«Κανείς δεν είναι προετοιμασμένος για το κακό, όσο ενημερωμένος κι αν είναι. Η είδηση ότι διαγνώστηκε καρκίνος στο στήθος σε χτυπάει σαν κεραυνός. Αλλάζει εντός σου τον ρυθμό του κόσμου. Σε θυμώνει, σε τρομάζει, σε απελπίζει. Απλώνεται γύρω σου ένας γυάλινος θόλος που αφήνει έξω όσα μέχρι τότε ήταν η καθημερινότητά σου. Μετά η ζωή σε τραβάει από το μανίκι κι έτσι πρέπει. Ανασκουμπώνεσαι και ορμάς κατά πάνω στον εσωτερικό εχθρό.
Όταν σου συμβαίνει κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι σου συμβαίνει. Αλλά μην αποθαρρύνεστε. Έτσι είμαστε φτιαγμένοι οι άνθρωποι. Απλώς οι γύρω σου χρειάζεται να μπορούν και να θέλουν να κολυμπήσουν μαζί σου στην ίδια φορά του χειμάρρου. Αρκεί να είναι εκεί για να σε κρατήσουν μην πέσεις δίνοντας τη μεγάλη μάχη. Η μάχη σε αυτή την περίπτωση είναι πόλεμος. Ιδίως στους δύσκολους καιρούς μας περισσότερο από ποτέ είναι και ένας πόλεμος οικονομικός διαχωρισμών- αποκλεισμών
Τα γεγονότα μετά την είδηση ότι εμφάνισες καρκίνο του στήθους έχουν πολύ πόνο και φόβο. Το σώμα σου εξαθλιώνεται, αλλάζει, χαράσσεται δια βίου. Για πολύ καιρό η μόνη σου επιθυμία είναι να ξημερώσει και να είσαι καλά. Να νυχτώσει και να κοιμηθείς ήσυχα. Να το πω αλλιώς. Μπαίνεις σε ένα σκοτεινό δωμάτιο με άγρια θηρία. Θα σε κομματιάσουν, αλλά είναι στο χέρι σου να βρεις την έξοδο και να βγεις στο φως.
Μετά όλα ασφαλώς θα είναι αλλιώς. Αλλά δεν θα είσαι λιγότερο γυναίκα. Η ζωή μετά θα είναι πιο ουσιαστική. Αναδιατάσσονται οι προτεραιότητες. Αξιολογείς διαφορετικά πρόσωπα και καταστάσεις. Κανείς δεν είναι προετοιμασμένος για το κακό. Αλλά το μόνο που έχετε να φοβηθείτε είναι ο φόβος. Πρέπει να τον διασχίσετε και να περάσετε απέναντι. Θα περάσετε απέναντι».
