Η Εφη Μπίρμπα δεν φοβήθηκε να βουτήξει στα «βαθιά», να καταπιαστεί με το δύσκολο και σκοτεινό αυτό κείμενο του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα και να το αποδομήσει, επικεντρώνοντας την προσοχή της σε κάποια μόνο επεισόδια της ζωής του κεντρικού ήρωα, του Γκολιάτκιν, ενός νέου που μάταια προσπαθεί να ζήσει μέσα στα όρια της κοινωνικά αποδεκτής φυσιολογικότητας μέσω του σωσία του, του ανθρώπου που ο ίδιος επινοεί και υποτάσσει στο γενικό κομφορμισμό. Η δουλειά της σκηνοθέτιδας, προϊόν επίπονης -σίγουρα- μελέτης, εκπλήσσει με την αισθητική της, αλλά και τη διεισδυτικότητα της οπτικής της στην ψυχοσύνθεση του ήρωα. Μολονότι επέλεξε να διασπάσει την αφηγηματική γραμμικότητα του κειμένου, κατάφερε να δώσει μία πιο προσωπική και αδιόρατη στιβαρή δομή στο έργο και να μας καταβυθίσει στις πολυεπίπεδες καταστάσεις της κοινωνικής αποκοπής, της απομόνωσης, της σιωπής του Γκολιάτκιν.
Σ΄αυτό βοήθησε σημαντικά το εμπνευσμένο και λειτουργικό σκηνικό της παράστασης στο οποίο δέσποζαν δεκάδες στοιβαγμένες ατάκτως καρέκλες, το χώμα στο δάπεδο και οι σωροί του στο βάθος που σε συνδυασμό με τους σκοτεινούς φωτισμούς σε λευκοκίτρινες αποχρώσεις συνέθεσαν έναν μοναδικό καμβά που παρέπεμπε σε μεσαιωνικό πίνακα.
Ο Αρης Σερβετάλης έδωσε μία υποδειγματική σωματική και εσωτερική ερμηνεία στο ρόλο του Γκολιάτκιν, καθώς κατάφερε να ακολουθήσει τις ανάσες του ήρωά του, να καταδυθεί στην ψυχοσύνθεσή του και να εκφράσει ακόμη και τις πιο μύχιες σκέψεις του. Ενός ήρωα διπολικού ουσιαστικά που βρίσκεται αντιμέτωπος μ' ένα μεγάλο δίλημμα, καθώς από τη μία επιθυμεί να ακολουθήσει το δικό του δρόμο και από την άλλη θέλει να μην διαφέρει από τους υπολοίπους για να είναι αρεστός. Γι΄αυτό και επινοεί τον σωσία του, γι΄αυτό και καταλαμβάνεται τελικά ολοκληρωτικά από αυτόν. Σ΄αυτήν την νεφελώδη ψυχή μας ταξίδεψε ο Άρης Σερβετάλης, σ΄αυτό το ταραγμένο μυαλό μας ξενάγησε, βήμα προς βήμα, λέξη προς λέξη, εκπλήσσοντάς μας για άλλη μία φορά με τον πλούτο των εκφραστικών του μέσων και το ανεξάντλητο υποκριτικό του ταλέντο.
Καλύτερη στιγμή της παράστασης; Πραγματικά δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε κάποια. Ίσως γιατί ολόκληρη η παράσταση είναι μία πολύτιμη στιγμή της φετινής χρονιάς.
Τελικά αξίζει να δει κάποιος την παράσταση αυτή; Ναι, γιατί παρά το γεγονός πως απευθύνεται σε καλά διαβασμένους θεατές και αμιγώς θεατρόφιλους, η προσέγγιση αυτή θα σας γοητεύσει και θα τη θυμάστε για πολύ καιρό…
Γεωργία Οικονόμου ([email protected])
