Πρώτη μέρα μετά τις διακοπές, πρώτη μέρα του Σεπτεμβρίου, κάτι σαν την πιο περίεργη πρωτοχρονιά. Λίγο πριν ξεκινήσει η συναυλία των Χαΐνηδων στην Τεχνόπολη προέκυψε πρόβλημα με το μπάσο και όση ώρα περιμέναμε να βρεθεί η λύση, ο Δημήτρης Αποστολάκης ανέλαβε να κάνει την αναμονή απολαυστική. Ήταν σα να ένωσε τα γνωστά διαλείμματα που κάνει πάντα πριν κάποια κομμάτια τους για να πει δυνατά όσα ωραία σκέφτεται με το χαρακτηριστικό χιούμορ του.
«Το θέμα είναι να υπάρχει μια σπίθα αγάπης για τη συνύπαρξη. Αυτή να μας νοιάζει όχι μόνο η ύπαρξη» λέει και χαμογελάει συνωμοτικά συνεχίζοντας με ιστορίες του Λόρκα, τον ορισμό του πραγματικού κοινού που δεν χρειάζεται ταμπέλες γιατί ο καθενας είναι μοναδικός, την τάση του λαού να γίνεται όχλος και χρησιμοποίησε αστειευόμενος μέχρι και ποδοσφαιρικούς όρους για το μπάσο που όταν λείπει είναι σα να παίζεις χωρίς αμυντικό χαφ και στόπερ.
Αρχίζουν να παίζουν και νιώθεις ότι η ατμόσφαιρα των διακοπών είναι ακόμα μαζί σου. Είναι κάποιες συναυλίες που δε σ’ ενδιαφέρει αν είναι καλές ή κακές γιατί ξέρεις ότι ακόμα και στα θλιμμένα τραγούδια, θα παραμένεις γελαστός. Έτσι συμβαίνει με τους Χαΐνηδες. Θα τους δεις πολλές φορές αλλά δε θα πεις πως τους βαρέθηκες γιατί ό,τι σε ταρακουνάει όχι μόνο για να σύρεις το χορό αλλά για να απελευθερωθούν ενδορφίνες, θα το εκτιμάς πάντα.
Θάλασσα, πικροθάλασσα, Είχα μια αγάπη μια φορά, Συνταγές μαγειρικής, Εφτά ποτάμια, κρητικοί χοροί, η λύρα γίνεται ασταμάτητη, ο ρυθμός όλο κι ανεβαίνει, φίλοι και άγνωστοι μεταξύ μας πιανόμαστε και χορεύουμε σε κύκλους. Ξανακατεβαίνουν οι τόνοι, η Μαρία Κώτη συνεχίζει το ταξίδι, ο κόσμος τραγουδάει δυνατά, η ρακή ρέει ανεξάντλητη.
«Να επιλέγετε αυτούς που σας αφήνουν πίκρα στα χείλη και χαμόγελα στο στόμα». Κατηφορίζουμε σε μια αγαπημένη αυλή στην Κεραμεικού και συζητάμε γι' αυτό το τελευταίο όχι για να το πετάξουμε ως ένα εξυπνακίστικο τσιτάτο κάπου αλλά για να μας το υπενθυμίζουμε συχνά.
Κική Παπαδοπούλου
