Βάζοντας το alter ego του, τον κύριο Ιλό, να σπέρνει την καταστροφή στο άψογα οργανωμένο, φουτουριστικό νοικοκυριό των συγγενών του, ο Τατί γυρνά την πλάτη του στο άσκοπα σύνθετο και ωφελιμιστικό σύμπαν των ενηλίκων για να εξυμνήσει την παιδική αθωότητα και τον αυθορμητισμό. Στην πορεία χορογραφεί μια σχεδόν χωρίς λόγια κωμωδία που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα πρότυπά των Μπάστερ Κίτον και Τσάρλι Τσάπλιν ούτε σε σκηνοθετική ευφυϊα ούτε σε ευφορικά γέλια. Θ.Π.