Καλησπέρα σας! Είμαι 50 χρονών και έχω μια κόρη 29 χρονών. Είναι το πρώτο παιδί στην οικογένεια (έχουμε ακόμη ένα γιο 24 χρονών). Η κόρη μου ζει μόνη σε μια μεγάλη πόλη από τότε που έφυγε για σπουδές, ενώ εμείς ζούμε στην επαρχία. Συνεχίζει τις σπουδές της (με μεταπτυχιακά κλπ) και εργάζεται με μερική απασχόληση, για να μην παραμελεί τις σπουδές της (φυσικά τη στηρίζουμε οικονομικά εγώ κι ο πατέρας της). Εδώ και δύο χρόνια περίπου (από τότε που η κόρη μου έβαλε μπρος για διδακτορικό) προβληματίζομαι για πολλά. Η κόρη μου δεν θέλει να γυρίσει πίσω στην πόλη της, θέλει να μείνει εκεί. Δουλειά σταθερή δεν έχει, άνεργη θα είναι μόλις πάρει το πτυχίο της. Όσο για κοινωνική ζωή, σχεδόν τίποτα. Εκεί που ζει έχει κάποιες παρέες, αλλά όταν έρχεται εδώ για να περάσει γιορτές μαζί μας, κλείνεται στο σπίτι και διαβάζει (2-3 φίλους έχει μόνο, από το σχολείο δεν κράτησε καμιά παρέα). Σχέση δεν έχει από όσο ξέρω. Από όσα μου είχε πει στο παρελθόν, είχε μια σχέση που κράτησε 4 χρόνια, αλλά τον χώρισε επειδή εκείνος τη ζήλευε που εξελισσόταν στη ζωή της. Φοβάμαι ότι κυνηγάει μόνο την καριέρα της σε βάρος της προσωπικής της ζωής. Βλέπω συγγενείς και παλιές της συμμαθήτριες να γυρνάνε στην πόλη τους, να παντρεύονται, να κάνουν παιδιά και ζηλεύω. Όταν της τα λέω αυτά, εκνευρίζεται και μου λέει πως δεν την καταλαβαίνω, επειδή εγώ δεν σπούδασα και έγινα μόνο μάνα και νοικοκυρά. Κι ότι δεν έχει χρόνο λόγω σπουδών, για να βγαίνει συνέχεια και να ξενυχτάει, όπως άλλα κορίτσια της ηλικίας της. Μου έχει πει επίσης πως φοβάται να μην κλειστεί στο σπίτι όπως εγώ και ότι δεν στέριωσε με κανέναν άντρα μέχρι τώρα, επειδή δύσκολα μπορούσαν να ανεχτούν το γεγονός ότι εκείνη ήταν πιο πάνω από αυτούς. Δεν ξέρω πια τι να κάνω. Καμιά φορά νιώθω ενοχές που της έλεγα από μικρή να διαβάζει πολύ για να σπουδάσει. Ήταν πάντα πρώτη μαθήτρια στο σχολείο και αργότερα μια συνεπής φοιτήτρια. Όλοι τη θαυμάζουν, επειδή δεν της λείπει τίποτα: είναι όμορφη, έξυπνη και αξιόλογη στον κλάδο σπουδών της. Αυτά τα λένε όλοι οι άλλοι, εμένα όμως με τρώνε άλλα μέσα μου: γιατί να είναι τόσο μόνη τώρα και ίσως στο μέλλον...
Γίνε φίλος της θείας Λουκίας και στο FaceBook
Καίτη μου, μέσα σε όλη τη λεπτομερή περιγραφή σου δεν μου αναφέρεις πουθενά αν η κόρη σου είναι ευτυχισμένη με τον τρόπο ζωής που ακολουθεί, καθώς αυτό είναι το ζητούμενο. Αν εκείνη είναι ευτυχισμένη, δεν υπάρχει κανένας λόγος να προβληματίζεσαι.
Κάποια στιγμή, μέσα στα επόμενα χρόνια, όταν θα έχει ολοκληρώσει τις σπουδές της και θα έχει εδραιώσει τη θέση της επαγγελματικά -μπορεί να ακολουθήσει και ακαδημαϊκή καριέρα μην ξεχνάς- θα νιώσει έτοιμη να κάνει σχέση και οικογένεια και τότε να είσαι σίγουρη ότι θα αφοσιωθεί σ' αυτό τον στόχο με την ίδια συνέπεια και προσήλωση που έχει δείξει μέχρι τώρα στις σπουδές της.
Μέχρι να έρθει εκείνη η ώρα, δεν έχει κανένα νόημα να την πιέζεις ή να προσπαθείς να της δημιουργείς τύψεις, με συγκρίσεις, συναισθηματικούς εκβιασμούς και άλλα τεχνάσματα.
Βλέπεις ο κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικές συναισθηματικές και κοινωνικές ανάγκες και τους δικούς του ρυθμούς εξέλιξης και αν πιεστεί να τους παραβιάσει εξαιτίας της ψυχολογικής πίεσης που μπορεί να δεχτεί από το περιβάλλον του τότε το αποτέλεσμα είναι μια εγγυημένη αποτυχία, αφού ο άνθρωπος αυτός θα είναι δυστυχισμένος.
Συνεπώς, πάψε να συζητάς αυτό το θέμα με την κόρη σου και σεβάσου τις δικές της ανάγκες και τον δικό της ρυθμό εξέλιξης, χωρίς να προβάλλεις επάνω της τις δικές σου προσδοκίες και τα δικά σου όνειρα. Η κόρη σου δεν είσαι εσύ και δεν είναι λογικό να της ζητάς να κάνει πράγματα για να πάψεις να ζηλεύεις. Η κόρη σου είναι ένα αυτόνομο, ανεξάρτητο ενήλικο άτομο με το δικαίωμα και την ευθύνη να κάνει τις δικές της επιλογές για το πώς θα ζήσει τη ζωή της. Το αν εσύ η ίδια, ή άλλα πρόσωπα του ευρύτερου περιβάλλοντος σας έχουν κάνει διαφορετικές επιλογές είναι δική τους ευθύνη και δικός τους λογαριασμός και δεν υπάρχει έδαφος για συγκρίσεις και επικρίσεις.
Με άλλα λόγια, σταμάτα να τρώγεσαι με τα ρούχα σου, να της γκρινιάζεις και να την επικρίνεις και καμάρωσε λιγάκι το κοριτσάκι σου που τα πάει τόσο καλά στον δρόμο που έχει επιλέξει: το έχει μεγαλύτερη ανάγκη.
