“Ετσι κοιταζόμαστε πια γεμάτοι ντροπή και δήθεν σοκαρισμένοι όχι με την εξουσία που όπως είπα, την ξέρουμε αλλά μ’ εμάς που νομίζαμε πως μας ξέρουμε κι έτσι άγρια ξεμπροστιαστήκαμε ο ένας στον άλλον”.

Σε μία εποχή που νιώθεις πως ακόμα και για τ’ αυτονόητα θα πρέπει να παλεύεις μέχρι τελικής πτώσης και γινόμαστε εχθροί με την παραμικρή αφορμή, γίνεται εντονότερη η ανάγκη να βλέπεις επίκαιρες παραστάσεις οι οποίες πολύ πριν την υπόκλιση θα σ’ έχουν κάνει καλύτερο. Γιατί δεν αρκεί απλά να κατεβαίνεις στους δρόμους για να διεκδικήσεις όσα σου στερούν αλλά να μην ξεχνάς τον λόγο που σε οδήγησε εκεί κάνοντας μικρές και μεγάλες επαναστάσεις σε μία καθημερινότητα γεμάτη παράλογες απαιτήσεις και καταπατήσεις κάθε είδους δικαιώματος.

Το “Passport Project” φτιάχτηκε στους δρόμους αυτής της πόλης από ανθρώπους οι οποίοι δεν συμβιβάστηκαν ποτέ με ιδεολογίες-πυροτεχνήματα και παρουσιάζεται στο δικό τους εξαρχειώτικο υπόγειο υπενθυμίζοντας πως το θέατρο οφείλει να είναι πολιτική πράξη.

Χωρίς να υπάρχει καμία διάθεση διδακτισμού και υπερβολής, ο Γιάννης Κωσταρής με τον άνθρωπο-ορχήστρα Απόστολο Καλτσά στο μπάσο(κι όχι μόνο) και καλεσμένο εκείνη τη μέρα τον κρουστό Soli Barki, μέσα από εύστοχα κείμενα γραμμένα από τον πρώτο και τραγούδια έχουν αφετηρία τη μετανάστευση και μέχρι να φτάσουν στον τερματισμό, έχουν σχολιάσει όλη τη νοσηρή κατάσταση της χώρας.

Χρησιμοποιώντας πάντα το “εμείς” επιρρίπτοντας ευθύνες σε όλους μας όπως ισχύει άλλωστε κι όχι παίζοντας το γνωστό, γελοίο παιχνίδι όπου κανείς δεν παραδέχεται τα λάθη του λέγοντας απλά πως φταίει κάποιος άλλος, λένε την ιστορία ενός μετανάσταση που δεν έγινε ποτέ ευπρόσδεκτος, γνώρισε την εκμετάλευση και την υποκρισία όπου κι αν βρέθηκε και πάλεψε να μη χάσει τον εαυτό του με τυπικά χαρτιά στις τσέπες.

Παραδοσιακές ελληνικές μελωδίες κι άλλων χωρών από την συγκλονιστική φωνή του Κωσταρή και τους πραγματικά αξιοθαύμαστους μουσικούς του ντύνουν και γεφυρώνουν σκηνές που τις βλέπουμε καθημερινά μπροστά μας αλλά τις προσπερνάμε ενώ λόγια άμεσα, σκληρά και λυρικά ταυτόχρονα κρατούν μία σωστή ισορροπία μεταξύ ρεαλισμού και θεατρικού κόσμου υπό τις εύστοχες, σκηνοθετικές οδηγίες της Βαλεντίνης Σιόβα.

Το μεγάλο συν του έργου είναι τελικά πως δεν φεύγεις με πικρία. O στόχος του δεν είναι να πάρει το μέρος κάποιου και να θίξει τα προβλήματα μόνο από τη μία πλευρά επιφανειακά και με φανατισμό. Είναι να βγεις έξω και να προσπαθείς με κάθε τρόπο να μάχεσαι για ό,τι θεωρείς εσύ πατρίδα σου και να σηκώνεσαι πάντα μετά τις τρικλοποδιές όσων σε χαρακτηρίζουν ¨ξένο”.

Kική Παπαδοπούλου