ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ: Ξανά στο «Συρμό» (κλασικό πλέον στέκι των καλών τραγουδιών), κι έχω απέναντί μου δυο ΕΞΑΙΣΙΕΣ φωνές που τα έχουν όλα!
Δύναμη, λυγεράδα, ευαισθησία, εκφραστικότητα, μουσικότητα, ωραίες χροιές, σταθερότητα, και την ικανότητα να συγκινούν ενώ συγχρόνως πατάνε γερά και με ακρίβεια πάνω στις νότες! (Το γράφω αυτό ως επίτευγμα διότι είναι στην εποχή μας).
Ξανά στο «Συρμό» μαζί με την αγαπημένη μου Ιωσηφίνα η οποία ανατέλλει κάθε τόσο φορτωμένη δίσκους με ποτά, φωτίζει με το χαμόγελό της το χώρο και θυμάται πάντα το «ποτό» μου (σόδα με λεμόνι) και μου το φέρνει χορεύοντας και τραγουδώντας.
Το μαγαζί γεμάτο από ανθρώπους που ήξεραν και να ακούνε και να τραγουδάνε μαζί με τους πρωταγωνιστές του προγράμματος (και να κάνουν «παραγγελιές» σωστές).
Τι άλλο να ζητήσω?
Τίποτα, μόνο που πρέπει να βρω χρόνο να ξαναπάω.

ΠΡΙΝ ΠΑΣ
ΤΗΛΕΦΩΝΟ: 210-52.03.661
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κολωνού & Οδυσσέως 14, Μεταξουργείο (δίπλα στο ΠΕΡΟΚΕ)
ΗΜΕΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ: Παρασκευή-Σάββατο
ΕΝΑΡΞΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: 23:00

ΤΙΜΕΣ
Ποτό απλό: 8 ευρώ
Ποτό σπέσιαλ: 10 ευρώ
Φιάλη Ουίσκι απλή/4 άτομα: 120 ευρώ (κομπλέ)
Φιάλη κρασί/2 άτομα: 50-60 ευρώ (κομπλέ)
Ποτήρι κρασί: 6 ευρώ
Ποικιλίες τυριών/αλλαντικών: 15 ευρώ
Ποικίλες φρούτων: 10 ευρώ

Ήμουν κι εγώ εκεί...
Θυμάμαι πριν από πολύ λίγα χρόνια, όταν πρωτάκουσα τη φωνή του Γιάννη Χαρούλη να λέει τραγούδια του Νίκου Ξυλούρη, που είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό και μουρμούριζα κάτι περί μετενσάρκωσης _ τέτοια ομοιότητα στη χροιά και στο χρώμα είναι δύσκολο να την πιστέψεις.
Τώρα ο Γιάννης Χαρούλης έχει «μεγαλώσει», έχει φύγει (χωρίς να τα απαρνιέται φυσικά ποτέ) από τα κρητικά τραγούδια και η φωνή του έχει γίνει «δική» του, παραμένοντας εξαιρετικά διαπεραστική και μεγάλη.
Αν εξαιρέσω τον «Άμλετ τη Σελήνης» (του Θάνου Μικρούτσικου), τραγούδι το οποίο ερμήνευσε με υπερβολή και ανεξέλεγκτη δραματικότητα, ο νεαρός Γιάννης Χαρούλης κατάφερε να με κάνει να τραμπαλίζομαι ευτυχής επί όσες ώρες περιδιάβαινε το ελληνικό τραγούδι από τη «Μάσκα» του Θανάση Παπακωνσταντίνου μέχρι τον Νίκο Ξυδάκη κι από την «Πριγκηπέσα» του Μάλαμα μέχρι το «Δε λες κουβέντα» του Μούτση και τα ωραία κρητικά του (αλίμονο αν τα παρέλειπε).

Να βάλω κι ένα άριστα δέκα στο πρόγραμμα και στην επιλογή των τραγουδιών που δίνουν τη δυνατότητα και στους δύο καλούς ερμηνευτές να μας αποκαλύψουν όλα τα «μυστικά» της φωνής τους.
Τη Μαρία Λούκα ελπίζω να τη γνωρίζεις ήδη (από συναυλίες του Μάλαμα ή τις εμφανίσεις της με το Νίκο Παπάζογλου στο ΖΥΓΟ πέρυσι).Αν δεν τη γνωρίζεις, αυτός είναι ένας ακόμη λόγος να τρέξεις μέχρι το ΣΥΡΜΟ αυτήν την εποχή. Σου μιλάω για πολύ Μεγάλη τραγουδίστρια, όμορφη και σεμνή παρουσία πάνω στη σκηνή που ό,τι έχει να πει το λέει με τη φωνή και τα μάτια της χωρίς κουνήματα και τζάμπα τσαλίμια.
Η Μαρία Λούκα είναι ένα πλάσμα που διαθέτει χαμηλές νότες που ανάβουν σαν τζάκι, διαυγείς και δυνατές ψηλές, μια ευαισθησία κι ένα διακριτικό τρέμολο στον τρόπο που εκφέρει τις λέξεις, που τις κάνουν να φωτίζουν σαν φαναράκια της Ανάστασης.
Μια από τις πιο συγκινητικές νέες τραγουδίστριες που κυκλοφορούν στο χώρο κι είναι μεγάλη χαρά να την ακούς.
Σαν να μην έφτανα αυτοί οι δύο, μόλις ζεστάθηκε λίγο η ορχήστρα άρχισε να κάνει κάτι ωραία ανεβάσματα και κάτι τρελά σόλο στα πνευστά και στην ηλεκτρική κιθάρα που ήρθαν και μ’ έδεσαν πάνω στην καρέκλα (κι ακόμη να φύγω από το μαγαζί).
Δε νομίζω ότι χρειάζεται να σου πω άλλα.
Καλύτερα να περιμένω να πας εσύ με την πρώτη ευκαιρία, και να μου πεις αν κατάφερε αυτό το πρόγραμμα να καθαρίσει την ψυχούλα σου όπως τη δική μου που μου την έκαναν πιο λευκή απ’ το λευκό, που λέει κι η διαφήμιση.
Και γι’ αυτό τους ευχαριστώ.
«Να ‘μουν χαρά να μοιραστώ και λύπη να σκορπίσω
Κι ένα βουνό ψηλό βουνό τον ουρανό ν’ αγγίξω
Να μουν αλλού, να ‘μουν αλλιώς να ‘ξερα τι γυρεύω
Και σαν τραγούδι σιγανό στα χείλη σου ν’ ανέβω
Να ‘χα δυο ζωές απ’ την αρχή να ξαναρχίσω
Αχ, καημέ, κι όλα μου τα λάθη να τα σβήσω»
[Τραγούδι του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου που ακούγεται σε υπέροχη ερμηνεία σ’ αυτό το πρόγραμμα].

Τελικά αξίζει να πάω;
Αξίζει να πας οπωσδήποτε για ν’ ακούσεις (επιτέλους) ωραίες, σωστές, δυνατές και λυγερές φωνές να λένε, όμορφα, ενδιαφέροντα, καινούρια και παλιά τραγούδια όπως αυτό που λέει:
«Παλιό τραγούδι κι άγιασε
Απ’ την πολλή αγάπη
Έγινε ρούχο του φτωχού
Του μόνου συντροφιά
Παλιό τραγούδι κι άγιασε
Απ’ το πολύ το δάκρυ
Στην πλάτη του φορτώθηκε
Του κόσμου τον καημό»
Πολύ ωραία πέρασα.

ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ & Ο ΗΧΟΣ:
Προβλήματα στον ήχο υπήρχαν, όπως σχεδόν πάντα στο «Συρμό» _ είναι κι ο χώρος περίεργα «κομμένος» δύσκολα τον φέρνεις βόλτα. Κάποιες στιγμές πάντως το πράγμα ήταν πολύ διαπεραστικό..
Τραγούδι: Μαρία Λούκα, Γιάννης Χαρούλης
Κιθάρες: Λάμπης Κουντουρογιάννης. Εξαιρετικός! Με το βρετανικό στιλ του (που δεν ξέρω πού το βρήκε) και την σεβαστικιά επιμέλεια και φροντίδα με την οποία έπαιζε. Άριστα δέκα γιατί τον άκουσα να μιλάει με την κιθάρα του και να λέει πολύ ενδιαφέροντα πράγματα ψιθυριστά στο αυτί μου.
Πνευστά: Δημήτρης Χουντής, άριστα δέκα με πολλούς τόνους για όλα
Τύμπανα: Τσίκο, κι άλλο άριστα εδώ. Ένας drummer που μετράει πολλά χιλιόμετρα..
Μπάσο: Γιώργος Μπουλντής. Μμμ.. όχι και τόσο καλά νέα εδώ. Αντί να παίζει ο νεαρό Μπουλντής μου έδωσε την εντύπωση ότι διεκπεραίωνε.. και ..κουραζότανε


Γεωργία Λαιμού.
Ησουν κι εσύ εκεί; Πες μου τι είδες μ' ένα mail...: [email protected]