ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ: «Σε μια στιγμή ανάβουν τα φώτα
Κι η μουσική μας φέρνει τους μάγους στη σκηνή
Αρχίσαν πάλι τ’ αστεία οι παλιάτσοι
κι ο σχοινοβάτης ιδρώνει στο σκοινί
Τόση ομορφιά δεν είδες πουθενά
τους μάγους τους παλιάτσους
με τα κόκκινα σκουφιά σαν βγαίνουν στη σειρά
ξεφαντώνουν τα παιδιά
και μέσα απ’ το καπέλο βγαίνουνε χίλια πουλιά
Όταν μια μέρα κι εσύ θα δακρύσεις
την ώρα που ο μάγος θριαμβεύει στη σκηνή
καθώς σε κοροϊδεύει ο παλιάτσος
και το ταμπούρλο οργιάζει και κλαίει το βιολί
Τότε τη δική μου θα νιώσεις την ψυχή
που κάθε βράδυ γίνεται λατέρνα σε γιορτή»
Καλύτερα δεν θα μπορούσα να σου περιγράψω αυτό το πρόγραμμα. Κάνε μόνο έναν κόπο και διάβασε αντί για «μάγους» τον Σταύρος Λάντσια (πιάνο, κρουστά, αρμόνικα κ.ά) και τον Γιώτη Κιουρτσόγλου (ηλ. μπάσο & κιθάρα, φωνή) και αντί για «παλιάτσο» (μαζί με το αόρατο κόκκινο σκουφί του και την ορατή ποίησή του) τον Διονύση Σαββόπουλο (κιθάρα, φωνή και κόλπα μαγικά), και θα καταλάβεις αμέσως (ελπίζω) ότι πρέπει να πάρεις το πρώτο ταξί που θα βρεις μπροστά σου και να του πεις να σε πάει στο Gazarte. Αν δε βρεις ταξί, περπάτα!
ΠΡΙΝ ΠΑΣ
ΤΗΛΕΦΩΝΟ: 210-3460347 & 210-3452277
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Βουτάδων 32-34, Γκάζι
ΗΜΕΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ: Παρασκευή-Κυριακή
ΕΝΑΡΞΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: Παρ & Σαβ.: 22:30 Κυρ.: 21:30 (Το πρόγραμμα αρχίζει στην ώρα του! ΑΚΡΙΒΩΣ!

ΤΙΜΕΣ
Εισιτήριο με ποτό στο μπαρ: 15 ευρώ
Δύο ποτά στο τραπέζι: 40 ευρώ
Φιάλη Ουίσκι/4 άτομα: 160 ευρώ (κομπλέ)
Φιάλη κρασί/2 άτομα: 80 ευρώ (κομπλέ)

Ημουν κι εγώ εκεί...
Πέτρα στους τοίχους, τραπεζάκια σε διαφορετικά επίπεδα (για να βλέπουν όλοι), μαξιλάρια και χαμηλοί πάγκοι δίπλα στην σκηνή για όσους θέλουν να ακούν από πολύ κοντά και να σχηματίζουν μια άτυπη χορωδία δίπλα στους πρωταγωνιστές.
Το πρόγραμμα αλά παλιά «μπουάτ» που έχει στήσει ο Διονύσης Σαββόπουλος, στον συμπαθέστατο χώρο του Gazarte είναι μία ακόμη απτή απόδειξη πως για να κάνει κάποιος καλή, «πλήρη», εκρηκτική και επουράνια μουσική δεν χρειάζονται ούτε Φιλαρμονικές, ούτε Συμφωνικές (μόνο, εννοώ, διότι καλές είναι και οι Συμφωνικές όταν χρειάζονται), ούτε ντεσιμπέλ ούτε «echo» και άλλες ανοησίες που ακούω στα διάφορα καταστήματα χονδρικής πώλησης του ασυνάρτητου.
Για να γεμίσει κάποιος μια βραδιά με κεφαλαία Μουσική και Τραγούδια που τα ακούς και σε κάνουν πιο ευγενή και συνολικά καλύτερο άνθρωπο, χρειάζεσαι τα εξής υλικά: δύο εξαιρετικά ταλαντούχους δεξιοτέχνες μουσικούς (ή και μόνο μία κιθάρα), μερικά κιλά εκλεκτές κι όμορφες λέξεις και τρεις (εν προκειμένω) ανθρώπους που έχουν κάτι να πουν.
«Το φως στις 10 το πρωί έρχεται όλο πλάγιο
Εκεί που ήταν οι χείμαρροι και ξαναζωγραφίζει
τους κήπους πάνω στο νερό να έχουν σκαλί
Δεμένη βάρκα και μια θάλασσα γυαλί
Και τις τετράκοπες να υψώνουν του Ομίλου οι αθλητές
και στο λιθόστρωτο να αστράφτουν μουσικές καμαρωτές
κι από τα πεύκα κι απ’ τα διώροφα ξανά
καλοί σαλπίζοντας στα ουράνια πρωινά
κι ακούς παγώνια και ηλιόλουστο το τραμ ξαναγυρνά
Κι όμως αυτό το πλάγιο φως μια μέρα θα φωτίσει
την πιο απόκοσμη ερημιά, εσύ είχες ήδη αργήσει
μέσα στις αίθουσες οι τάξεις είχανε μπει και του σχολειού η πόρτα ορθώνονταν κλειστή
με τους αετούς να ξεπαγιάζουν στο μαρμάρινο κισσό
και με τους ήρωες να κοιτάζουν το σβησμένο τους πυρσό
Αφού ο κόσμος ο γνωστός σ’ αυτή τη γη
Που αγνός και ανύποπτος μετέχει κάθε αυγή
Την ώρα εκείνη απ’ το κάδρο είχε ξάφνου αφαιρεθεί..»
Είναι ποιητής ο Σαββόπουλος;
Αν επιμένεις ότι χρειάζεται να τον «ορίσεις» η απάντηση είναι μάλλον «Ναι», όπως θα διαπιστώσεις διαβάζοντας όσα έχει γράψει. (Μεταξύ αυτών, επιφανές παράδειγμα αυτό το «Φως στις 10 το πρωί», τραγούδι που λέει σπανίως στις Live εμφανίσεις του).
Αν πάλι δε σε ενδιαφέρει το ποιος, πώς και γιατί, αλλά απλώς θέλεις να βρεις τη συγκίνηση και το ρίγος που μπορεί να σου προκαλέσουν η μουσική και τα τραγούδια, μπορείς να τον πεις και «παλιάτσο».
Ένας «φάλτσος» παλιάτσος που διαθέτει μία από τις πιο διεισδυτικές φωνές που κυκλοφορούν κι εκείνη τη «λοξή» ματιά του ποιητή που κοιτάζει τον κόσμο αλλιώς και μπορεί να γράψει ένα δεκάλεπτο τραγούδι για το φως, (το πρωινό, το μεσημεριανό και το τεχνητό):
«Το μεσημέρι μαύρο φως προπάντων στις καθέτους
η θάλασσα όλο το πετάει στου οδηγού το τζάμι
Μα όταν γράψει με μια πλάγια μολυβιά
κιονοστοιχίες με λιγάκι συννεφιά
πίσω απ’ τα μαύρα του γυαλιά
ο κόσμος μπαίνει όλο φωνές
ανεμιστήρες ξεκινούν και του εσπρέσσο οι μηχανές
Γυάλινα στέγαστρα ένας έγχρωμος βυθός
δεν σε πειράζει που είσαι τώρα μοναχός
Μια αγάπη πίσω από τις λέξεις συναντάς
σ’ αυτό το φως»
Δεν κάθισα όμως να γράψω θεωρίες για το «έργο», και καλά, του Σαββόπουλου.
Για ένα πολύ όμορφο πρόγραμμα θέλω να σου μιλήσω, ένα πρόγραμμα με τραγούδια «παραπονεμένα» (γιατί δεν τα παίζουν στα ζωντανά προγράμματα σχεδόν καθόλου), τραγούδια που έχουν «λόγο» να ακούγονται και να τραγουδιούνται.
Για ένα πρόγραμμα με εξαιρετική μουσική από εξαιρετικούς μουσικούς θέλω, επίσης, να σου πω γιατί η μουσική είναι σπουδαίο πράγμα όταν οι παραγόμενοι ήχοι είναι τόσο φιλικοί προς τα αυτιά.
Αλλά θέλω επίσης να μην αφήσουμε και το τραγούδι που αντιγράφω (γιατί το θεωρώ ένα από τα πιο ποιητικά και όμορφα τραγούδια του Σαββόπουλου) στη μέση:
«Το φως τραβιόταν θεϊκό στο ηλιοβασίλεμά του
πίσω απ’ τη μάνδρα της αυλής και το καμένο σπίτι
είχαν απλώσει τα σεντόνια στο σκοινί
έπαιζες μόνος μα αισθανόσουν τη σκηνή
σα θεατράκι επουράνιο μέσ’ στο κόκκινο το φως
πίσω απ’ τα χρώματα να παίζει με το παιδάκι του ο Θεός.

Ευτυχισμένοι μεταξύ τους μακρινοί
Με βλέπουν άραγε κι εμένα, είχες σκεφτεί
Όπως απόψε που πλαγιάζεις σε μια κάμαρη αδειανή..»
Στις «παλιές» μπουάτ ο Σαββόπουλος έλεγε τραγούδια όπως τα «Μαύρα πουλιά της δυστυχίας», «Το Φορτηγό», τα «Κορίτσια» και πολύ Χατζιδάκι.
Στο Gazarte φέτος θα έχεις την ευκαιρία να ακούσεις σε συγκινητικότατες ερμηνείες εκείνη την υπέροχη: «Αγάπη μου σε γύρευα/ σε γη και σε φεγγάρι/ και στα ψηλά τα σύννεφα/ σε γύρευα τυφλός/ Μα ήρθε βοριάς ήρθε νοτιάς/ το κύμα να σε πάρει/ αγάπη μου, που μου ‘φυγες/ γιατί ήσουν ουρανός» (και μόνο που το διαβάζω στις σημειώσεις μου τα ξανάμπηξα, η αδιόρθωτος ακροάτρια) και εκείνο το «Νανούρισμα» του Μέγα Μάνου.
Θα ακούσεις επίσης πολλά τραγούδια από το «Ξενοδοχείο» και τον «Χρονοποιό», δίσκους που είμαι σίγουρη ότι δεν έχεις ακούσει όσο προσεκτικά τους αξίζει.Από τον «Χρονοποιό» είναι και το «Φως» που σου τραγουδάω τόσην ώρα:
«Με την πόρτα γυρτή
το φως του μπάνιου να γλιστράει στη σιωπή
να σε νιώθω εδώ
σ’ αυτό το πλάγιασμα σ’ ετούτη την ηχώ
μ’ ένα φως τεχνητό
να βρει τον κόσμο, το δικό μου σ’ αγαπώ
φως που τραγουδάει
ενώ είναι νύχτα κι ενώ εσύ δεν είσαι πλάι»
Αριστούχο?
Έτσι νομίζω κι εγώ..

Τελικά αξίζει να πάω;
Αξίζει λέει. Και φυσικά αξίζει, με τέτοιες προδιαγραφές, να πας σε αυτό το πρόγραμμα που ξέρει να τιμά και να σέβεται, εσένα τον ακροατή-πελάτη-άνθρωπό του. Να πας, όσο πιο κοντά μπορεί στο φως που τραγουδάει, και να ‘ναι νύχτα κι εσύ να είσαι πλάι..

ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ & Ο ΗΧΟΣ:
Ο ήχος, όπως πάντα στα προγράμματα του Διονύση Σαββόπουλου ήταν άμεμπτος και καθαρό αεράκι για τα αυτιά και για τους μουσικούς νομίζω ότι σου τα είπα όλα. Ακόμη καλύτερα όμως θα τα καταλάβεις όλα όταν πας, με το καλό.

Γεωργία Λαιμού.
Ησουν κι εσύ εκεί; Πες μου τι είδες μ' ένα mail...: [email protected]