Η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από την ιστορία της πάμφτωχης σοπράνο Βικτόρια Γκραντ που με τη βοήθεια του ιμπρεσάριου Τόντι μεταμφιέζεται σε άντρα και θριαμβεύει στα μεγάλα κλαμπ του μεσοπολεμικού Παρισιού ως κόμης Βίκτορ Γκραζίσκι. Γρήγορα θα γίνει διάσημη ως Βίκτορ, μέχρι τη στιγμή που ο έρωτας θα μπει στη ζωή της με το πρόσωπο ενός Αμερικανού γκάνγκστερ.
Η παράσταση που έστησε ο Απόλλων Παπαθεοχάρης είναι πραγματική υπερπαραγωγή, καθώς τα κοστούμια του ίδιου και τα σκηνικά του Μανόλη Παντελιδάκη είναι εντυπωσιακά (αποκορύφωμα η τεράστια σκάλα που κατάληγε στο ταβάνι της σκηνής) και μαγνητίζουν στη θέαση. Στη σκηνοθετική ματιά του ο Απόλλωνας Παπαθεοχάρης δεν τόλμησε νεωτερισμούς, στηρίχθηκε στις κλασικές γραμμές του ίδιου του κειμένου και μάλλον καλά έκανε. Μεγαλύτερες προσδοκίες είχαμε από το κείμενο της Μυρτώς Κοντοβά, καθώς νιώσαμε πως δεν είχε δουλευτεί όσο έπρεπε, ενώ σε αρκετά σημεία δεν μπορούσε καν να ακολουθήσει τη μουσική.
Εξαιρετικά κουρδισμένα, χορογραφημένα και άψογα εκτελεσμένα τα χορευτικά του Chali Jennings (χόρεψαν οι: Chali Jennings, Ευγένιος Buli, Σταυριάνα Γαρνάβου, Τατιάνα Δημητριάδου, Μελίνα Κόντη, Παναγιώτης Μαλακός, Ηλίας Μπαγεώργος, Courtney Parker, Γιώργος Παπαδόπουλος, Βασίλης Ρόξενος, Λίζι Σπαχή).
Η παράσταση αυτή ωστόσο είχε ένα μεγάλο παράδοξο: Η απόλυτη πρωταγωνίστρια της βραδιάς δεν ήταν ο Βίκτορ/Βικτόρια- Εβελίνα Παπούλια, αλλά η Θεοδώρα Τζήμου στο ρόλο της Νόρμα! Η υπερταλαντούχα αυτή ηθοποιός με την ερμηνεία της απέδειξε πως μπορεί να κάνει τα πάντα. Μπορεί να χορέψει καλύτερα και από χορεύτρια, μπορεί να τραγουδήσει σωστά και να ξεσηκώσει, μπορεί ακόμη και να κάνει κλισέ ναζάκια χωρίς να καταντήσει καρικατούρα. Αν ψάχναμε έναν καλό λόγο να δει κάποιος την παράσταση, αυτός θα ήταν σίγουρα η ερμηνεία της Τζήμου, γιατί αποδεικνύει περίτρανα πως το ταλέντο ενός ηθοποιού που δεν ερμηνεύει τον απόλυτο πρωταγωνιστικό ρόλο, μπορεί να επικαλύψει πολλές από τις αδυναμίες μίας παράστασης και να αφήσει τελικά μία ευχάριστη γεύση.
Η Εβελίνα Παπούλια στο ρόλο του Βίκτορ/Βικτόρια δεν κατάφερε να ανταποκριθεί στις υψηλές προσδοκίες του ρόλου της. Είχε κάποιες καλές στιγμές, ήταν άψογη στα χορευτικά της, όμως φωνητικά και ερμηνευτικά έπασχε. Δεν κατάφερε να μας μεταδώσει την ενέργεια της ούτε να μας κάνει να ταυτιστούμε μαζί της στην αλλόκοτη περιπέτεια που έμπλεξε με σύμμαχο τον Τόντι/Γιάννη Ζουγανέλη. Ιδιαίτερα τα φωνητικά της ήταν αρκετά θαμπά και παράταιρα μπάσα. Στο ίδιο και ακόμη πιο υποτονικό επίπεδο κινήθηκε και ο Γιάννης Ζουγανέλης στο ρόλο του Τόντι. Περισσότερο νιώσαμε πως τραγουδούσε παρά πως ερμήνευε τον χαρακτήρα του, ενώ παράλληλα δεν μας έπεισε ούτε για την ομοφυλόφιλη πλευρά του. Ο Γιάννης Στάνκογλου στο ρόλο του γκάνγκστερ που ερωτεύεται τον Βίκτορ/Βικτόρια ήταν πειστικός, χωρίς ωστόσο να υπερβάλλει εαυτόν.
Αξίζει να δει κάποιος την παράσταση αυτή; Αν είναι φανατικός των μιούζικαλ ναι, γιατί είναι μία παραγωγή στα πρότυπα διεθνών προδιαγραφών, με πλούσια σκηνικά, κοστούμια, εξαιρετικά χορευτικά και μουσική.
Γεωργία Οικονόμου
