«Δεμένα σε αμετάβλητες πορείες, να ακολουθούν την παγκόσμια ιεραρχία των αδύναμων που μένουν στην τροχιά των πιο ισχυρών, τα άστρα μάς διδάσκουν την απλή υπακοή στους νόμους της ισορροπίας και της σεμνότητας, χωρίς τους οποίους θα συνέβαιναν φοβερές συγκρούσεις προκαλώντας μεγάλες συμφορές». Η παρατήρηση του σοφού καθηγητή στην περίεργη και φιλομαθή μαθήτριά του, την πριγκίπισσα του τίτλου, δίνει εν συντομία την λογική του κόσμου που αποτυπώνει η ταινία: τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από τα κοινωνικά πρέπει, ούτε καν οι άνθρωποι.
Δεν φτάνει, όμως, μια καταπιεστική κοινωνία για να σε καθηλώσει μια ιστορία – χρειάζονται συμπαθείς ήρωες για να σε συγκινήσουν και συναρπαστικές εξελίξεις για να σε κρατήσουν. Για 2 ώρες και 20 λεπτά, καλούμαστε να ακολουθήσουμε μια ηρωίδα που άγεται και φέρεται από ένα σενάριο που την προδίδει, προσάπτοντάς της μια διαρκώς μεταβαλλόμενη, αλλοπρόσαλλη ψυχολογία. Ή μήπως είναι η ερμηνεία της ελκυστικής αλλά κάπως μονόχορδης Μελανί Τιερί; Το σίγουρο είναι ότι η μανία των αντρών να την ερωτεύονται δικαιολογείται μόνο από το (εντυπωσιακότατο) μπούστο της, και όχι από το σπινθηροβόλο πνεύμα της, όπως θέλει να πιστεύει το σενάριο. Αλλά ακόμα κι τα κλασικά χαρακτηριστικά τέτοιων ταινιών, από τα συνοικέσια συμφέροντος και τον διάχυτο ερωτισμό μιας πουριτανικής εποχής μέχρι τις ίντριγκες της Αυλής και τις ξιφομαχίες, μοιάζουν ξαναζεσταμένα - σε καμία περίπτωση δεν πλησιάζουν τους διασκεδαστικά ακόλαστους «Tudors» της ομώνυμης σειράς.
Πάντως, η ταινία είναι όμορφα γυρισμένη και ευλογημένη με υπέροχα σκηνικά και κοστούμια, όπως και κάποιες πραγματικά αποτελεσματικές ερμηνείες, με καλύτερη αυτή του μέντορα της πρωταγωνίστριας, Λαμπέρ Γουίλσον. Ο χαρακτήρας του είναι τόσο ενδιαφέρων, ένας άνδρας πραγματικά διχασμένος και απογοητευμένος από τις παράλογες συγκρούσεις και τις κοινωνικές επιταγές, που σε κάνει να πιστεύεις ότι η ταινία θα ήταν απείρως καλύτερη αν λεγόταν «Ο καθηγητής της πριγκίπισσας του Μονπεσιέ» και αφοσιωνόταν σε εκείνον.
