Σαν έφηβος, ο Αλέξανδρος ήταν ένας άνδρας μάλλον ανασφαλής και φοβισμένος, που προσπαθούσε μάταια να ξεφύγει από τον έλεγχο της ραδιούργας μητέρας του Ολυμπιάδας, η οποία ήξερε ότι το μέλλον της εξαρτάται από το αν ο μικρός θα διαδεχθεί τον βασιλιά και σύζυγό της Φίλιππο στον θρόνο. Σαν ενήλικας, ήταν ένας βράχος θάρρους που βγήκε κατακτητής από την πρώτη του κιόλας μάχη, πριν εξαπλώσει τη δύναμή του σε ολόκληρο τον γνωστό τότε κόσμο. Η δραματουργικά αβάσιμη αυτή μεταμόρφωση, που πραγματοποιείται απλά και ξαφνικά μ ένα... cut, είναι μια μονάχα από τις βασικές αδυναμίες της υπερφιλόδοξης ιστορικής περιπέτειας του Στόουν, ο οποίος περιγράφει χωρίς να φωτίζει και διερωτάται χωρίς να είναι σε θέση να αρθρώσει τη δική του εκδοχή ως απάντηση. Αρκετά θα μάθουμε για τη στρατιωτική ιδιοφυϊα του Μεγαλέξανδρου από τις εντυπωσιακές σκηνές μαχών, αλλά σχεδόν τίποτα για τον ίδιο τον άνθρωπο. Εκεί που θα τον περιμέναμε προκλητικό και συνωμοσιολόγο, ο Στόουν αναδιπλώνεται στον αόριστο υπαινιγμό (η υποτιθέμενη ομοφυλοφιλία του Αλέξανδρου) ή την ξερή πληροφορία (η δολοφονία του Φίλιππου), μια ατολμία που ενισχύεται και από την επιλογή του να ξετυλίξει το όλο χρονικό μέσα από ένα πομπώδες, κηρυγματικό voice over δια στόματος του Πτολεμαίου.

P.E.