Τη συγκεκριμένη περίοδο αν πεις σε κάποιον πως έρχονται οι Μέρες του Φωτός, θα νόμίζει ότι του κάνεις πλάκα. Αν όμως του το τραγουδήσει η Νατάσσα Μποφίλιου, τότε θα έχει μια αισοδοξία πως όλα θα πάνε καλύτερα. Στη σκηνή της, η Adele θα τραγουδήσει δίπλα στη Σωτηρία Μπέλλλου και ο Σαββόπουλος αγκαλιά με τους Madredeus, χωρίς να φωνάξει κανείς πως εκεί πέρα συμβαίνει μια ιεροσυλία. Γιατί πολύ απλά πρόκειται για μια φωνή που μπορεί να μαγνητίζει όλες τις εποχές, να φέρνει στα μέτρα της όλα τα στυλ με τη φυσικότητα εκείνων των καλλιτεχνών που οι φωνητικές τους χορδές δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα.

Κι αυτό όχι επειδή προέρχεται από τη νέα ταλαντούχα γενιά ερμηνευτών κι όλα αυτά τα κλισέ, αλλά γιατί η μουσική είναι το οξυγόνο που την κράταει στη ζωή εντός κι εκτός μικροφώνων. Το καταλαβαίνεις από την πρώτη στιγμή που θα ξεκινήσει να τραγουδάει και θα γυρίσει να σε κοιτάξει με ύφος συνωμοτικό. Ήρθες να παίξεις στην έδρα της και θα φύγεις «νικημένος» από τα συναισθήματα που θα σε περικυκλώσουν όλες αυτές τις ώρες που θα την έχεις μπροστά σου.

Η πρεμιέρα για τις Μέρες του Φωτός δεν άφησε ούτε μία γωνία του Gazoo άδεια, το φανατικό της κοινό με τα συνθήματα του ήταν οργανωμένο στην κερκίδα και σου έκανε πραγαματικά εντύπωση όλο το support τους, η μπάντα της άξιζε πολλά χειροκροτήματα και η συγκίνηση η δική της αλλά και όλων όσων είδαν ολοκληρωμένη την ιδέα που ετοίμαζε τόσο καιρό -με τον Θέμη Καραμουρατίδη και Γεράσιμο Ευαγγελάτο -δεν έφυγε ποτέ.

O ένοχος για τη σκηνοθεσία Γιάννης Κακλέας, τον οποίο εμπιστεύεσαι σε οτιδήποτε κι αν κάνει, ανέλαβε με την ομάδα του έναν διαφορετικό θίασο με πρωταγωνίστρια την απολαυστική Μποφίλιου στο πιο ολοκληρωμένο live που έχει κάνει ποτέ. Χωρισμένο προσεγμένα σε δύο μέρη, κομμένο και ραμμένο πάνω στην έμφυτη θεατρικότητα της και την άνεση της να απογειώνει με μεγάλη ευκολία τόσο δικά της τραγούδια όσο και άλλων, χωρίς καμία επιτιδευμένη υπερβολή με το χιούμορ και τον ενθουσιασμό να είναι πάντα εκεί.

Μέσα στις κορυφαίες στιγμές της βάζεις σίγουρα τον συνδυασμό του Belle Reve με το Feeling Good(την εκδοχή των Muse) ανάμεσα σε κατακόκκινα φώτα, κάτω από έναν μεγάλο πολυέλαιο , την καθηλωτική εκτέλεση του De Fantasia,, το Αεράκι στην αρχή του δεύτερου μέρους, την "Ασπιρίνη"" μπροστά στον τρομερό πίνακα με τον άγγελο της Έλενας Παπαδημητρίου που έχει κάνει όλη την εικαστικη επιμέλεια, το Εν Λευκώ με την απαραίτητη συνοδεία των μίνι πυροτεχνημάτων, το ξεσηκωτικό "Έτσι είναι η ζωή", το Εγώ μεγάλωνα για σένα μόνο μ' ένα πιάνο. Το μόνο που χρειαζόσουν ίσως είναι ένα πιο "χύμα" πρόγραμμα στο τέλος του κανονικού και προγραμματισμένου live. Η Αθήνα έξω καίγεται αλλά εδώ μέσα οι φλόγες είναι ακίνδυνες.

Κική Παπαδοπούλου

(φωτογραφία:NDP photo agency)