Θεία Λουκία καλησπέρα! Καταρχήν συγχαρητήρια για την στήλη σου είμαι φανατική αναγνώστρια! Λοιπόν, είμαι φοιτήτρια και εδώ και 3 μήνες έχω υιοθετήσει ένα αδέσποτο σκυλάκι που το υπεραγαπώ, το πρόβλημα είναι ότι δεν το έχω πει ακόμα στην οικογένεια μου. Οι γονείς μου δεν συμπαθούν τα ζώα, η μητέρα μου κυρίως που είναι τέρμα μανιακή με την καθαριότητα και γενικά δύστροπη. Λέει ότι έχει αλλεργία στα σκυλιά-γατιά, άλλα ποτέ δεν την έχω δει να παθαίνει κρίση όταν πηγαίνει επίσκεψη στα σπίτια συγγενών που έχουν σκύλους, οι οποίοι είτε τα κλείνουν σε δωμάτια έιτε τα βγάζουν στην αυλή, όταν πηγαίνει η μητέρα μου. Ο πατέρας μου έχει κάτι καναρίνια που τα έχει στην ταράτσα γιατί φώναζε η μάνα μου που τα είχε στο μπαλκόνι. Επίσης η μία μου η αδερφή φοβάται τα σκυλιά. Έχω και ακόμα μια αδερφή που είχε πει πριν καιρό στους γονείς οτι θα ήθελε να πάρει σκύλο στο σπίτι της, μιας και δεν μένει στο πατρικό και η μητέρας μας της το ξέκοψε. Τελοσπάντων, αυτό είναι το background της οικογένειας για να σου δώσω να καταλάβεις. Λοιπόν, όπως σου είπα υιοθέτησα ένα σκυλάκι, το οποίο είναι πολύ ησυχο, δεν κατουράει μέσα στο σπίτι, ξέρει μερικές εντολές (είναι 1.5 χρονών, το είχαν παρατήσει) και τώρα όπως καταλαβαίνεις τα Χριστούγεννα θα πρέπει να το πάω σπίτι. Έχω 3 επιλογές: το πάω χωρίς να τους πω τίποτα (γιατι η μάνα μου γενικά παθαίνει έναν παροξυσμό ότι της λέω κάτι από το τηλέφωνο, και μετά με παίρνει κάθε 5 λεπτά τηλέφωνο να μου αλλάξει γνώμη), τους λέω δυο βδομάδες πριν πάω ότι έχω σκύλο εδώ και 3 μήνες, τα έξοδα του οποίου τα καλύπτω από τα χρήματα που μου βάζουν κάθε μήνα, με καλή διαχείριση. Ετσι και αλλιώς λόγω σχολής δεν έχω χρόνο να βγαίνω έξω μιας και έχουμε πολλές εργασίες που μας τρώνε τον ελεύθερο χρόνο και με είχε πιάσει κατάθλιψη εδώ και 2 χρόνια που δεν έιχα πολλές παρέες και δεν έβγαινα όσο ήθελα. Για αυτό άλλωστε πήρα σκύλο για να με βοηθήσει ψυχολογικά και να έχω παρέα, πράγμα που όντως με βοήθησε έχω γίνει απίστευτα κοινωνική, απο εκει που δεν μιλούσα σε ανθρωπο και νιωθω πολυ χαρουμενη με το σκυλακι μου. Η 3η επιλογή είναι να πω αρχικά στην αδερφή μου που ήθελε και αυτή σκυλάκι ότι έχω σκύλο και αν έχει σοβαρό πρόβλημα η μάνα μας να πηγαίνω και να μένω σπίτι της μαζί με το σκυλι. Να προσθέσω ότι και στο πατρικό και στο σπίτι της αδερφής μου υπάρχουν κενά δωμάτια που θα μπορούσαμε να βάλουμε το σκυλακι. Έχεις κάτι να μου προτείνεις; Έχω αγχωθεί πολύ με το θέμα. Ευχαριστώ για τον χρόνο σου.
Γίνε φίλος της θείας Λουκίας και στο FaceBook
Συλβί μου, πρώτα απ' όλα οφείλω να σε συγχαρώ που έκανες το ψυχικό να υιοθετήσεις ένα παρατημένο ζωάκι. Να είσαι σίγουρη ότι εκείνο νιώθει μεγάλη ευγνωμοσύνη για σένα. Έπειτα πρέπει να σου διαβεβαιώσω ότι δεν υπάρχει απολύτως κανένας λόγος να αγχώνεσαι:απλά θα πάρεις τον σκύλο μαζί σου και θα τον αφήσεις στην αδελφή σου, αφού θα την έχεις ενημερώσει προηγουμένως εννοείται. Είναι σίγουρο ότι θα ενθουσιαστεί με την ιδέα και θα της φύγει και λίγο ο καημός για ένα δικό της ζωάκι. Ακόμα καλύτερα βέβαια θα ήταν αν έμενες κι εσύ στο σπίτι της για τις γιορτές, εφόσον συμφωνεί κι εκείνη φυσικά. Στη συνέχεια, όταν τους δεις από κοντά μπορείς να πεις και στους γονείς σας ότι έχεις σκύλο, ή και να μην τους το πεις, αν δεν νιώθεις την ανάγκη.
Επιτέλους, πρέπει να κάνεις την "επανάσταση" σου απέναντι στην καταπίεση της μητέρας σου -γιατί εκεί είναι το πρόβλημα κι όχι στο σύνολο της οικογένειας. Ούτως ή άλλως, είσαι ενήλικη κοπέλα πια και δεν επιτρέπεται να τη βλέπεις σαν μπαμπούλα. Αντίθετα, εκείνη θα πρέπει να μάθει ότι είσαι ένα ανεξάρτητο άτομο που μπορεί να την αγαπάς και να τη σέβεσαι πάντα αλλά εφόσον δεν την επιβαρύνεις, έχεις κάθε δικαίωμα να ζεις τη ζωή σου όπως ακριβώς θέλεις, χωρίς να της δίνεις λογαριασμό. Η υπόθεση του σκύλου είναι μια πολύ καλή αφορμή γι' αυτό. Όσο κι αν τσινήσει, δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να σε μεταπείσει, ενώ ταυτόχρονα θα την βάλεις στη θέση της και θα έχεις κάνεις κι ένα ψυχικό απέναντι στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας σου.
