Το πολυβραβευμένο θεατρικό έργο του Ελληνο - Βρετανού συγγραφέα Alexi Kaye Campbell, «The Pride» παρουσιάζεται στη Θεατρική Σκηνή Αθηναΐς - «Ζωή Λάσκαρη» σε μετάφραση Εμμανουέλας Αλεξίου και σκηνοθεσία Σταύρου Στάγκου με τους Πέτρο Λαγούτη, Στάθη Μαντζώρο, Λιλή Τσεσματζόγλου και Δημοσθένη Φίλιππα στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.

Στο ενδιαφέρον έργο του Kaye παρακολουθούμε δύο ιστορίες να εξελίσσονται σε δύο διαφορετικούς χρόνους. Η μία το 1958 και η δεύτερη πενήντα χρόνια αργότερα, το 2008. Και στις δύο αυτές ιστορίες, τους ρόλους κρατούν οι ίδιοι ηθοποιοί, οι χαρακτήρες τους μοιράζονται τα ίδια ονόματα, αλλά μένουν φανερά πολύ διαφορετικοί, κυρίως γιατί προσπαθούν να προσεγγίσουν τα πάθη τους με άλλον τρόπο.
1958: κοντά στην ηλικία των τριάντα, ο Φίλιπ και η Σύλβια είναι παντρεμένοι. Εκείνος δουλεύει στο μεσιτικό γραφείο του πατέρα του. Εκείνη ασχολείται με την εικονογράφηση του βιβλίου του Όλιβερ. Από την πρώτη συνάντηση, από το πρώτο κιόλας κοίταγμα των δύο ανδρών αρχίζει αναπτύσσεται μία «απαγορευμένη» ερωτική έλξη.
2008: ο Φίλιπ, ένας πολιτικοποιημένος φωτογράφος και ο Όλιβερ, ένας δημοσιογράφος σε κουτσομπολίστικο περιοδικό -τριαντάρηδες κι οι δυο- ζουν μαζί, αλλά η σχέση τους περνά κρίση λόγω του εθισμού του πρώτου στον εφήμερο έρωτα.

Μέσα από μια διαδρομή 50 χρόνων το έργο εξετάζει το θέμα της ομοφυλοφιλίας. Παράλληλα ασχολείται με το θάρρος που χρειάζεται να είσαι πραγματικά ο εαυτός σου και διερευνά την ανθρώπινη σεξουαλικότητα σε σχέση με τα ουσιαστικό συναίσθημα της συντροφικότητας.

Ο Σταύρος Στάγκος καταπιάστηκε σκηνοθετικά με ένα δύσκολο ομολογουμένως έργο, καθώς έπρεπε να σκηνοθετήσει δύο διαφορετικές εποχές και να αναδείξει όλους τους συνδετικούς τους ιστούς με κεντρικό άξονα την ομοφυλοφιλία. Ένα τέτοιο εγχείρημα-που έχει ρίσκο εν τη γενέσει του- προκειμένου να πετύχει πρέπει να είναι αν μη τι άλλο τολμηρό, αιχμηρό, πραγματική γροθιά στο στομάχι. Κάτι τέτοιο δεν αισθανθήκαμε στο Pride. Δυστυχώς ο σκηνοθέτης αρκέστηκε σε μία κατά γράμμα, σχεδόν διεκπεραιωτική ανάγνωση του έργου, στερώντας έτσι από το θεατή κάθε δυνατότητα να ταυτιστεί με τη μάχη των ηρώων του έργου να βρουν και να αποδεχτούν τους εαυτούς τους.

Οι ηθοποιοί από την πλευρά τους σε γενικές γραμμές ήταν ικανοποιητικοί με τον Στάθη Ματζώρο να κλέβει τις εντυπώσεις μας ως Φίλιπ, καθώς κατάφερε να αποδώσει όλα τα ψυχικά σκαμπανεβάσματα αφενός μεν του Φίλιπ του 1958 που αρνείται να αποδεχτεί τα συναισθήματά και τον ίδιο του τον εαυτό, αφετέρου δε τον απελευθερωμένο Φίλιπ του 2008 που προσπαθεί να σώσει τη σχέση του με τον σεξομανή Ολιβερ.

Ο Δημοσθένης Φίλιππας απέδωσε εξαιρετικά και τους τρεις ρόλους που κλήθηκε να υπηρετήσει ( ήταν απολαυστικός ως γκέι ηθοποιός που πηγαίνει επί πληρωμή με άλλους άνδρες ντυμένος ναζί, ως μάτσο αρχισυντάκτης κουτσομπολίστικης εφημερίδας και ως ψυχίατρος της αλλόκοτης κλινικής απεξάρτησης από την ομοφυλοφιλία).

Ο Πέτρος Λαγούτης είχε κάποιες πολύ καλές στιγμές ως Ολιβερ του 1958, αλλά ως Ολιβερ του 2008, πολλές φορές νιώσαμε πως επαναπαυόταν σε γκέι κλισέ ερμηνείες.

Πολύ καλή, χωρίς όμως το κάτι παραπάνω στις ερμηνείες της, ήταν και η Λιλή Τσεσματζόγλου.

Ενσταση έχουμε τέλος ως προς τα σκηνικά και τους φωτισμούς της παράστασης. Τα σκηνικά της Λίας Ασβεστά νιώσαμε πως δεν δημιουργούσαν την κατάλληλη ατμόσφαιρα -ιδιαίτερα αυτή που θα περιμέναμε το 1958- και ήταν ολίγον «άκαμπτα», ενώ οι φωτισμοί του Τάσου Ζαφειρόπουλου ήταν ιδιαίτερα έντονοι και αποσυντονιστικοί ορισμένες στιγμές.

Γεωργία Οικονόμου
[email protected]