Ο Μιχάλης Εμιρλής με την ολοκαίνουργια "Φωτιά στα Παραμύθια" του, με αστείρευτη ενέργεια, με πάντα cool και άνετη με το κοινό του διάθεση και κυριως πάντα χαμογελαστός, επανέρχεται δυναμικά στα μουσικά πράγματα μετά από τρία χρόνια. Με ένα "Παιδί των Ηδονών" να τα λέει με τον Θεό αλλά και με την πάντα ερωτευμένη του μπαλάντα "Να σε Ξεχάσω Προσπαθώ", με ήχους του Παπάζογλου και των Beatles, με εικόνες του βάτραχου που γίνεται πρίγκηπας...ο Μιχάλης ανοίγει την καρδιά του. Aπολαύστε τον!
Ε.Σ.
Μιχάλη σε είδαμε πρόσφατα στη σκηνή με τον Σταύρο Μιχαλακάκο και όλοι στην παρέα σχολιάσαμε την ενέργειά σου και την καλή σου διάθεση. Όποτε μάλιστα σε έχω απολαύσει live είσαι έτσι! Έχει υπάρξει κάποια φορά που να μην είχες βρει την όρεξη σου onstage?
Η αλήθεια είναι ότι έχουν υπάρξει στιγμές πριν ξεκινήσει ένα live, που έχω νιώσει κουρασμένος η’ είχα κακή διάθεση, μόλις όμως βρήκα onstage τα ξέχασα όλα! Είναι τόσο ωραίο το συναίσθημα όταν τραγουδάς μπροστά σε κόσμο που αυτό από μόνο του σου δίνει θετική ενέργεια.
Πώς έγινε το πρώτο πρώτο σου βήμα στη μουσική? Μετά τις σπουδές σου τι κλικ έγινε και πριν πέντε χρόνια και αποφάσισες να ασχοληθείς με τη Μουσική?
Πάντα αγαπούσα την μουσική, απλά πριν 5 χρόνια μου δόθηκε η ευκαιρία να ασχοληθώ με την μουσική επαγγελματικά. Έστειλα ένα demo με δικά μου τραγούδια, ταχυδρομικά, σε διάφορες δισκογραφικές εταιρείες πήρα κάποιες απαντήσεις και μετά από πολλές ακροάσεις και συναντήσεις με την εταιρεία μου, την legend, υπέγραψα το πρώτο μου συμβόλαιο.
Έχουμε καινούργια δισκογραφική δουλειά, ένα πολύ δυνατό άλμπουμ, με τίτλο "ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ". Τι θα έλεγες ότι θα ακούσει ο κόσμος σ αυτό το άλμπουμ?
Αυτή είναι η τρίτη δισκογραφική δουλειά μου και θα έλεγα ότι κινείται σε πιο ροκ ρυθμούς σε σχέση με τα 2 προηγούμενα άλμπουμ μου. Το νέο cd περιλαμβάνει δέκα καινούρια τραγούδια και μια νέα version του «Να σε ξεχάσω προσπαθώ»,. Τη μουσική υπογράφουν ο Stelios Mac και εγώ ,ενώ τους στίχους ο φίλος και μόνιμος συνεργάτης μου,ο Χριστόφορος Μπαλαμπανίδης. Στο ομότιτλο τραγούδι οι ευφάνταστοι στίχοι είναι των Stelios Mac και Βίκυς Μπεκιάρη.
«Να σε ξεχάσω προσπαθώ»... το λες πάντα, το διασκευάζεις ξανά τώρα... Σημαίνει κάτι ιδιαίτερο για σένα αυτό το κομμάτι?
Είναι το αγαπημένο μου κομμάτι, το έγραψα σε μια πολύ δύσκολη στιγμή για μένα, μετά από ένα χωρισμό. Έχουν περάσει από τότε 10 χρόνια (το κομμάτι γράφτηκε τον Νοέμβριο του 2001) και το λέω πάντα, σε κάθε live μου.
Στο «Παιδί των Ηδονών» τα λέτε με τον Θεό.. Πώς προέκυψε αυτή η ιδέα? (και συγχαρητήρια γι αυτήν!)
Είναι μια ιδέα που είχα εγώ και υλοποίησε ο Χριστόφορος… αυτό είναι και το ευχάριστο όταν συνεργάζεσαι με άτομα που σε ξέρουν και μπορούν να καταλάβουν τι ακριβώς θέλεις να πεις .Η Ιδέα μου ηρθε όταν διάβασα ένα ποίημα του Γιώργου Σουρη .
Αν ήσουν ήρωας κάποιου παραμυθιού, ποιος θα ήσουν?
Θα ήμουν ο βάτραχος που έγινε πρίγκιπας, με ένα φιλί από την αγαπημένη του!
Νιώθεις ότι η οικονομική κρίση μπορεί να είναι ευκαιρία για ένα καλό ξεκαθάρισμα και στο χώρο του τραγουδιού;
Έτσι πιστευω, αν και αυτό δεν ισχύει μόνο για το τραγούδι αλλά για όλες τις δουλειές. Η οικονομική κρίση μας έχει επηρεάσει όλους και επειδή τα πράγματα θα δυσκολέψουν –όπως φαίνεται -ακόμα περισσότερο , μας περιμένει μεγάλη «ανηφόρα»….
Στήσε μας το ιδανικό σου live: Σε ποια σκηνή, με ποιους δύο συναδέλφους της γενιάς σας και σε τι πρόγραμμα?
Ειλικρινά το ιδανικό live για μένα δεν έχει να κάνει πάντα με πρόσωπα και χώρους. Η «χημεία», τα τραγούδια και η διάθεση είναι τα βασικά συστατικά για να πετύχει ένα live. Βέβαια, υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες της γενιάς μου που εκτιμώ και θα μου άρεσε μια συνεργασία μαζί τους, όπως πχ. με τον Μουζουρακη , την Ζουγανελη κλπ.
Υπάρχει κάποιος χρόνος ή χώρος που δε θέλεις να ακούς μουσική?
ΟΧΙ! Η μουσική υπάρχει πάντα και παντού στη ζωή μου!
Αν είχες την ευκαιρία να βάλεις ένα μόνο cd ελληνικό ή ξένο, να παίξει σε όλα τα σχολεία της Ελλάδας στο πλαίσιο ενός υποτιθέμενου μαθήματος Μουσικής Εκπαίδευσης ποιο θα ήταν αυτό?
Μου είναι δύσκολο να επιλέξω μεταξύ πολλών εξαιρετικών άλμπουμ που μου έρχονται τώρα στο μυαλό ,αλλά μάλλον θα διάλεγα Το «ΧΑΡΑΤΣΙ» του Νίκου Παπαζογλου ή το «Abbey Road» των Beatles.
