Make a wish... Να μην πιάσει ψαλίδα το μαλλί

18.02.2013
Αγαπημένε μου Σωτήρη, Τελείωσε και το φιλανθρωπικό show του ΑΝΤ1, το Dancing with the stars με το όνομα.

Κι επειδή την Κυριακή ήταν ο τελικός, είπαν να μας το κάνουν πιο λιανά και να μας υπενθυμίσουν βεβαίως, βεβαίως τη φιλανθρωπική τους δράση. Κι ομολογώ ότι τα κατάφεραν μια χαρά ως ένα σημείο.

Η παρουσία των Ολυμπιονικών με το χορευτικό τους ήταν από τις πιο μαγικές και όλο νόημα τηλεοπτικές στιγμές. Ήταν μια στιγμή που σπάνια βλέπουμε πια στο κονσερβοκούτι της κρίσης και που είχε κάτι να μας πει.

Ωστόσο, η καλύτερη στιγμή, αυτή που ναι, δικαιολογούσε και την φιλανθρωπική πλευρά του show και που λες – κομμάτια να γίνει που η Βάνα η Μπάρμπα λέει ότι πήγε στο Dancing για να τα βολέψει λίγο οικονομικά – ήταν η παρουσία του μικρού Χρήστου.

Ο 15χρονος αγωνιστής και μεγάλος νικητής της ζωής, που νίκησε τη λευχαιμία, στάθηκε όρθιος στο κοινό και με τον δικό του αθώο και συγκινητικό τρόπο μίλησε για τον αγώνα του. Από τις πιο ωραίες στιγμές.

Η αθωότητα και ο ενθουσιασμός είχαν συνεπάρει τον μικρό Χρήστο, ο οποίος ζήτησε ακόμη ένα λεπτό για να ολοκληρώσει. Και η Ζέτα Μακρυπούλια (ή αυτοί που ήταν στο αυτί της) δεν του το επέτρεψε. Έπρεπε να προχωρήσουν στο επόμενο βίντεο.

Στο μαλλί της πολυάσχολης παρουσιάστριας που είναι λαμπερό και όχι ταλαιπωρημένο, που η τρίχα της δεν ξέρει τι είναι ψαλίδα, επειδή χρησιμοποιεί γνωστό σαμπουάν. Ναι καλά κατάλαβες.

Έκοψαν τον πραγματικό αγωνιστή, τον πραγματικό νικητή για τις... τρίχες και τον χορηγό της Μακρυπούλια. Γιατί, καλή η συγκίνηση και η φιλανθρωπία, αλλά να μην ξεχνάμε και τους χορηγούς. Ε;

Γιατί στη ζωή τα ωραιότερα πράγματα δεν είναι πράγματα, είναι... διαφήμιση. Ε ΑΝΤ1 μου;

Και στο δευτερόλεπτο λοιπόν, η πιο ωραία στιγμή της τηλεόρασης έγινε η χειρότερη. Αυτή που θέλουμε να ξεχάσουμε, διότι μας κάνει έξω φρενών.

Και δε σου λέω, ότι δεν έπρεπε να δείξουν διαφημίσεις, αλλά σε ένα πρόγραμμα που τελείωσε στη 1.30 μετά τα μεσάνυχτα κι ενώ είχαμε δει δύο φορές το χορευτικό της Μακρυπούλια, την Βάνα Μπάρμπα να δίνει μονόπετρο στον Λάτσιο (από τις πιο αίσχος και κρύες στιγμές) δεν υπήρχε ένα λεπτό, ένα λεπτό λέω για τον μικρό Χρήστο;

Έπρεπε να κόψουν το παιδάκι τόσο άκομψα; Έπρεπε να μας ξενερώσουν τόσο πολύ;

Στην τελική, ας έκανε μισή και όχι μία ώρα η Ζέτα μέχρι να πει το νικητή.

Πιστέψτε μας εκεί στον ΑΝΤ1 προτιμούσαμε να ακούσουμε τον μικρό Χρήστο να μιλάει, παρά να περιμένουμε τόση ώρα για το όνομα του νικητή.

Προτιμούσαμε να βλέπουμε το αθώο βλέμμα και τον ενθουσιασμό στο πρόσωπο του μεγάλου νικητή, του Χρήστου, παρά να βλέπουμε το βλέμμα και το άγχος της Ντορέττας Παπαδημητρίου για τη νίκη, λες και θα έπαιρνε το Όσκαρ.

Κρίμα....