Πρόκειται για τη βιωματική ιστορία του ίδιου του Βιζυηνού, όταν σε ηλικία δέκα χρόνων δούλεψε παραγιός σ’ ένα σκληρό και τυραννικό ράπτη στην Κωνσταντινούπολη το 1861. Ο δραματικός αυτός εγκλεισμός του εξάπτει τη φαντασία, τις επιθυμίες και τους φόβους του σ’ έναν ανυπέρβλητο ρεαλιστικό και μαζί ποιητικό στοχασμό.

Καταπιάνεται με την ιστορία της ζωής ενός καλοσυνάτου κι άβουλου άντρα, του παππού, που έχει μάθει να υποτάσσεται, να μην αντιδρά, αλλά να ξεφεύγει από όσα του επιβάλλονταν, καταφεύγοντας στα παραμύθια που τα πίστεψε ως πραγματικότητα, έτσι αταξίδευτος που ήταν. Στο τέλος, αφού είπε όλα τα παραμύθια του, έφυγε απ’ τη ζωή, ταξιδεύοντας για τον άλλο κόσμο, στο μόνο της ζωής του ταξίδι…

Ο Βιζυηνός ξαναγυρνά στην παιδική του ηλικία και το διήγημα κυριαρχείται από έντονα βιωματικά στοιχεία, περιγράφοντας τον άκακο αλλά και άβουλο χαρακτήρα του παππού του και την αυταρχική και καταπιεστική γιαγιά του. Ο αφηγητής του διηγήματος, ο εγγονός, διηγείται αρχικά τις συνθήκες διαβίωσής του στην Πόλη, όταν ήταν ραφτόπουλο του αρχιράφτη της Βαλιδέ Σουλτάνας και περίμενε να του συμβούν όλες οι περιπέτειες που του είχε διηγηθεί ο «κοσμογυρισμένος» παππούς του. Βέβαια η πραγματικότητα είναι αρκετά διαφορετική από τις διηγήσεις του παππού, γεγονός που γεμίζει με απογοήτευση τον νεαρό. Κάποια μέρα φτάνει στην Πόλη ο Θύμιος, ο υπηρέτης του παππού και τον παίρνει μαζί του στο χωριό, γιατί ο παππούς του δεν ήταν καλά και τον ζητούσε. Ο εγγονός βρίσκει τον παππού του σε αρκετά καλή κατάσταση και στην κουβέντα που αναπτύσσεται, ο νεαρός τον ρωτά σχετικά με τα ταξίδια που έκανε όταν ήταν νέος. Σε αυτή την κουβέντα αποκαλύπτεται ότι ο παππούς δεν έχει κάνει ούτε ένα ταξίδι στη ζωή του και πως όλα τα ταξίδια που σκεφτόταν να κάνει τα πραγματοποίησε η αυταρχική και καταπιεστική γιαγιά του νεαρού, η Χρουσή. Ο παππούς περιγράφει τις περιπέτειες της παιδικής του ηλικίας στον εγγονό και ο γάμος του σε πολύ μικρή ηλικία εξηγεί κατά τον Βιζυηνό τον άβουλο χαρακτήρα του.

Την επόμενη μέρα ο παππούς πεθαίνει και έτσι πραγματοποιεί αληθινά «το μόνον της ζωής του ταξείδιον».

Tο διήγημα δημοσιεύτηκε σε δύο συνέχειες στο περιοδικό Εστία τον Ιούνιο και τον Ιούλιο του 1884. Είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και γοητευτικά διηγήματα του συγγραφέα, με έντονη την παρουσία του χιούμορ και της ειρωνείας.

Δήμος Αβδελιώδης: «Μόνο αν υποθέσει κανείς την απουσία του Βιζυηνού ως διηγηματογράφου από τα ελληνικά γράμματα, θα μπορούσε ίσως να κατανοήσει πληρέστερα την ιδιαίτερη σημασία της ύπαρξής του. Θα έμοιαζε πιθανόν σαν να έλειπε ο Καβάφης από την ποίηση ή πιο σημερινά, ο Χατζιδάκις από τη μουσική. Ποιο άραγε θα ήταν το έλλειμμα από Αυτές τις παρουσίες και τι είναι αυτό που τις συνδέει;…».

Συγγραφέας: Γεώργιος Βιζυηνός , Σκηνοθέτης: Δήμος Αβδελιώδης

Ηθοποιοί: Γιώργος Νικόπουλος , Μαρία Ρούσσου

Συντελεστές Διασκευή: Δήμος Αβδελιώδης,

Μουσική: Βαγγέλης Γιαννάκης, Διδασκαλία λόγου & κίνησης – Σκηνική όψη: Δήμος Αβδελιώδης

INFO:

ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ 30/4

Που: Στον κήπο του

ΜΟΥΣΕΙΟΥ ΛΑΪΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ ΦΟΙΒΟΥ ΑΝΩΓΕΙΑΝΑΚΗ (ΔΙΟΓΕΝΟΥΣ 1-3)

στους ΑΕΡΗΔΕΣ στη ΠΛΑΚΑ, ώρα 21.00

ΓΕΝΙΚΗ ΕΙΣΟΔΟΣ 10 ευρώ ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ βιβλιοπωλεία ΙΑΝΟΣ ΣΤΑΔΙΟΥ 24 ΤΗΛ 2103217917