Σύμφωνα με την έρευνα, ο διάσημος θεατρικός συγγραφέας ήταν μαυραγορίτης και φοροφυγάς. Η έρευνα αναφέρει ότι σε περιόδους που υπήρχε έλλειψη τροφίμων, ο Σαίξπηρ μάζευε σιτηρά, βύνη και κριθάρι και τα ξαναπουλούσε πιο ακριβά σε γείτονές του και σε ντόπιους εμπόρους. Αυτό γινόταν για μία περίοδο 15 ετών.

Η δρ Τζέιν Αρτσερ, επικεφαλής της έρευνας, τόνισε ότι δεν θα πρέπει να κρίνουμε τον Βρετανό «βάρδο» πολύ αυστηρά, καθώς συγκεντρώνοντας τρόφιμα διασφάλιζε ότι σε περίοδο λιμού η οικογένεια και οι γείτονές του δεν θα πεινούσαν.

«Το να θυμόμαστε τον Σαίξπηρ ως άνδρα της πείνας, τον κάνει πιο ανθρώπινο, πιο κατανοητό, περισσότερο περίπλοκο», λέει η ίδια.

«Δανειστής χρημάτων»

Ο Σαίξπηρ κατηγορήθηκε για συγκέντρωση τροφίμων σε περίοδο έλλειψης τροφής το 1598, ενώ παραλίγο να μπει φυλακή για φοροδιαφυγή. Σύμφωνα με την έρευνα, ο Σαίξπηρ «κυνηγούσε αυτούς που δεν τον πλήρωναν για τα προϊόντα και χρησιμοποιούσε τα κέρδη για να προάγει τη δραστηριότητά του ως δανειστή χρημάτων».

Η έρευνα εξέτασε, επίσης, πώς η πείνα και η τροφή αποτυπώνονται στο έργο του Σαίξπηρ. Στον «Κοριολανό», για παράδειγμα βλέπουμε έναν λιμό που προκαλούν και εκμεταλλεύονται οι πλούσιοι έμποροι και οι πολιτικοί.

Το έργο γράφτηκε το 1607, στη διάρκεια εξεγέρσεων με αίτημα την τροφή. Αλλωστε, είναι πολύ έντονες οι εικόνες των καρπών στο έργο του Σαίξπηρ, πολύ παραστατικός ο τρόπος με τον οποίο περιγράφει την καλλιέργεια των καρπών, τα προβλήματα της αγροτικής παραγωγής και τα προβλήματα εφοδιασμού τροφίμων. Η διαχείριση και διακίνηση των τροφίμων, αποκλειστικό προνόμιο της κυβέρνησης τότε, ήταν από τα μείζονα πολιτικά προβλήματα της εποχής. Τα συμπεράσματα της έρευνας θα παρουσιαστούν σε διάλεξη τον Μάιο.