«Στα εννιά μου έκανα δώρο όλες τις κούκλες μου σε μια συμμαθήτριά μου. Ήμουν αγοροκόριτσο και ατρόμητο, μάλιστα. Κάθε εβδομάδα σχεδόν με έτρεχαν για ράμματα! Η μητέρα μου αντιμετωπιζόταν από τους γύρω της ως... οσιομάρτυρας!»

Ούτε ανοίγεται εύκολα στους άλλους ούτε θέλει και ο άλλος να ανοίγεται σε αυτήν.

«Έχω κι εγώ αρκετές εκδοχές, με κυρίαρχη αυτήν της ευαισθησίας, όπως λες, αλλά όχι αδιακρίτως. Θέλω να πω ότι υπάρχουν πρόσωπα ή καταστάσεις που ενεργοποιούν την ψυχρή μου πλευρά, η οποία όταν προκύψει μου βγαίνει αβίαστα και πηγαία».

Τέλος, παραδέχτηκε ότι τα «πρέπει» της ζωής της αφορούν μόνο τη δουλειά της αν και «θα ήθελα να τα ακολουθώ και σε άλλους τομείς, και πράγματι σιγά-σιγά τα καταφέρνω», ενώ προτιμά η ζωή της να κυλάει κι όχι να ζει στο κόκκινο.