Όλα στον «Αγαπητικό» συμβαίνουν μέσα σε ένα 24ωρο, στη γιορτή της Αναλήψεως που είναι μία μεγάλη ημέρα για τους ανθρώπους, του κάμπου, τους τσοπάνηδες, τις βοσκοπούλες και τους τσέλιγκες. Η όμορφη Κρουστάλλω είναι ερωτευμένη με τον Λιάκο, ένα φτωχό τσοπανόπουλο και για χάρη του αρνείται να παντρευτεί τον Μήτρο, έναν λεβέντη πλούσιο τσέλιγκα. Στο επίκεντρο, μία μάνα-χήρα, η Μάρω, που ο μέλλων γαμπρός της, ξυπνάει μέσα της την ξεχασμένη θηλυκότητά της και την καλεί να ξαναζήσει τον μεγάλο, παλιό ερωτά της.
Ο Πέτρος Ζούλιας πήρε ένα μεγάλο ρίσκο επιλέγοντας να ανεβάσει στη σκηνή του Παλλάς το πασίγνωστο δραματικό αυτό ειδύλλιο του Δημητρίου Κορομηλά, δυστυχώς όμως δεν του βγήκε σε καλό, γιατί μας παρουσίασε μία παράσταση χωρίς έντονες συγκινήσεις και κορυφώσεις, μία παράσταση χωρίς κάποιο ιδιαίτερο βάθος, χωρίς κάποια συγκεκριμένη άποψη. Και μπορεί να μη μας ενόχλησε το γεγονός ότι η σκηνή του Παλλάς δεν είχε πλούσια σκηνικά – όπως έχουμε συνηθίσει- μας ενόχλησε ωστόσο η απουσία των σκηνοθετικών ευρημάτων και η τελείως οριζόντια και μονοεπίπεδη αναπαράσταση της ιστορίας.
Στα θετικά της παράστασης ωστόσο, δεν μπορούμε να μην συγκαταλέξουμε την διατήρηση του ιαμβικού δεκαπεντασυλλάβου στίχου του συγγραφέα, καθώς αυτό προσέδιδε έναν γλυκό λυρισμό στην αφήγηση που μας μετέφερε σε μία άλλη εποχή. Εξαιρετικά εύστοχη, επίσης, η επιλογή της ζωντανά εκτελεσμένης μουσικής στη σκηνή υπό την επιμέλεια του Θοδωρή Οικονόμου.
Τις εντυπώσεις έκλεψε ολοκληρωτικά ο Βασίλης Μπισμπίκης στο ρόλο του Μήτρου, καθώς στο πρόσωπό του είδαμε τον Έλληνα τσέλιγκα όπως ακριβώς απεικονίζεται στα ελληνικά ηθογραφικά έργα και…παραμύθια. Πιο συγκεκριμένα, έδωσε στον ήρωά του την λεβέντικη υπόσταση που χρειαζόταν και παράλληλα κατάφερε να βγάλει από μέσα του και μία ξεχωριστή σχεδόν εύθραυστη ευαισθησία.
Εξαιρετική και η ερμηνεία της Μαρίας Πρωτόπαπα στο ρόλο της Μάρως, καθώς κατάφερε να ισορροπήσει τα ερωτικά με τα μητρικά της συναισθήματά, τα θέλω με τα πρέπει της, σκιαγραφώντας άκρως ρεαλιστικά την Ελληνίδα μάνα.
Ο Χρήστος Στέργιογλου στο ρόλο του θείου τσοπάνου της Κρουστάλλως, έδωσε μία απολαυστική ερμηνεία διαποτισμένη με ισορροπημένο χιούμορ. Η Ευγενία Δημητροπούλου ήταν πολύ συμπαθητική ως Κρουστάλλω, δεν κατάφερε ωστόσο να δώσει μία ιδιαίτερη αύρα στην ηρωίδα της.
Ο Πάνος Βλάχος, δυστυχώς, δεν μπόρεσε να δώσει στον Λιάκο (τον οποίο υποδύθηκε) το εκτόπισμα που χρειαζόταν και σε πολλές σκηνές μας φάνηκε εξαιρετικά «μικρός». Ούτε ο χορός του ήταν λεβέντικος και το τραγούδι που ακούσαμε να τραγουδά με πόνο στην…καρδιά παρέπεμπε περισσότερο σε Χατζηγιάννη παρά σε παραδοσιακό.
Απορήσαμε με την Ρένη Πιττακή, καθώς ήταν «απούσα» σ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης, χωρίς να δείχνει καμία απολύτως διάθεση να μας πείσει με την ερμηνεία της στο ρόλο της. Σαν καρικατούρα περιδιάβαινε απροσανατολισμένα τη σκηνή αναζητώντας το καλό του μονάκριβου γιου της. Ακόμη και στη συγκλονιστική σκηνή της κατάρας, δεν καταφέρει να μας συγκινήσει στο ελάχιστο.
Ο Γιώργος Μαργαρίτης έδωσε τη δική του χαρακτηριστική νότα στο λαϊκό πανηγύρι που στήθηκε στη σκηνή του Παλλάς. Μολονότι δεν κατάφερε να ενσωματωθεί σε κανένα σημείο στη ροή της υπόθεσης, καθώς εκτελούσε εισόδους και εξόδους τύπου... σταρ στη σκηνή, μας κέρδισε με την γνήσια λαϊκότητά του και τον γνήσιο ελληνικό σπαραγμό του τραγουδώντας μοναδικά το «Σ΄αγαπώ γιατί είσαι ωραία» (ίσως γιατί αυτό ακριβώς έλειπε από το σύνολο της παράστασης).
Τελικά αξίζει κάποιος να δει την παράσταση αυτή; Ναι, αν δεν έχει δει την "Γκόλφω" του Καραθάνου και οι απαιτήσεις του περιορίζονται στο να περάσει δύο ώρες χαλαρά….
Γεωργία Οικονόμου
[email protected]
