Κάποιες συναυλίες είναι λίγο πιο «προσωπικές». Τραγουδάς δυνατά και χορεύεις όχι απλά επειδή σ’ αρέσει αυτό που παίζει αλλά γιατί καθ΄ όλη τη διάρκεια πολλών κομματιών περνάει ένα μεγεθυμένο viewmaster με αναμνήσεις και στιγμές που θα ήθελες να ξαναζήσεις ξέροντας όμως πως δεν θα είναι πια το ίδιο. Και όταν ανάψουν τα φώτα, φεύγεις θέλοντας να περπατήσεις όλη την Αθήνα μέχρι να έρθει το πρωί. Έτσι έγινε στο Gagarin την Παρασκευή που μας πέρασε.
Οι Ρόδες με και χωρίς το United δίπλα έχουν πάντα μαζί τους στίχους και ήχους που είναι συνδεδεμένοι με αγαπημένες ιστορίες με βραδινές βόλτες μ’ αυτοκίνητα, ωραίους ανθρώπους, αφιερώσεις με κατάληξη κάτι χαζά χαμόγελα.Ο Φοίβος Δεληβοριάς είναι συνεπιβάτης σε αρκετά ταξίδια, εκείνος που θα ήθελα να κάνει τραγούδια όλα όσα ζούμε καθημερινά και πάντα θα με συγκινεί αυθόρμητα όταν μιλάει για πράγματα που προσπερνάμε και που σε πονάνε λίγο παραπάνω αλλά αποφεύγουμε να το κάνουμε θέμα. Τον Ταφ Λάθος τον έχω ακούσει λιγότερο απ’ όλους αλλά όσο αυτό το λίγο που έχει περάσει από τα ηχεία και τώρα στη σκηνή, οι ρίμες του σε διαπερνάνε και μένουν παραπάνω μαζί σου.
Σιγά, σιγά η πρώτη μέρα του διημέρου για την παρουσίαση των καινούριων κομματιών του Νικήτα Κλιντ και της υπόλοιπης United ομάδας του με guests τους παραπάνω κυρίους, τα είχε όλα. Κρυμμένοι μες τα σκοτάδια της σκηνής θυμήθηκαν προηγούμενους δίσκους με κορυφαίες στιγμές το «Για την αγάπη αυτή», το «Βρώμικο» που έφυγαν όλοι λίγα μέτρα πιο πάνω το «Δεν είναι αργά» κατέβασε τόνους κι ανέβασε χτύπους και το «Making my name» έφερε το καλοκαίρι.
Τα «Ευ ζην» , «Πολιτική κι άλλα σκατά» κι «Έτη Φωτός» που σπαρταράνε, ακούστηκαν τόσο οικεία σα να τα ξέραμε από καιρό αποδεικνύοντας και Live ότι η μπάντα είναι στην πιο ώριμη φάση της, εννοείται δε θα μπορούσε να λείπει το μπαγλαμαδάκι και στην διασκευή της «Μια όμορφης μελαχρινής» και του «Μη μου ξαναφύγεις πια» με την είσοδο του Δεληβοριά ο οποίος έγινε για λίγο και mc στην «Άμεση Δράση» βλέποντας τους αυτοσχέδιους στίχους από το κινητό του.
Συνέχισε με «Αυτή που περνάει» και την πανηγυρική εκδοχή του «Mp3» μαζί με το freestyle του Κλιντ, άφησαν τη νοσταλγια ελέυθερη για να ακουστεί ο Χατζιδάκις, ο ασταμάτητος Felippe έδωσε μαθήματα beat boxing γι' άλλη μια φορά και το ακατάπαυστο flow του Ταφ γέμισε τη σκηνή εκτοξεύοντας τις ρίμες του και μ’ εμάς να τον παραδεχόμαστε στα «Εσύ ξανά» και την «Ωραία γειτονιά». Το ντελιριακό φινάλε με την πανκ εκτέλεση του "Ακορντεόν" πάητσε και το κουμπί της εκτόξευσης της βραδιάς.
Sold out ταμεία, πολλά ζευγάρια πόδια να μη μένουν στην ίδια θέση, δάκρυα, γέλια(δηλαδή χαχανητά), σ’ ένα live- πάρτυ που ρόλαρε για δυο ώρες περίπου εντός σκηνής κι έμεινε λίγο παραπάνω εκτός αυτής.
Κική Παπαδοπούλου
