“Some nights got it, some nights don’t.” είπε κάποια στιγμή και ζήσαμε δυστυχώς το δεύτερο σκέλος. Η Chan Marshall από την πρώτη στιγμή που βγήκε στη σκηνή- παρ’ όλο που η φωνή της από την αρχή μέχρι το τέλος ήταν εκπληκτική- την ενοχλούσαν όλα. Διαμαρτυρόταν συνεχώς για τεχνικά προβλήματα, έπαιξε ελάχιστα κομμάτια ολόκληρα, έκανε παρατηρήσεις για τα φώτα λέγοντας μέχρι και πως δε βλέπει τα πλήκτρα και συμπεριφερόταν σαν να μην της έβγαινε τίποτα σωστά.

Κάποια στιγμή, σε μία από τις πολλές διακοπές ανάμεσα στα κομμάτια, ανέφερε πως είναι πέντε μηνών έγκυος και δεν έχει όση ενέργεια θέλει αλλά θα δώσει τον καλύτερο της εαυτό. Προφανώς ακούστηκαν πολλά σχόλια γι’ αυτή τη δήλωση και πολλοί δικαιολόγησαν την κατάσταση της λέγοντας πως αυτή είναι η αιτία της παράξενης συμπεριφοράς της.

Στις δυόμισι περίπου ώρες που κράτησε η συναυλία, ηχεία, μικρόφωνα και μόνιτορ άλλαζαν θέσεις, εκείνη δε θυμόταν αρκετά τραγούδια της, επαναλάμβανε πόσο άσχημα αισθάνεται για όλο αυτό που συμβαίνει, έδειχνε πολύ έντονα τη δυσαρέσκεια της και πολλοί έφυγαν απογοητευμένοι πριν το τέλος.

Το αποτέλεσμα ήταν να επικρατεί μία μεγάλη νευρικότητα στο κοινό, αμηχανία και άγχος για την επόμενη της κίνηση. Βγήκαμε χωρίς να έχουμε κρατήσει την ανάμνηση κάποιας ατμόσφαιρας, αγαπημένες στιγμές και συναισθήματα ύστερα από αρκετή προσπάθεια να μπούμε στο κλίμα των χωρίς αμφιβολία, εξαιρετικών κομματιών της.

Είναι πολύ εύκολο να κρίνουμε κάποιον που εκτίθεται σε τόσο κόσμο ειδικά όταν έχει μια κακή μέρα όμως εδώ συνέβη κάτι διαφορετικό και είναι η πρώτη φορά που πήγα προς την έξοδο πριν ακουστεί το τελευταίο κομμάτι. Όταν πρόκειται για μία τόσο ξεχωριστή περίπτωση την οποία έχεις έρθεις να δεις όχι γιατί σε έφεραν τυχαία οι φίλοι σου ή για να λες ότι βρέθηκες στο κοινό, δυστυχώς δεν αρκεί να δείχνεις απλά κατανόηση.

Κική Παπαδοπούλου