Τέσσερα φεστιβάλ φολκ μουσικής που έλαβαν χώρα στο Νιούπορτ συνέλαβε με τον φακό του ο Λέρνερ σε ένα διάστημα μεταξύ του 1963 και του 1966. Μιλάμε ασφαλώς για την περίοδο που το πιο παραδοσιακό μουσικό ιδίωμα της αμερικανικής κουλτούρας αρχίζει και πάλι να απολαμβάνει μαζική αποδοχή, πρόκειται, όμως και για την αποφασιστική ώρα κατά την οποία ανανεωτικοί καλλιτέχνες όπως ο Μπομπ Ντίλαν, η Τζόαν Μπαέζ, ο Τζόνι Κας και οι Peter, Paul and Mary έρχονται να γυρέψουν τη σκυτάλη της διαδοχής από τους προκατόχους τους. Στη διάρκεια τριάντα περίπου εμφανίσεων που βρίσκονται σκορπισμένες στο φιλμ παρακολουθούμε το παρελθόν να δίνει αρμονικά επί σκηνής τη θέση του στο μέλλον και τους εκπροσώπους του χθεσινού ήχου να ενώνουν τις φωνές τους με τους πιο ηλεκτρικούς αλλά άξιους διαδόχους τους, καθώς ο ορμητικός μουσικός ποταμός μοιάζει να κυλά ασταμάτητα από γενιά σε γενιά. Απέναντι στο φολκ πανόραμα που παρελαύνει μπροστά στα μάτια του, πάλλεται ζωντανός κι ανήσυχος ένας ολόκληρος νεαρόκοσμος που, όπως και οι καλλιτέχνες που ήρθε να δει, περιμένει κι αυτός το αύριο να ξημερώσει καλύτερο. Αυτή τη σπάνια στιγμή μέσα στον χρόνο όπου όλα έμοιαζαν για λίγο πιθανά, φωτισμένα κάτω από έναν ρομαντισμό που δεν επρόκειτο να ευοδωθεί, σφραγίζει τελικά στο φιλμ του κι ο Λέρνερ. Συγχρονίζοντάς το στις νότες αξέχαστων κομματιών, όπως το «Μr.Τambourine Μan» ή το «Ι Walk The Line», αφήνει την κάμερα να καταγράψει διακριτικά το τέλος μιας εποχής και την αρχή μιας καινούργιας.