«Με ένα βλέμμα καταλάβαινε τι μου συμβαίνει», μου λέει η Αλεξία. Κομπιάζει, η φωνή της «σπάει». Όσο και αν προσπαθεί να διατηρήσει την ψυχραιμία της, ο πόνος για τους γονείς της, τους οποίους έχασε μέσα σε τρεις μήνες, είναι πολύ δυνατός. Πόσο μάλλον όταν το μυαλό της πλημμυρίζουν μόνο καλές στιγμές και ευτυχισμένα χρόνια γεμάτα αγάπη και στοργή από αυτούς.

«Με τη μητέρα μου ήμασταν φίλες. Της άρεσαν τα ταξίδια», συνεχίζει. «Πηγαίναμε μαζί γιατί ο πατέρας μου φοβόταν το αεροπλάνο. Βλέπαμε θεατρικές παραστάσεις στο εξωτερικό. Κάναμε ψώνια. Ήταν πολύ κοκέτα. Γυρίζαμε με βαλίτσες γεμάτες ψώνια. Θυμάμαι το τελευταίο μας ταξίδι στο Λονδίνο, τότε που όλα ήταν χαρούμενα στο σπίτι μας στα Βριλήσσια. Το σπίτι αυτό ήταν πάντα γεμάτο κόσμο. Η μητέρα μου ήταν καταπληκτική οικοδέσποινα. Μαγείρευε φοβερές σπεσιαλιτέ από εκείνη έχω πάρει κι εγώ το πάθος για τη μαγειρική. Στο σπίτι μας, πολύ μικρή, γνώρισα για πρώτη φορά τον Νίκο Γκάτσο, τον Μάνο Χατζηδάκι, τη Νάνα Μούσχουρη». Η Αλεξία Μουστάκα ήταν πράγματι ένα τυχερό παιδί. Μεγάλωσε σε ένα σπίτι το πρώτο τους σπίτι στα Βριλήσσια από όπου πέρασαν μεγάλες προσωπικότητες της τέχνης και όχι μόνο. Οι γονείς της της έδωσαν πολλή αγάπη. Αποφάσισαν να κάνουν ένα παιδί γιατί η δουλειά τους ήταν σκληρή και απαιτητική, αλλά έδωσαν στην Αλεξία ό,τι ποθούσε η ψυχή της, ενώ την άφησαν να πετάξει με τα δικά της φτερά όταν τους ανακοίνωσε ότι θέλει να γίνει ηθοποιός, αν και αρχικά τους έλεγε ότι θα σπουδάσει αρχιτέκτονας.

Ήμασταν μια ευτυχισμένη οικογένεια
«Μακάρι όλα τα παιδιά του κόσμου να ζούσαν τόσο ευτυχισμένα», μου λέει, ενώ θυμάται με πόση αγάπη τη μεγάλωσαν οι γονείς της και πόσο την στήριξαν στην απόφασή της να γίνει ηθοποιός.

Η πληγή είναι ανοικτή από το σύντομο χαμό των γονιών της, που έζησαν τόσο ευτυχισμένοι μαζί. Πάνω από 40 χρόνια ο Σωτήρης Μουστάκας και η Μαρία Μπονέλου ήταν σαν μια ψυχή. Όσο και αν η αρρώστια είχε καταβάλει τη μητέρα της, φαίνεται ότι από κάποιο παραθυράκι της καρδιάς της ένιωσε την παγωνιά να μπαίνει όταν χάθηκε ο «Σώτος» της, όπως αποκαλούσε χαϊδευτικά τον Σωτήρη.

Και αυτή η καρδιά δεν άντεξε να χτυπάει μόνη της. Σταμάτησε. Μόλις τρεις μήνες μετά το χαμό του μεγάλου ηθοποιού, που έφυγε με το παράπονο ότι άφηνε τη Μαρία του. Τη γυναίκα που αγάπησε για μια ζωή. Που μαζί της έκανε τα προσωπικά και επαγγελματικά του όνειρα πραγματικότητα. Η ταφή της πραγματοποιήθηκε το περασμένο Σάββατο στο νεκροταφείο Χαλανδρίου, δίπλα του, ενώ πλήθος φίλων από τον καλλιτεχνικό χώρο την αποχαιρέτησαν.

Αξιόλογη προσωπικότητα και ηθοποιός η Μαρία Μπονέλου, με εμπειρία στο σανίδι, από όπου ξεκίνησε το 1962 στη σκηνή του Ηρωδείου με το θίασο του Εθνικού Θεάτρου στο έργο του Ι.Α. Τρωίλου «Βασιλεύς Ροδολίνος». Έπαιξε σε κλασικά έργα και κωμωδίες με τα πιο μεγάλα ονόματα του θεάτρου, ενώ και στον κινηματογράφο έκανε επιτυχίες σε χαρακτηριστικούς ρόλους στις ταινίες: «Ένας ιππότης για τη Βασούλα», «Αμόκ», «Κολωνάκι διαγωγή μηδέν» κ.ά.

Μαζί στη ζωή, μαζί και στο σανίδι
Όμως, πάνω απ όλα αγάπησε την επιθεώρηση, καθώς ήθελε να είναι στο πλευρό του Σωτήρη Μουστάκα πάνω και κάτω από τη σκηνή. Μαζί έκαναν μεγάλες επιτυχίες σε επιθεωρήσεις που έσπασαν ταμεία, όπως «Πετσοί και Κόκκαλοι» («Περοκέ»), «Η Σαλώμη φιλούσε υπέροχα» («Άλσος»), «Μουρλένιουμ 2000» («Περοκέ») κ.ά. Το «Μουρλένιουμ 2000» έμελλε να είναι το κύκνειο άσμα της Μαρίας Μπονέλου στο σανίδι. Τότε εμφανίστηκαν τα πρώτα μελανά σημάδια της αρρώστιας και σταμάτησε να παίζει. Το μέλλον της ήταν προδιαγεγραμμένο, αλλά η αγάπη του Σωτήρη Μουστάκα την κρατούσε στη ζωή. Όλα αυτά τα χρόνια ο σεβασμός και η εκτίμηση ήταν τα χαρακτηριστικά που είχαν κρατήσει το γάμο τους ζωντανό. Έτσι κι εκείνος αποφάσισε να ανέβει το Γολγοθά του μαρτυρίου, χωρίς ούτε μια στιγμή να την εγκαταλείψει. Στο πλευρό του είχε την κόρη του Αλεξία, με την οποία έπαιζε και στο θέατρο. Την συμβούλευε, την προστάτευε.

«Η μεγαλύτερη κληρονομιά που πήρα από τους γονείς μου είναι η δύναμη, το πείσμα, το ήθος, η δυναμική στάση απέναντι στη ζωή και η αξιοπρέπεια. Αυτές ήταν οι αξίες τους και αυτές είναι και οι δικές μου. Με αυτές προχωράω», μου λέει η Αλεξία.

Και πράγματι, η Αλεξία είναι ένα πολύ δυνατό παιδί. Με πολλή αξιοπρέπεια. Δεν της αρέσει να δείχνει πόσο πονάει. Είναι «ζυμωμένη» με στοιχεία από το χαρακτήρα του πατέρα της. Κι εκείνος μέχρι τελευταία στιγμή υπέφερε από την αρρώστια που τον ταλαιπωρούσε, αλλά ήταν όρθιος στα γυρίσματα της ταινίας «Ελ Γκρέκο» και στο σανίδι, στο «Ένα αταίριαστο ζευγάρι». Έτσι και η Αλεξία, στέκει όρθια και ας πονάει. Η δύναμη της ψυχής της την έκανε να ακολουθήσει τον Θύμιο Καρακατσάνη με τον «Πλούτο» σε όλη την Ελλάδα. Εκεί που οι άνθρωποι της έδειξαν πόσο πολύ αγαπούσαν τους γονείς της, αλλά πόσο ξεχωρίζουν και την ίδια. Έρχονταν να την αγκαλιάσουν, να την συλλυπηθούν για τον πατέρα της και να της πουν: «Κουράγιο, προχώρα».

Η νεαρή κοπέλα δεν παύει να κάνει όνειρα. Όπως μου είπε, έχει πάρει τόσο πολλή αγάπη από τους γονείς της, που θέλει να την διοχετεύσει στα δικά της παιδιά. Θέλει να παντρευτεί και να κάνει πολλά παιδιά. Να τους δώσει όλα όσα της χάρισαν και οι δικοί της γονείς, που νιώθει ότι ακόμα και τώρα την προστατεύουν και της δίνουν δύναμη από ψηλά.

«Δεν μπορώ να πιστέψω ότι έχουν φύγει», προσθέτει η Αλεξία. «Νιώθω σαν να ήθελαν να ξεκουραστούν και πήγαν κάπου μαζί. Ξέρω ότι είναι ευτυχισμένοι κι εκεί, όπως και εδώ, που πάντα ήταν μαζί. Έτσι ήθελαν να είναι. Πάντα μαζί».

Η ζωή συνεχίζεται
Την κοιτάζω. «Πώς μπορεί να είναι τόσο ψύχραιμη;» αναρωτιέμαι. Πώς μπορεί να δέχεται τόσο στωικά τα απανωτά χτυπήματα της μοίρας; Να είναι τόσο δυνατή και να κάνει όνειρα για το μέλλον; Να μην κλαίει; Να μη σπαράζει όταν όλοι την πλησιάζουν και της μιλάνε για τους γονείς της;

«Εγώ, αν το περνούσα όλο αυτό, θα είχα γίνει κουρέλι. Ένα απαισιόδοξο και μίζερο πλάσμα που θα μισούσε τους πάντες και τα πάντα», τολμώ να της εκφράσω τις σκέψεις μου. Δεν μου θυμώνει. Ο πόνος πολλές φορές γλυκαίνει τους ανθρώπους και τους κάνει πιο συγκαταβατικούς. Τους φέρνει αντιμέτωπους με τις αντοχές τους. Τις δυνάμεις τους. Τους ωριμάζει. «Μη νιώθεις άσχημα γι αυτό που μου είπες», μου απαντάει. «Έτσι πίστευα κι εγώ, ότι αν θα μου συνέβαινε αυτό, θα πάθαινα κατάθλιψη και θα τελείωναν τα πάντα», αναστενάζει

«Κλαίω κάποιες φορές, μόνη μου, αλλά νιώθω ότι έχω πολλή αγάπη και δύναμη μέσα μου. Αισθάνομαι ότι έχω γύρω μου ανθρώπους που με αγαπούν. Πήρα από τους γονείς μου αγάπη, στοργή, μαθήματα ζωής. Τους έχω πάντα στην ψυχή μου και προχωράω. Άλλωστε, αυτό θα ήθελαν κι εκείνοι», μου λέει και σκέφτομαι πως αυτή η κοπέλα μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα από το θάνατο της μητέρας της έπρεπε να σταθεί όρθια στο σανίδι και να κάνει τον κόσμο να γελάσει. Και τα κατάφερε. Άλλωστε, όπως της έλεγε ο πατέρας της: «Το θέατρο θέλει ταλέντο, χρόνο, μόχθο, πόνο, δουλειά, πάθος». Και η Αλεξία είναι αποφασισμένη να μην το βάλει κάτω. Σύντομα θα την δούμε στην ταινία «Ελ Γκρέκο» στο πλευρό του πατέρα της, ενώ συζητάει προτάσεις για το θέατρο αλλά και την τηλεόραση, που την ενδιαφέρει πολύ.

«Είμαι αποφασισμένη να παλέψω γι αυτό που αγαπώ», μου λέει. «Η ζωή συνεχίζεται Αυτό θα μου έλεγαν και οι γονείς μου»!