Μην είναι πρίκουελ; Μην είν’ ριμπούτ; Μην είναι ο επαναπροσδιορισμός ενός επιτυχημένου φραντσάιζ; Το γεγονός ότι το «X-Men: First Class» είναι όλα τα παραπάνω μαζί και ταυτόχρονα ένα από τα πιο διασκεδαστικά και πετυχημένα φιλμ του καλοκαιριού, ήδη λέει αρκετά.
Τότε που ο Προφέσορ Χ ήταν απλώς ένας νεαρούλης εκατομμυριούχος Βρετανός με τηλεπαθητικές ικανότητες και ο Μαγκνέτο ένας άκρως γοητευτικός και μυστηριώδης υπερ-άνθρωπος με mommy issues, τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά. Καταρχήν, το ημερολόγιο έδειχνε 1960, το μήκος ήτανε μίνι και οι μεταλλαγμένοι βρίσκονταν ακόμη στην ντουλάπα, ανίδεοι για το αν υπάρχουν κι άλλοι σαν αυτούς. Η ταινία του Βρετανού Μάθιου Βον («Kick-Ass»), ενός κόμικ geek που έχει θητεύσει δίπλα στον Γκάι Ρίτσι και φαίνεται, καταφέρνει να μας μεταφέρει εκεί που άρχισαν όλα, δίνοντας ταυτόχρονα ένα σαφώς πολιτικό στίγμα και μια αύρα κλασικού Τζέιμς Μποντ.
Σε μία ιστορία που μπλέκει την ανάδειξη των πρώτων μεταλλαγμένων, τη σχέση μεταξύ των (μετέπειτα) στρατοπέδων Προφέσορ Ξαβιέ και Μαγκνέτο αλλά και το πραγματικό ψυχροπολεμικό περιστατικό του Κόλπου των Χοίρων ως πεδίο μάχης Χ-Μen, o Βον καταφέρνει να βρει την κλωστή που κρατάει το φιλμ ακέραιο ως το τέλος, κρατώντας ταυτόχρονα αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή. Ο τελευταίος, ανυπομονώντας να μάθει περισσότερα για τους αγαπημένους του υπερ-ήρωες, την εποχή που ήταν ακόμη πιο «εύπλαστοι» και απρόβλεπτοι, δυσκολεύεται να ξεκολλήσει τα μάτια του από την οθόνη, ακόμη κι όταν τα storylines αποδεικνύονται προβλέψιμα, οι μάχες πιο φασαριόζικες απ’ ότι πρέπει ή οι νέες μεταλλαγμένες προσθήκες υπερ-άριθμες και άγευστες (η Τζένιουαρι Τζόουνς μάλλον μπήκε τόσο βαθιά στο πετσί του ρόλου της ψυχρής Έμα Φροστ, που χάθηκε από κάτω).
Το μεγαλύτερο μέρος της διασκέδασης οφείλεται βέβαια στην αναμφισβήτητη χημεία μεταξύ του πρωταγωνιστικού διδύμου, αν και ο Φασμπέντερ είναι σαφώς ανώτερος στον ρόλο του χτυπημένου από τη μοίρα Έρικ, που ζητώντας εκδίκηση για τον θάνατο της μητέρας του στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο μετατρέπεται σε κυνηγός Ναζί. Απέναντι στον καλύτερα γραμμένο χαρακτήρα του άσπονδου φίλου, ο οποίος θα καταλήξει τελικά εχθρός, ο ΜάκΑβοϊ είναι ελαφρώς πιο άχρωμος στον ρόλο του Προφέσορα, που χρησιμοποιεί τη δύναμή του καλύτερα όταν αγγίζει συλλογισμένος τον κρόταφο με τον δείκτη του.
Ο Μπράιαν Σίνγκερ στην καρέκλα του παραγωγού φαίνεται να οδηγεί το φραντσάιζ ορθά, προς τις πρώτες του δόξες, αφήνοντας ικανοποιημένους κόμικ φαν και μη. Αυτοί οι X-Men αποτελούν όντως μιας Πρώτης Τάξεως επιλογή για θερινό κινηματογραφικό ξεσάλωμα.
Φαίδρα Βόκαλη
