H σταθερή συνεργασία Σπάικ Λι και Τέρενς Μπλάνσαρντ συνεχίζεται, αλλά ακόμα και η πιο αδιάφορη ταινία του πρώτου γίνεται αφορμή να δώσει ο δεύτερος και πάλι δείγματα του σπουδαίου ταλέντου του. Μας έχει ξαναδοθεί στο παρελθόν η ευκαιρία να επισημάνουμε ότι ο Αφροαμερικανός συνθέτης έχει αφήσει από καιρό πίσω του τα στεγανά της τζαζ κι έχει αποδείξει ότι μπορεί με άνεση να δοκιμάζεται και στο χώρο της συμφωνικής μουσικής. Εδώ, ωστόσο, επιλέγει στα περισσότερα κομμάτια ένα ύφος σαλονάτης τζαζ που είναι... «smooth» μόνο στα χαρτιά και όχι στην ουσία: γιατί με 39 έγχορδα, 11 πνευστά, την κιθάρα του Τζον Παριτσέλι και το μόνιμο κουαρτέτο του από κοντά, ο Μπλάνσαρντ δεν λαθεύει ούτε αυτή τη φορά. Τα μεγαλεία του «25th Ηour» δεν τα αγγίζει, βέβαια, αλλά προφανώς δεν ήταν αυτός ο στόχος. Αν αυτός ο δίσκος είχε βγει με την έγκυρη σφραγίδα της Blue Note (στην οποία ηχογραφεί ως σόλο καλλιτέχνης), όλοι θα μιλούσαν για ένα κομψοτέχνημα μαζικής, μελωδικής τζαζ. Τώρα, στο κινηματογραφικό πλαίσιο του «She Hate Μe», μπορεί και να περάσει απαρατήρητο. Θα είναι κρίμα...