Τα 50 του χρόνια στο θέατρο γιορτάζει ο Τάκης Βουτέρης, με δύο έργα δύο σημαντικών Ελλήνων θεατρικών συγγραφέων. O λόγος για τις «Δύσκολες νύχτες του κυρίου Θωμά», που έγραψε ειδικά για τον Βουτέρη ο Ιάκωβος Καμπανέλλης, καθώς και για το έργο «Η έξοδος» του Γιώργου Μανιώτη. Πρόκειται για δύο μονόπρακτα, δύο μονολόγους δύο ανδρών που συναντιούνται σ ΄έναν κοινό τόπο: στο πένθος τους για την απώλεια της ζωής.

Η παράσταση έχει το γενικό τίτλο «Νύχτες Εξόδου» και συνεχίζεται στο θέατρο «Εξαρχείων» και μετά το Πάσχα. Τρυφερότητα, έρωτας και άφθονο χιούμορ συνδέουν τα δύο έργα, που τα χαρακτηρίζει εκρηκτική ζωντάνια, εξαιρετικός πλούτος γραφής, αξιοζήλευτη τεχνική, σκηνική οικονομία, και, πάνω απ’ όλα, κατάφαση στη ζωή, λυτρωτική για τον θεατή.

Ηρωας του Καμπανέλλη ο Θωμάς, ένας συνταξιούχος καθηγητής που περνά τις νύχτες του στην κρεβατοκάμαρά του, συνομιλώντας με τη νεκρή πια γυναίκα του σα να ‘ναι παρούσα, μοιραζόμενος μαζί της -και μαζί μας- τις μέρες του, τις καινούργιες του περιπέτειες και τις έγνοιες, τα μελλοντικά του σχέδια, τους εφιάλτες και τα όνειρά του. Συγκίνηση και αισιοδοξία ξεχειλίζουν από την πένα του Καμπανέλλη, αγάπη για τη ζωή, για τους ανθρώπους, για όλα τα ζωντανά και για τ’ άψυχα μαζί.

Στην «Εξοδο» του Γιώργου Μανιώτη ένας στρατηγός μιλά στους νεοσύλλεκτους που μετά την ορκωμοσία τους ετοιμάζονται για την πρώτη τους έξοδο. Μέσα από τις παραινέσεις του και την κριτική του, άθελά του ξεγυμνώνεται και παρασύρεται σε μια αποτίμηση της δικής του ζωής, της δικής του πορείας. Μιας πορείας ασήμαντης αλλά και τραγικής μαζί, ανθρώπινης και οπωσδήποτε αναγνωρίσιμης.

Oι πορείες που ακολούθησαν οι δύο άνδρες υπήρξαν τελείως διαφορετικές. Αυτά που πέτυχαν και αυτά που ονειρεύτηκαν εκ διαμέτρου αντίθετα. Κι όμως, είναι δύο άνθρωποι που σε μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή στέκονται αντιμέτωποι με τη ζωή τους, προσπαθώντας να την κατανοήσουν, να την αξιολογήσουν, να την εκτιμήσουν. Kαι είναι ειρωνικά γοητευτικό πως δύο τόσο διαφορετικοί άνθρωποι που δοκιμάστηκαν σε διαφορετικά πεδία ζωής καταλήγουν με τα ίδια συναισθήματα με τις ίδιες αγωνίες, τον ίδιο πόνο, τώρα που και οι δύο βρίσκονται εγγύτερα στη δύση της ζωής.

Τα σκηνικά είναι της Μαγιούς Τρικεριώτη, η μουσική του Πλάτωνα Ανδριτσάκη και οι φωτισμοί του Αλέκου Αναστασίου.