Εντυπωσιακή περίπτωση μαζικής σπατάλης ταλέντου και υπερεκμετάλλευσης ενός franchise, η ύπαρξη του «Ηannibal - Η Αρχή» δικαιολογείται μονάχα ως απροκάλυπτη αρπαχτή της οικογένειας Ντε Λαουρέντις και του συγγραφέα Τόμας Χάρις. Γεγονός που εξηγεί απόλυτα την έλλειψη οποιουδήποτε ενθουσιασμού στο τελικό αποτέλεσμα.

Οχι όμως και τη συμμετοχή του σκηνοθέτη Γουέμπερ («Το Κορίτσι Με Το Μαργαριταρένιο Σκουλαρίκι»), ενός Γάλλου ανερχόμενου ηθοποιού, μιας Κινέζας σταρ και ενός τσούρμου Βρετανών, όλοι τους υποδυόμενοι αλλοεθνείς με εξωφρενικές προφορές. Μονάχα ως βεβιασμένο καλλιτεχνικό άλλοθι μπορεί να εξηγήσει κανείς τη διεθνή επιστράτευση.

Χρειαζόταν όμως πραγματικά, όταν το ζητούμενο ήταν απλά ένα ανόητο slasher καμουφλαρισμένο με μια ψυχαναλυτική ερμηνεία του συρμού; Απολογιστικά, ο μικρός Χάνιμπαλ δεν διαθέτει τίποτα από την auteur αύρα του «Ανθρωποκυνηγού», την υπαινικτική ένταση της «Σιωπής Των Αμνών», τη σοφιστικέ αυτοϋπονόμευση του «Ηannibal» ή, ακόμη, την mainstream συνέπεια του «Κόκκινου Δράκου». Ούτε καν την αλόγιστη υπερβολή που θα τον μετέτρεπε σε guilty pleasure, αν και το υλικό αναμφίβολα υπάρχει.

Μερικά πράγματα θα έπρεπε τελικά να μείνουν για πάντα στη φαντασία του κοινού. Ωσπου να δρομολογηθεί το φιλμ που θα αφηγείται τα χρόνια του Λέκτερ στα ΚΑΠΗ, το «Ηannibal Rising» βάζει οριστική ταφόπλακα στην κινηματογραφική πορεία του πιο εμβληματικού κακού που γνώρισε η οθόνη τα τελευταία τριάντα χρόνια.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΤΣΑΒΟΣ