Πάντα θα γυρνάμε στα παραμύθια ακόμα κι αν είμαστε σκληροί ρεαλιστές και μονίμως προσγειωμένοι στη σκαιά πραγματικότητα. Ακόμα κι αν οι ιστορίες τους μπαίνουν σε σύγχρονα καλούπια πάντα θα κρατάνε μία μαγεία. Θα αναζητάμε το ευτυχισμένο τέλος που «αυτοί έζησαν καλά κι εμείς καλύτερα» και θα περιμένουμε τον πρίγκιπα να μας ξυπνήσει μ’ ένα φιλί για να φτιάξουμε το δικό μας ροζ σύννεφο χωρίς να δίνουμε μεγάλη σημασία στο αν αεροβατούμε κι αν έχουν χιλιοειπωθεί τα λόγια των παραμυθάδων.
Μια φορά κι αυτό τον καιρό ήταν η Μαίρη, μια δασκάλα στο αμερικάνικο δημοτικό σχολείο Emma Booker το οποίο έγινε γνωστό γιατί το επισκέφτηκε ο Τζορτζ Μπους την ημέρα που έγινε η επίθεση στους Δίδυμους Πύργους κι επέλεξαν εκείνη για να του πει ένα παραμύθι με τις τηλεοπτικές κάμερες. Για τη συγκεκριμένη περίσταση τα ετοίμασε όλα άψογα, ανέθεσε σ’ έναν από τους καλύτερους σύγχρονους σκηνοθέτες να την αναλάβει για να εντυπωσιάσει τον Πρόεδρο αλλά όταν ανοίγει την πόρτα της τουαλέτας όλα παίρνουν μια διαφορετική τροπή και τέσσερις διαφορετικές εκδοχές της στέκονται μπροστά από μακέτες με ετοιμόρροπους ουρανοξύστες.
Τότε η Μαρία Σκαφτούρα ξεδιπλώνει όλο το ταλέντο που κυλάει στις ερμηνευτικές της φλέβες και περνάει με μεγάλη άνεση από το κωμικό στο τραγικό χωρίς να στηρίζεται κυρίως στις εξωτερικές τις μεταμορφώσεις. Μας εξέπληξε ευχάριστα είτε φορούσε ρομαντικά φορέματα είτε είχε το άτσαλο σώμα ενός εξαρτημένου στα junk φαγητά Αμερικανού κι ανέδειξε το υπέροχο και πολυεπίπεδο κείμενο του Διαμαντή Γκιζιώτη. Ισορροπεί με αξιοθαυμαστο τρόπο ανάμεσα στις σκοτεινές και πιο αστείες πλευρές της δικής της Κοιμωμένης και δε χαρίζεται σε καμία ευκολία.
Η εύστοχη, σουρέαλ και γεμάτη συμβολισμούς σκηνοθεσία του Γρηγόρη Χατζάκη σε βάζει στον κόσμο της Βλαμμένης του ηρωίδας πριν ακόμα πάρεις θέση στη θεατρική πλατεία και το καλό χιούμορ έχει περίοπτη θέση μέχρι το τέλος της παράστασης. Σχολιάζει με τον τρόπο του το φθαρμένο αμερικάνικο όνειρο και την καταπίεση να παραβλέπεις τα προβλήματα ζώντας σ' ένα σύμπαν τρομολαγνίας με το προσωπείο του χαρούμενου πολίτη και ρίχνει στα πατώματα την πρωταγωνίστρια που αναγκάστηκε να ξυπνήσει αλλά όχι από έναν ωραίο νεαρό με πριγκιπική στολή.
Ένα από τα στοιχεία που σ’ εμποδίζουν να φύγεις πλήρης είναι πως έπρεπε να δωθεί περισσότερο έμφαση σε σηματικές λεπτομέρειες στο λόγο του Γκιζιώτη ώστε να έχει μια παραπάνω δυναμική το έργο, ένα ξκαθαρισμα στο τι θελει να πει και να επιτευχθεί η κορύφωση. Επίσης το δεύτερο μείον εντοπίζεται στο ότι χρειαζόταν να προσεχθούν παραπάνω οι χαρακτήρες που πλαισιώνουν τη Μαίρη οι οποίοι έδιναν την αίσθηση πως δεν ήταν ολοκληρωμένοι και δεν είχαν έναν έναν σαφή προσανατολισμό.
Κική Παπαδοπούλου
