«Πόσο εύκολα, από αμέλεια θεωρούμε ακίνδυνα τα πιο απαίσια πράγματα»
Ρενέ Μαγκρίτ αναφερόμενος στο έργο του «Τα Κόκκινο Μοντέλο».
Τα παιδιά συχνά παίζουν μεταξύ τους ένα παιχνίδι: παρακολουθεί το ένα το στόμα του άλλου να εκφέρει λέξεις σε ανεστραμμένη θέση. Αυτό το απλό αναποδογύρισμα μιας καθ’ όλα οικείας πραγματικότητας, είναι αρκετό να δημιουργήσει μπροστά στο βλέμμα τους μια εξαιρετικά αποτρόπαια εικόνα, ικανή να τους χαρίσει πολύτιμα ρίγη φρίκης.
Με τη δουλειά της ακριβώς αυτό θέλει να αποκαλύψει η Πόλυ Κοκκινιά, την «ανησυχητικότητα» και τη φρίκη που ενεδρεύει στο καθημερινό, σ’ αυτό που επειδή το έχουμε συνηθίσει δεν το αντιλαμβανόμαστε. Θέλει με το βλέμμα της να «εκδάρει» την κανονικότητά του, να φανερώσει την φρικώδη και «ξένη» του μορφή, να δείξει μια αναπάντεχη πτυχή του.
Σκοπός είναι να φτιάξει ένα «μηχανισμό» με τη βοήθεια του οποίου, ο οικείος και φαινομενικά «άκακος» καθημερινός κόσμος που μας περιβάλλει αποκτά συνείδηση της αποτρόπαιας όψης του.
«Δεν υπάρχει τίποτε δυσκολότερο από το να επιθεωρήσεις τα χέρια σου σαν να ’ταν κομμάτια κρέας στον πάγκο του χασάπη».
Η φράση αυτή του Jonathan Ree, εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο τη δυσκολία αποστασιοποίησης από κάτι τόσο οικείο όπως είναι τα χέρια μας, αλλά δεν αποκαλύπτει την γοητεία που ασκεί μια τέτοια πρακτική, που δεν είναι άλλη από τη γοητεία της φρίκης, μιας φρίκης τόσο αβάσταχτης, όσο και μεθυστικής.
Η μέθοδος που, κυρίως, χρησιμοποιεί εδώ η καλλιτέχνης είναι η «ανατομική παράβαση». Ένα μέρος του σώματος (για παράδειγμα η γλώσσα-πραγματική εστία ερεθισμού) συσχετίζεται με ένα άλλο (το εσωτερικό της παλάμης-φαντασιακή εστία ερεθισμού) με το οποίο στην πραγματικότητα δεν έχει ανατομική συνάφεια. Ο «αναγραμματισμός» αυτός του σώματος παράγει εικόνες αποκρουστικές, παράδοξες, τερατώδεις, γιατί παρά το γεγονός ότι είναι τεχνητές, κατασκευασμένες, φαντάζουν σαν αποτρόπαια φυσικές και είναι ενοχλητικές παρ’ ότι είναι εντελώς άκακες.
Τις αβάσταχτες εικόνες που παράγονται με την μέθοδο αυτή της «αποκοπής και επικόλλησης» η Πόλυ Κοκκινιά προβάλει σε ιδιότυπες κατασκευές που παραπέμπουν σε όργανα μαρτυρίου ενώ παράλληλα είναι οθόνες προβολής. Ουσιαστικά πρόκειται για εντελώς ακίνδυνα, σχεδόν ντελικάτα «όργανα βασανισμού», ανίκανα να προκαλέσουν οποιαδήποτε μορφή σωματικής κακοποίησης ή δοκιμασίας - μια παρωδία των πραγματικών πρακτικών σωματικής ταλαιπωρίας.
Η παρωδία με το παρελκόμενο χιούμορ λειτουργεί σαν αντίδοτο-ηρεμιστικό στην αποστροφή που προκαλούν τα βίντεο. Την ίδια λειτουργία έχει και η προτροπή ?be calm? (παράμεινε ήρεμος), που υπεισέρχεται με διαφορετικούς τρόπους μέσα στο έργο, αλλά και ο κατευναστικός τίτλος της έκθεσης, ?breathe, keep breathing? (ανέπνεε, συνέχισε να αναπνέεις).
Εντέλει αυτά τα εργαλεία βασανισμού λειτουργούν σαν υπομνηστικά μιας εκλεπτυσμένης μορφής διανοητικής περιπέτειας, μιας εξαίσιας βασάνου, στην οποία οδηγεί η εξόρυξη από τον κόσμο μέσα στον οποίο αισθανόμαστε καλά, ενός άλλου άβολου και ανοίκειου στον οποίο συμμετέχουμε δίχως να το αντιλαμβανόμαστε.
Διάρκεια μέχρι και 14 Νοεμβρίου.
Ώρες Λειτουργίας: Τρίτη-Παρασκευή 14:00-21:00
Σάββατο 12:00- 16:00
