Από τον Μάρκο Φράγκο
Από το Mickey Mouse Club μέχρι τα ρεκόρ στους καταλόγους επιτυχιών του Billboard, ο Τζάστιν Τίμπερλεϊκ απλά συνεχίζει τον περίπατό του στον γαλαξία, κλέβοντας γεύσεις από όλες τις δεξαμενές ψυχαγωγίας, ακριβώς όπως το θέλησε η μοίρα του. Η επιτυχία είναι γραμμένη στο DNA του με πηχυαία γράμματα και αυτός απλά την υπηρετεί. Αδικα;
Ο Τζάστιν δεν είναι ένας τυχαίος ποπ σταρ: αν ένας σκηνοθέτης επιχειρούσε ένα ξαφνικό πανοραμίκ στην καριέρα του θα παρατηρούσε έναν ακούραστο τύπο να ανεβαίνει με τακτικά βήματα το μονόδρομο της φήμης. Αν έκανε ένα ξαφνικό ζουμ στο πρόσωπό του θα διαπίστωνε ότι, στην περίπτωσή του, δεν είναι η προσπάθεια αυτό που διαγράφεται στις εκφράσεις του. Είναι μάλλον ένα ήρεμο βλέμμα αποδοχής της μοίρας του...
Αυτό που έχει σημασία στην περίπτωση του τραγουδιστή, χορευτή, ηθοποιού, παραγωγού Τζάστιν, δεν είναι ότι απλά προέρχεται από τη βαριά βιομηχανία ειδώλων της Αμερικής, αλλά το ότι με τη χαλύβδινη -σχεδόν στρατιωτική- πειθαρχία του στους αυστηρούς νόμους της show biz, σχεδόν αβίαστα ακυρώνει τους διαχωρισμούς ανάμεσα στην «αληθινή» και τη «στιλιστική» ποπ.
Η σπουδαιότητα του Τζάστιν στο νέο παγκόσμια στερέωμα της δεκαετίας των 00s έχει να κάνει με την... αληθινή, στιλιστική ποπ που προβάλλει: δεν υπάρχει τίποτα πιο αληθινό στις μέρες μας από έναν τύπο όπως ο Τζάστιν, που διατείνεται ότι επαναφέρει το «sexy». Πράγματι το κάνει...
Δεκατρία εκατομμύρια πουλημένα άλμπουμ, τέσσερα βραβεία Γκράμι, δεκατέσσερα χρόνια καριέρας και είκοσι έξι χρόνια ζωής αργότερα, ο Τζάστιν μπορεί να καυχιέται ότι είναι ο διασημότερος αστέρας στον πλανήτη και μάλλον σκοπεύει να παραμείνει. Οταν με τους NSync κατακτούσε τα τσαρτ της Αμερικής, όλοι έβλεπαν μια φρέσκια φωνητική μπάντα αγοριών στην παράδοση των αντίστοιχων γκρουπ, που υπηρετούσε τη νέα ποπ προβάλλοντας με πίστη τη συνταγή στην οποία είχαν θητεύσει οι New Kids On The Block και οι Backstreet Boys. Μια ντουζίνα επιτυχίες απέφεραν οι NSync στο αμερικανικό τσαρτ μέσα σε μια τετραετία και μετά διαλύθηκαν όπως ακριβώς δημιουργήθηκαν: μέσα σε μια νύχτα.
Συνήθως η προσωπική καλλιτεχνική πορεία αυτών των αγοριών σε αντίστοιχες περιπτώσεις είναι είτε κωμικοτραγική (θυμηθείτε τις φαιδρές σόλο προσπάθειες των τεσσάρων υπόλοιπων Take That πέραν του Ρόμπι Γουίλιαμς), είτε εντελώς διαφορετικές από τις αναμενόμενες για να γλιτώσουν τις εφηβικές «αμαρτίες» και τη στάμπα του εφήμερου (όπως προσπάθησε να κάνει ο Ντόνι Ουόλμπεργκ από τους New Kids On The Block). Δεν υπάρχουν πολλά παραδείγματα αγοριών ή κοριτσιών αντίστοιχα, τα οποία μετά τα «εφηβικά γκρουπάκια» στα οποία συμμετείχαν, να έκαναν πραγματικά επιτυχία. Ο Τζάστιν είναι η εξαίρεση στον κανόνα: όχι μόνο κατάφερε να κάνει επιτυχία μόνος του, αλλά κέρδισε και την αποδοχή των κριτικών. Και αυτό είναι που κάνει την καριέρα του να φαντάζει ως φαινόμενο. Το άξιο παρατήρησης στην περίπτωση του Τζάστιν δεν είναι το «όμορφο» πρόσωπό του και η ικανότητά του να αντεπεξέρχεται σε κάθε είδους πρόκληση. Είναι το ότι πραγματικά πρόκειται για έναν ποπ σταρ που δεν θεωρεί τίποτα δεδομένο: δεν θεωρεί σίγουρη την αγάπη του κόσμου, δεν κάνει μούτες στο φακό, δεν χαμογελάει σπάταλα, ούτε «φοράει κολάρο» στο κοινό το σταριλίκι του. Ο Τίμπερλεϊκ έχει εισάγει ούτε λίγο ούτε πολύ ένα νέο «ήθος» στον πολύχρωμο κιτς χάρτη της show biz: δε διεκδικεί το σεξ, αποδέχεται την περιρρέουσα ύπαρξή του, δεν επιβάλλεται με τρικ του μάρκετινγκ, απλά δουλεύει υπερωρίες, δεν κοροϊδεύει κανέναν, απλά προσφέρει αυτό που έχει με όλο του το σώμα και το μυαλό.
Ο Τζάστιν δεν είναι δηλαδή ένα συνηθισμένο σύμβολο του σεξ, επειδή έτσι αποφάσισε το κονκλάβιο των ανθρώπων που τον μανατζάρει. Είναι δικαίως ένα σύμβολο του σεξ, επειδή δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς.
Οι ποικίλες συνεργασίες του με τον Τίμπαλαντ και όλο το νέο χάρτη των ποπ σταρ της Αμερικής (από Σνουπ Ντογκ μέχρι Νέλι Φουρτάντο) αποφέρουν υποδειγματικές παραγωγές και τραγούδια, που, ενώ κινούνται στον ταχύκαυστο πυρήνα των καταλόγων επιτυχιών, ακούγονται και πολύ αργότερα από αυτόν: το άλμπουμ του «Futuresex / Lovesounds» εμπεριέχει όλη τη σοφία της νέας ρυθμικής ποπ (χωρίς sampling από παλιότερα κομμάτια) - για πρώτη φορά το ποπ στοιχείο φαντάζει διαχρονικό, κλασικό και με σεβασμό στις φόρμες που το απαρτίζουν: δουλεμένες μελωδίες, μαγική σόουλ, δυνατό χορευτικό αίσθημα.
Αρκεί μια ματιά σε κάποια από τα κλιπ του - «Signs», «Rock Your Βody», «What Goes Around, Comes Αround»- για να απολαύσει κανείς έναν αλάνθαστο χορευτή, από το στυλ του οποίου δεν περισσεύει τίποτα. Αναβλύζει σεξαπίλ χωρίς να προσπαθεί γι αυτό...
Justinfied
Τον Φεβρουάριο του 2004, κατά τη διάρκεια του σόου του Super Bowl που παρακολουθούσαν εκατόν σαράντα εκατομμύρια άνθρωποι, ο Τζάστιν ανέβηκε στη σκηνή με την Τζάνετ Τζάκσον για ένα ντουέτο. Στη μέση του τραγουδιού, στο στίχο «gonna have you naked by the end of this song», ο Τζάστιν με μια αιφνίδια χορευτική κίνηση άνοιξε το κλιπ του μαύρου δερμάτινου τζάκετ που κάλυπτε το στήθος της Τζάνετ και μπροστά στα μάτια όλων αποκαλύφθηκε το ολοστρόγγυλο (με μοιρογνωμόνιο) στήθος της μαύρης σταρ, η οποία «έκπληκτη» φρόντισε αυτή η έκθεση να διαρκέσει μόλις τρία δευτερόλεπτα, κουμπώνοντας βιαστικά το κλιπ του κοστουμιού. Το μάρκετινγκ θέλει τη σκηνή αυτή «αυθόρμητη» και αναπάντεχη. Η φιλολογία περί αυτού έκανε τον γύρο του κόσμου, οι σχολιαστές μιλούσαν ώρες για την τηλεοπτική αυθαιρεσία και την τολμηρότητα του Τζάστιν και οι διαστάσεις που πήρε το περιστατικό «απέκλεισαν» τους δύο καλλιτέχνες από μια πιθανή εμφάνισή τους στην τελετή των Βραβείων Γκράμι του 2004, εκτός αν ζητούσαν συγγνώμη μπροστά στην κάμερα. Με ένα σύντομο γραμμένο λόγο, ο Τζάστιν υπάκουσε κι έτσι μπόρεσε να παραλάβει τα δύο βραβεία που κέρδισε για το Καλύτερο Φωνητικό Ποπ Αλμπουμ («Justified») και την Καλύτερη Αντρική Ποπ Ερμηνεία («Cry Me Α River»).
Ούτε οι έρωτες της προσωπικής ζωής του (Μπρίτνεϊ Σπίαρς, Τζένα Ντιούαν, Αλίσα Μιλάνο, Κάμερον Ντίαζ) δεν έχουν απασχολήσει τα μαζικά μέσα με τον τρόπο που συνηθίζουν να συμπεριφέρονται στα celebrities. Ούτε η ανακήρυξή του στον πιο σέξι άντρα της γης από το Cosmopolitan καπελώνει την καλλιτεχνική του δράση - ο Τζάστιν έχει την ικανότητα να φαντάζει πολύ πιο ταιριαστός στο εξώφυλλο του Rolling Stone παρά στα γυναικεία περιοδικά ως πρότυπο σύγχρονου άντρα.
Είναι ίσως ο πρώτος ποπ σταρ που κατάφερε να γίνει αποδεκτός από τη δύσκολη και άκαμπτη κοινότητα τού ροκ κατεστημένου: δεν μπορούν να του προσάψουν τίποτα που να άπτεται της γνωστής επιχειρηματολογίας περί κατασκευασμένου ειδώλου. Στην περίπτωσή του... ο κατασκευαστής είναι ο ίδιος.
albums
Μία σόλο καριέρα αξίας πολλών εκατομμυρίων δολαρίων
Justified (Jive, 2002)
Μετά τους *NSync, ο Τζάστιν μπαίνει στο στούντιο με τους Neptunes και με ένα υλικό που προοριζόταν σε μεγάλο του μέρος για το άλμπουμ του Μάικλ Τζάκσον «Ιnvincible», φτάνοντας στο Νο.2 του Billboard. Με τραγούδια όπως τα singles «Like Ι Love Υou», «Cry Me Α River» -με αναφορές στο χωρισμό του από την Μπρίτνεϊ- και «Rock Your Βody» ο Τζάστιν μεταμορφώνεται από ένα χαρισματικό αγόρι σε έναν πολλά υποσχόμενο άντρα. Οι ερμηνείες του ακούγονται ασυνήθιστα «έμψυχες» και ο διαχωρισμός από τα υπόλοιπα παιδιά-θαύματα της γενιάς του είναι αποφασιστικός.
Futuresex / Lovesounds (Jive, 2006)
To μαγικό άγγιγμα του Τίμπαλαντ μετατρέπει κάθε τραγούδι σε αυτό το δεύτερο ελαφρά καθυστερημένο, αλλά άξιο της αναμονής (τέσσερα χρόνια είναι πολλά στον κόσμο της ποπ) άλμπουμ του Τζάστιν σε ερωτικές εκρήξεις διαφορετικών εντάσεων. Το «Sexyback» κερδίζει αμέσως τις εντυπώσεις με τον macho χορευτικό ήχο του και το σερί των επιτυχιών συνεχίζεται: «Μy Love», «What Comes Αround», «Summer Love»... Στο εξώφυλλο ο Τζάστιν σπάζει με το πόδι του μια discoball - υδρόγειο σαν ένας εναλλακτικός και «υγιής» Μάικλ Τζάκσον.
movies
Ο Τζάστιν Τίμπερλεϊκ είναι καλός ηθoπoιός. Απόδειξη...
3. Black Snake Moan του Κρεγκ Μπρούερ
Με μια μικρή αλλά καταλυτική παρουσία στο φιλμ, ο Τίμπερλεϊκ εξερευνά την πιο ευαίσθητη πλευρά του υποδυόμενος τον φύλακα άγγελο που θα γλιτώσει την Κριστίνα Ρίτσι από μια ζωή διαρκώς στα άκρα. Μέχρι τη στιγμή, όμως, που θα αποφασίσει να κυνηγήσει τους δικούς του, προσωπικούς δαίμονες...
2. Southland Tales του Ρίτσαρντ Κέλι
Μπορεί ο ρόλος του πιλότου Αμπιλιν να είναι περιφερειακός στο υπερφίαλο έπος του Κέλι, του ανήκει ωστόσο η πιο αξιομνημόνευτη σκηνή ολόκληρης της ταινίας: Στο μέσο ενός μουσικοχορευτικού- παρωδία, ο Τζάστιν συγχρονίζει τα φωνητικά και τις σωματικές του κινήσεις στο «Αll These Things That Ι Ve Done» των Killers, γυρίζοντας προς την κάμερα για να απευθύνει πολυάριθμα «you know you got to help me out» στους θεατές που τον παρακολουθούν.
1. Alpha Dog του Νικ Κασαβέτη
Καπνίζει χόρτο, αναπνέει σε μια ατμόσφαιρα διαρκούς ηθικής αποχαύνωσης, το παίζει σκληρός και δεν χάνει ευκαιρίες να επιδεικνύει το γυμνασμένο του σώμα με τα πολλά τατουάζ. Πίσω από το αβανταδόρικο παρουσιαστικό κρύβεται, ωστόσο, ένα φοβισμένο, σαστισμένο παιδί. Και είναι προς τιμήν του Τζάστιν που αυτό το παιδί «βγαίνει» στην οθόνη όχι σαν κάποιος Καλιφορνέζος γκόμενος, αλλά ως μια τραγική φιγούρα.
