Η Δέσποινα δεν έχει τίποτα το ιδιαίτερο. Είναι αποτυχημένη ηθοποιός σε αντίθεση με τη θεία της που είναι διάσημη και αναγνωρισμένη, η σχέση της με τον άντρα της είναι προβληματική, δεν ξέρει τι θέλει στη ζωή της και προσπαθεί πάντα να φέρνει την ισορροπία όταν οι δικοί της άνθρωποι τη χρειάζονται.
Κι όμως η Δέσποινα είναι μοναδική χωρίς να το καταλαβαίνει. Αποδεικνύει πως οι πιο απλοί άνθρωποι μπορούν ν’ αγαπήσουν μ’ όλο τους το είναι, να είναι αυθεντικοί και να δεχτούν το διαφορετικό ως απόλυτα κανονικό χωρίς να σκέφτονται γιατί ο Ορέστης αποφάσισε να γίνει Ηλέκτρα. Δεν είναι επιτηδευμένα ευάλωτη, καταφέρνει να βρει την άκρη μόνη της χωρίς να έχει ανάγκη τα φρούτα ρασοφορεμένων, την έχουν ανάγκη πολύ περισσότερο απ’ ότι νομίζει και ό,τι και να γίνει θ΄ αποτελεί έμπνευση για εκείνη την αινιγματική συγγραφέα στη γωνία της σκηνής.
Η «Φτωχούλα του Θεού» της Ελένης Γκασούκα (κείμενο, σκηνοθεσία, κίνηση), είναι μία πολύπλοκα απλή ιστορία όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται αυτό, χτίζει και γκρεμίζει την ίδια στιγμή τις ανθρώπινες σχέσεις και βάζει τις καρδιές να είναι μπροστά από τη λογική. Τη στιγμή που κοιτάς τον διπλανό σου και γελάτε δυνατά, βουρκώνεις από συγκίνηση, έχεις στις πρώτες θέσεις των συν τις λυρικές σκηνές χορού όπως εκείνη με τις αέρινες Μυρτώ Αλικάκη και Μαρίζα Τσίγκα στην αναζήτηση της χαμένης έμπνευσης και τις δολοφονικές ατάκες των ηρώων.
Θαυμάζεις τις παραπάνω από μία και δύο υπέροχες σκηνοθετικές λεπτομέρειες που φωτίζουν το κείμεν, το οποίο ήθελε κάποια στοιχεία παραπάνω για να είναι απόλυτα ολοκληρωμένο, γουστάρεις τις στιγμές που σου κλείνει το μάτι με τα εύστοχα σχόλια της και αναγνωρίζεις με πόσο ανθρωπιά και ευαισθησία προσέγγισε η Γκασούκα τους δεμένους και συγκροτημένους ήρωες της.
Υπό τους ήχους των ρομαντικών μελωδιών του ακορντεόν, η Αλικάκη σε κερδίζει από την αρχή με την αφοπλιστική αθωότητα της, την χαρακτηριστική της φυσικότητα που την διακρίνει πάντα και την ικανότητα της να μπολιάζει με δυναμισμό την εύθραυστη ηρωίδα της.
Η Σοφία Σεϊρλή ισορροπεί τέλεια ανάμεσα στο κωμικό και το τραγικό κι η μεγάλη έκπληξη του θιάσου είναι σίγουρα η εκφραστικότατη Μαρίζα Τσίγκα η οποία λέει τα πάντα ακόμα και με μία απλή κίνηση. Επιπλέον η Μίνα Ορφανού είναι απολαυστική, πάρα πολύ καλοί Χρήστος Σαπουτζής και Κώστας Δαρλάσης και η μουσική επιμέλεια του Πάνου Σουρούνη είναι ο έβδομος ήρωας βάφοντας με ακόμα πιο έντονα χρώματα την ατμόσφαιρα του έργου. Φεύγεις με φύλλα στα χέρια και με τη σιγουριά πως το χιούμορ κι η αγάπη πάντα θα κάνουν τα πράγματα καλύτερα.
*Η παράσταση αποχώρησε από το θέατρο Χυτήριο, λόγω ασυνεννοησίας με τους υπεύθυνους του χώρου και ερασιτεχνισμών στη λειτουργία του. Θα υπάρξει σύντομα νέα ανακοίνωση για τη μελλοντική πορεία της παράστασης.
Κική Παπαδοπούλου
