Ο Κarrer είναι αθεράπευτα ερωτευμένος με την παντρεμένη τραγουδίστρια του μπαρ Titanik αλλά εκείνη τον χωρίζει γιατί έχει κατακλυστεί από την επιθυμία να γίνει διάσημη. Εκείνος προσφέρει δουλειά στον σύζυγό της βγάζοντας τον παράλληλα από τη μέση αλλά τα πράγματα δεν πάνε όπως τα σχεδίαζε, τον προδίδουν όλοι και βυθίζεται στην απελπισία.

Οι ήρωες του Bella Tar στο "Damnation" παίζουν στο βίντεο του σκηνικού βάζοντας το μελαγχολικό τραγούδι τους στα ηχεία του μπαρ στο οποίο μπαίνει η Μήδεια για να ψάξει τον Ιάσωνα που την παράτησε για την πλούσια Κλερ κι ετοιμάζεται να την παντρευτεί. Οι δύο πρωταγωνιστές της αρχαίας τραγωδίας είναι τώρα λαθρομετανάστες στο Μανχάταν και προσπαθούν να επιβιώσουν στον κόσμο τoυ "Medea Manhattan", στη δύσκολη εποχή των σύγχρονων (και δικών μας) δραμάτων.

Στατικοί, με βλέμματα πιο αιχμηρά από το μαχαίρι που κρύβεται δίπλα στη μπάρα, τυλιγμένοι μες το σκοτάδι ενός κινηματογραφικού νουάρ σκηνικού, γεμάτοι μίσος κι αγάπη ταυτόχρονα, και την εκδίκηση να έχει ποτίσει μέχρι και την τελευταία γωνία του χώρου. Και ανάμεσα τους το ίδιο πρόσωπο μεταμορφώνεται με μεγάλη άνεση σε τρεις χαρακτήρες ισορροπώντας σε τακούνια, μένοντας καθηλωμένος σε αναπηρικές καρέκλες ενώ παράλληλα προσπαθεί να κρατήσει όσο το δυνατόν όρθια τη μπάρα από τις τόσο δυνατές συναισθηματικές δονήσεις.

Υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της Έφης Θεοδώρου, οι τρεις πρωταγωνιστές κινούνται με τέτοιο τρόπο ώστε να δίνεται όσο το δυνατόν περισσότερη έμφαση στο συγκινησιακά φορτισμένο κι απογυμνωμένο από υπερβολικούς μελοδραματισμούς κείμενο της Dea Loher. Με ατάκες που διαλύουν κατευθείαν τον αντίπαλο είσαι ενώπιον μιας ανελέητης λεκτικής μάχης χωρίς σταματημό.

Η Ιωάννα Παππά σπάει σε χίλια κομμάτια, φτάνει την εκφραστικότητα της στο ζενίθ, ξεκουρδίζει όλες τις ευαίσθητες χορδές σου κι όταν ανεβάζει την ένταση ενώ βρίσκεται σε μία φαινομενική ηρεμία, νομίζεις πως μπροστά σου εκτυλίσσεται η χειρότερη αιματοχυσία. Ίσως η πιο δαιμονική κι ολοκληρωμένη Μήδεια που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια από μια ηθοποιό η οποία εδώ και μια δεκαετία, από τότε που την είδαμε πρώτη φορά, εξελίσσεται συνεχώς και πολλαπλασιάζει τα χειροκροτήματα.

Ο Ιάσονας του Αντρέα Κοντόπουλου καταφέρνει να βγάζει δυναμισμό και να είναι ταυτόχρονα εύθραυστος προκαλώντας τη Μήδεια ενώ ο Παντελής Δεντάκης δε χρειάζεται να καταβάλει πολλές προσπάθειες για να αλλάξει διαφορετικές προσωπικότητες. Η φυσικοτητα που τον διακρίνει πάντα και η ικανότητα του να μπαίνει από τη μία συναισθηματική κατάσταση στην άλλη με αριστοτεχνικό τρόπο, ξεχώρισαν και πάλι. Οι χαμηλών τόνων κι αμήχανος μπάρμαν, εξωστρεφής τρανσέξουαλ και στριφνός έμπορος γέμισαν τη σκηνή προσεγμένοι μέχρι την τελευταία τους λέξη.

Κι η κορύφωση έρχεται. Με τις λεπίδες καθαρές αλλά τις αιματοβαμμένες κοιλίδες να τριγυρίζουν στα "μέσα σου".

Κική Παπαδοπούλου
[email protected]