Οι «Κρεμάστρες του Δημόσιου Χώρου», που αποτελούν ένα νέο τρόπο και χώρο συγκέντρωσης και ανταλλαγής ρούχων, αγαθών ή τροφίμων, τοποθετούνται από τις 22 Μαρτίου 2013 σε επιλεγμένα σημεία της Αθήνας:
Συγκεκριμένα, στον Δήμο Κορυδαλλού:
1. Πνευματικό Κέντρο Κορυδαλλού, 2. ΚΕΠ (Κέντρο Εξυπηρέτησης Πολιτών), 3. Δημαρχείο, 4. Σινέ Παράδεισος 5. Βρεφονηπιακοί Σταθμοί-88 Στρέμματα, 6. Πλατεία Μέμου, 7. Πλατεία Αγίου Γεωργίου, 8. Πλατεία Ελευθερίου Βενιζέλου, 9. Πλατεία Κανάρια, 10. Πλατεία 25ης Μαρτίου, 11. Πλατεία Μερκάτη, 12. Πλατεία Αλησμόνητων Πατρίδων,
καθώς και στον Άξονα Ενοποίησης Αρχαιολογικών Χώρων (στο Σύλλογο Ελλήνων Αρχαιολόγων), Θησείο.
Το πρότζεκτ θα συνεχίσει και θα απλωθεί και σε άλλους δήμους, με νέα έργα/εκδοχές πάνω στο ίδιο μοντέλο/σύμβολο από άλλους καλλιτέχνες.
Οι «Κρεμάστρες του Δημόσιου Χώρου» ή «το Σύμβολο της Αμοιβαιότητας» είναι το project μιας ιδέας κοινωνικής τέχνης της Ελένης Πολυχρονάτου, ένα έργο δημόσιου χαρακτήρα με κοινωνική απήχηση, για το οποίο η δημιουργός σημειώνει:
Σκοπός: Το έργο αυτό έχει σα σκοπό τη δημιουργία ενός νέου τρόπου και χώρου συγκέντρωσης και ανταλλαγής ρούχων, αγαθών ή τροφίμων, υλοποιημένο με ένα λειτουργικό τρόπο με γνώμονα τον άνθρωπο και τις ανάγκες του, εμπνέοντας σε αυτόν και την κοινωνία το πνεύμα της αλληλεγγύης, της βοήθειας και της ανταλλαγής που τόσο έντονα αναδεικνύεται στη σημερινή πραγματικότητα.
Τι είναι: Στο project «Κρεμάστρες του Δημόσιου Χώρου» παρουσιάζεται ένα μοντέλο/αντικείμενο κοινής χρήσης κατασκευασμένο από ξύλο, μέταλλο ή ανακυκλώσιμα υλικά, φτιαγμένο με τέτοιο τρόπο ώστε οι κάτοικοι των πόλεων να μπορούν να το χρησιμοποιούν. Τα μέρη του αντικειμένου μπορούν να συναρμολογηθούν -με ποικίλους τρόπους και από τον καθένα από εμάς- πάνω στη βασική μορφή. Το έργο μπορεί να χαρακτηριστεί ως «ζωντανό γλυπτό» το οποίο οφείλει να προσφέρει μια λειτουργία στην κοινότητα, μεταμορφώνοντας το δημόσιο χώρο από μια εικόνα βαρβαρότητας σε μια εικόνα τρυφερότητας. Οι διαστάσεις του έργου δεν υπερβαίνουν τα 180 εκ. σε ύψος και η βάση εμπεριέχεται σε ένα νοερό κύκλο με διάμετρο 90 εκ.
Η μορφή: Το έργο έχει αυτή τη μορφή ώστε να υπάρχει απλότητα στη κατασκευή. Τρεις (3)ευθείες δεμένες στη μέση φτιάχνουν την Κρεμάστρα του Δημόσιου Χώρου, την οποία καθένας από μας και με ό,τι διαθέτει, μπορεί να κατασκευάσει.
Η διαδραστικότητα: Δυο έννοιες που αποδίδουν την ιδιότητα που παρουσιάζει το project είναι η ρευστότητα και η συλλογικότητα. Οι «Κρεμάστρες του Δημόσιου Χώρου» ή « το Σύμβολο της Αμοιβαιότητας» δεν χρησιμοποιεί τον Δημόσιο Χώρο απλώς ως «εκθεσιακό» χώρο. Είναι μια μορφή τέχνης που διαμορφώνεται μέσα από τη συμμετοχή των διάφορων χρηστών και, κατά συνέπεια, δεν τελειώνει ποτέ. Κάθε χρήστης έχει τη δυνατότητα να συμμετέχει στο έργο /βασικό μοντέλο, αλλάζοντας πολλές φορές την όψη και την λειτουργία του.
Γιατί από τους καλλιτέχνες: Κάτω από τις νέες κοινωνικές εξελίξεις, τίθεται εντονότερα ένα πολλαπλό ερώτημα για το ποια είναι η κοινωνική ευθύνη του καλλιτέχνη, ποιος είναι ο ρόλος της τέχνης στην κοινωνία, αν η τέχνη είναι ευεργετική ή όχι και αν μπορεί να οδηγηθεί ώστε να είναι. Στις μέρες μας πολλοί καλλιτέχνες προσπαθούν να απαντήσουν σ’ αυτό το ερώτημα και έχουν θέσει τις βάσεις για μια τέχνη με κοινωνικό χαρακτήρα που απευθύνεται στο ευρύ κοινό και την άμεση σχέση του καλλιτέχνη με τους συνανθρώπους του. Ήδη τα κινήματα του μεταμοντερνισμού, μπροστά στην κρίση των αξιών της σύγχρονης κοινωνίας αντιπαρέθεσαν την άποψη ότι «η ηθική του μέλλοντος θα είναι η αισθητική». Το νέο ερώτημα που προκύπτει, πρακτικά και θεωρητικά, αναφέρεται πλέον στους τρόπους με τους οποίους η αισθητική στη ζωή των ανθρώπων συμβάλλει στη διαμόρφωση της ατομικής και συλλογικής συνείδησης.
Ο Mikel Dufrenne έχει αναφέρει ότι “σ’ αυτόν τον απάνθρωπο κόσμο, σ’ αυτόν τον κόσμο της αθλιότητας του καταναγκασμού και της καταπίεσης, διαφαίνεται κάποια λάμψη με την τέχνη, με τη δύναμη και τη μαγεία της τέχνης” και ο Robert Irwin έχει υπογραμμίσει ότι “ίσως ο μελλοντικός ρόλος του καλλιτέχνη θα είναι να δρα άμεσα ως ο ρυθμιστής των ποιοτήτων της ζωής μας. Ποιότητα όχι με την έννοια του συμπληρωματικού, όπως είναι τώρα, αλλά με εκείνη του κριτηρίου για όλα τα ζητήματα του σχεδιασμού”.
Ποιοι παρουσιάζουν: Η συγκεκριμένη ιδέα παρουσιάζεται σε 12 διαφορετικές εκδοχές του ίδιου μοντέλου από τους καλλιτέχνες της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών: Ζωή Αρβανίτη, Πολυάννα Βλατή, Τζίμης Ευθυμίου, Λοΐζος Λοΐζος, Μαρία Μεθιμάκη, EllenΑ Pili, Αφροδίτη Σαρταμπάκου, Στέφανος Σουβατζόγλου, Δημήτρης Τσιανζής, Γιάννης Χωριατέλλη.
Ιδέα – Επιμέλεια- Υλοποίηση του πρότζεκτ: Ελένη Πολυχρονάτου
Η Ελένη Πολυχρονάτου σπούδασε στην ΑΣΚΤ και πήρε πτυχίο στη Ζωγραφική και στη γλυπτική. Έχει εκθέσει το έργο της σε 8 ατομικές και περισσότερες από 100 ομαδικές εκθέσεις σε Ελλάδα και Εξωτερικό. Εκπόνησε και έλαβε το 2007 την πρώτη διδακτορική διατριβή που δόθηκε από το Θεωρητικό Τμήμα της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών με θέμα Τέχνη και Περιβάλλον. Συγγραφέας του βιβλίου «Έργα Τέχνης Μεγάλης Κλίμακας στον αστικό και φυσικό χώρο από τη δεκαετία του ’60 έως τον 21ο αιώνα».
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ
Καλλιτέχνες:
Ζωή Αρβανίτη, Πολυάννα Βλατή, Τζίμης Ευθυμίου, Λοΐζος Λοΐζος, Μαρία Μυθιμάκη, EllenΑ Pili, Αφροδίτη Σαρταμπάκου, Στέφανος Σουβατζόγλου, Δημήτρης Τσιαντζής, Γιάννης Χωριατέλλης
Πού:
Τα 12 αρχικά έργα θα εκτεθούν και θα τοποθετηθούν σε επιλεγμένα σημεία του Δήμου Κορυδαλλού και στον Άξονα Ενοποίησης Αρχαιολογικών Χώρων -Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων, Θησείο.
Σημεία τοποθέτησης στο Δήμο Κορυδαλλού:
1. Πνευματικό Κέντρο Κορυδαλλού, 2. ΚΕΠ (Κέντρο Εξυπηρέτησης Πολιτών), 3. Δημαρχείο, 4. Σινέ Παράδεισος 5. Βρεφονηπιακοί Σταθμοί- 88 Στρέμματα,6. Πλατεία Μέμου, 7. Πλατεία Αγίου Γεωργείου, 8. Πλατεία Ελευθερίου Βενιζέλου, 9. Πλατεία Κανάρια, 10. Πλατεία 25ης Μαρτίου, 11. Πλατεία Μερκάτη, 12.Πλατεία Αλησμόνητων Πατρίδων.
Από το όλο εγχείρημα, θα κρατηθεί ημερολογιακή καταγραφή.
