου με την επωνυμία «Simpsons» που εξόργισε τον Ρεπουμπλικάνο τότε πρόεδρο των Η.Π.Α. και τους φιλήσυχους ψηφοφόρους του; Ισως η απάθεια του Χόμερ, ενός εθισμένου στο κουαρτέτο τηλεόραση -μπύρα - ντόνατ - τηλεόραση πάτερ φαμίλια που γαλουχεί τα παιδιά του με ατάκες όπως «παιδιά μου, προσπαθήσατε πολύ και αποτύχατε οικτρά. Ηθικό δίδαγμα, μην προσπαθείς ποτέ». Ισως ο κατά λάθος κυνισμός που αποπνέουν οι απαντήσεις του, όπως όταν ο γιος του Μπαρτ παραπονιέται ότι θα χάσει όλο το καλοκαίρι επειδή έσπασε το πόδι του: «Μην ανησυχείς, όταν με το καλό βρεις μια δουλειά σαν την δική μου θα χάνεις κάθε καλοκαίρι». Τέλος πάντων, η απερισκεψία του πρεσβύτερου Τζορτζ Μπους θα του στοίχιζε μια ξεγυρισμένη βεντέτα με την κίτρινη οικογένεια σε ειδικά αφιερωμένο επεισόδιο, με σπέσιαλ εξευτελιστικό κάψιμο των απομνημονευμάτων του.

Ας μην γελιόμαστε, όμως, το animation που ο Ματ Γκρόνιγκ αρχικά δημιούργησε για το σόου της Τρέισι Ούλμαν ήξερε από τα πρώτα του βήματα να παίζει το παιχνίδι της αμφισβήτησης και του σατιρικού κανιβαλισμού σε διπλό ταμπλό. Βαφτίζοντας τους Σίμπσον με τα ονόματα της δικής του οικογένειας, ο Γκρόνινγκ είδε τον «μέσο Αμερικανό» μέσα από έναν πολύχρωμο μεγεθυντικό φακό, φροντίζοντας να τον κολακεύει με το σταγονόμετρο τη στιγμή που ξεγύμνωνε τη μικροπρεπή του φύση. «Κοίτα πώς λέγεται αυτή η χώρα: You are gay!», αναφωνεί περιπαικτικά ο Χόμερ δείχνοντας στον χάρτη την Ουρουγουάη και καλοπιάνει την ημιμάθεια του ενός θεατή ενώ τονώνει το σύνδρομο ανωτερότητας του άλλου. Ενοχοι φαρισαϊσμού οι Σίμπσον, λοιπόν; Μάλλον είμαι ο τελευταίος που θα υπέγραφα την καταδίκη τους, μετά από μια σύντομη περιήγηση στη μικρή τους πόλη.

Στο επινοημένο αλλά οικείο Σπρίνγκφιλντ, η σιωπηλή αμερικανική πλειοψηφία παρελαύνει σε μόνιμη υπερένταση, και ξεκαρδιστικά βουτηγμένη στις εμμονές. Ο θρησκόληπτος γείτονας Νεντ Φλάντερς κολυμπάει στη νιρβάνα του: «Εχω τηρήσει κατά γράμμα ό,τι λέει η Βίβλος - ακόμα και τα σημεία που αντιφάσκουν το ένα με το άλλο». Ο μοχθηρός άρχοντας του μονοπωλίου Μπερνς («οικογένεια, θρησκεία, φιλία, οι τρεις δαίμονες που πρέπει να νικήσεις για να πετύχεις στις μπίζνες») και ο ύποπτα προσκολλημένος σε αυτόν Σμίδερς, που εισήγαγε όλο και πιο ξεκάθαρα το ομοφυλοφιλικό στοιχείο στη σειρά (αποκορύφωμα το «Ηomers Ρhobia» στην όγδοη σεζόν). Το μωσαϊκό των χαρακτήρων τελειωμό δεν έχει, αλλά κόβω δρόμο για να επιστρέψω στον αδιαφιλονίκητο πρωταγωνιστή.

«Μαρτζ, άνοιξε την τηλεόραση, νομίζω ότι αρχίζω να σκέφτομαι!». Από τα περίφημα γκαγκ, εξαιτίας των οποίων δεν θες να χάσεις ούτε τα πρώτα δευτερόλεπτα κάθε επεισοδίου, η περιπετειώδης- μέσα- στη- μονοτονία- της ζωή των Σίμπσον έχει ως αιώνιο σημείο αναφοράς την τηλεόραση. Στο εισαγωγικό γκαγκ η οικογένεια κολυμπά, μεταμορφώνεται σε ζόμπι, βρίσκει το σαλόνι κατειλημμένο από τους Φλίντστοουν, μέχρι που τους λιώνει μια γιγαντιαία πατούσα α λα Μόντι Πάιθον με το που στρογγυλοκάθονται στον καναπέ. Εν ολίγοις, οι Σίμπσον δεν υπάρχουν μόνο χάρη στην τηλεόραση, αλλά αποκλειστικά γι αυτή. «Μήπως η υπερβολική και αδικαιολόγητη τηλεοπτική βία μάς κάνει απαθείς;» «Α, μπα», συζητάνε τα παιδιά της οικογένειας, καθώς ένα ανδροειδές ξεκοιλιάζεται μπροστά στα αδιάφορα μάτια τους. Εκτός από το σπαρταριστό τηλεοπτικό φαινόμενο που ευεργέτησε όσο κανένα άλλο την ποπ κουλτούρα των 90s, οι «Simpsons» των πρώτων ετών κατά βάθος είναι το οδοιπορικό της «προ-11/9» γενιάς προς έναν μηδενισμό που πίσω από το γέλιο κρύβει τη θλίψη.

dvd extras
Ay, caramba! Ολο και περισσότερα, όλο και καλύτερα πρόσθετα καθώς προχωρούν οι σεζόν. Ορεξάτες εισαγωγές του Ματ Γκρόνινγκ για να ανοίξει και η δική σου όρεξη, και σκηνές κομμένες εξαιτίας λογοκριτικής ευαισθησίας ή απλώς χρονικών περιορισμών. Κεφάτες «στρογγυλές τράπεζες» συντελεστών ως commentary σε κάθε επεισόδιο ξεχωριστά. Και ως χαριστική βολή, τα παραπάνω από χορταστικά αστυνομικά ψευδο-ρεπορτάζ που συνοδεύουν το σπασμένο στα δύο (γέφυρα μεταξύ έκτης και έβδομης σεζόν) μυστήριο με τον τίτλο «Who Shot Mr. Βurns?».

Season 9 (1997-1998)
«Γεια σας, είμαι λογοκριτής της Fox και δουλειά μου είναι να σας προστατεύω από την πραγματικότητα». Είναι η πραγματικότητα, λοιπόν, που εισέβαλε με άχαρο τρόπο στο φαρμάκι που έσταζαν οι Σίμπσον για να το κάνει λιγότερο θανατηφόρο; Μήπως μερίδιο της ευθύνης φέρει ο νέος executive producer της σειράς Μάικ Σκάλι, τον οποίο φανατικοί της σειράς έχουν μετατρέψει σε αποδιοπομπαίο τράγο; Ή απλώς είναι ο αδίστακτος χρόνος που επέφερε την αναπόφευκτη παρακμή;

Οπως και να χει, η ένατη σεζόν είναι κάτι σαν το τελευταίο σύνορο της αθωότητας για το animation που κάποτε μπορούσε να δημιουργεί ορδές αγανακτισμένων τηλεθεατών. Ελαφρώς ανισόρροπο κοκτέιλ μεταξύ προχειρογραμμένων επεισοδίων, ιδιοφυών εξάρσεων και πληθώρας cameo περασμάτων, τα 25 επεισόδια του κύκλου περιέχουν ούτως ή άλλως μερικές λαμπρές στιγμές prime time απελευθέρωσης. Οπως το «Τhe City of New York VS Homer Simpson», πρώτο επεισόδιο της σεζόν, με τον Χόμερ να ψάχνει εναγωνίως τουαλέτα στο σημείο που τώρα είναι γνωστό ως ground zero. Το «Τhe Joy Of Sect», με θρησκευτικές επιχειρήσεις α λα σαϊεντολογία να μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι με την επίσημη εκκλησία και τον Μπερνς να γίνεται θεός για μια νύχτα. Τον Χόμερ Σίμπσον να προπαγανδίζει την υποψηφιότητά του ως συμβούλου καθαριότητας του Σπρίνγκφιλντ κάνοντας άνω κάτω συναυλία των U2 στο «Τrash Of The Τitans», 200ο επεισόδιο της σειράς. Τον Ινδό διευθυντή του τοπικού Kwik-E-Mart Απού Ναχασαπιμαπετιλόν να γίνεται γαμπρός με το ζόρι στο «Τhe Two Mrs. Νahasapeemapetilons».

Και πάνω απ όλα, τους Χόμερ και Μαρτζ να κουνούν την αχλαδιά όπως τους γέννησε η μαμά τους σε όσο πιο δημόσιους χώρους γίνεται και να οικειοποιούνται το «Rock The Casbah» στο αυτόματα κλασικό «Νatural Born Κissers» (που μεταξύ άλλων περιέχει και ένα απολαυστικά κακό εναλλακτικό τέλος της «Καζαμπλάνκα»). Ισως κάτι σαν συμβολισμός του τέλους της Full Monty εποχής για τα κίτρινα παιδιά του Ματ Γκρόνινγκ.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΑΜΑΡΑΣ