Τι συνέβη όμως με τα παιδιά; Η πομπή έφτασε ως ένα βουνό έξω από την πόλη και μετά εξαφανίστηκαν, όλα εκτός από τρία που η αναπηρία τους τα εμπόδισε να ακολουθήσουν τα υπόλοιπα. Τι σχέση έχει με την υπόθεση η «Σταυροφορία των παιδιών»; Μπορεί η ιστορία να είναι αληθινή, ή είναι απλώς ένας μύθος;
Το θέμα που απασχόλησε τον Γκαίτε, τους αδερφούς Γκριμ, τον βρετανό ποιητή Ρόμπερτ Μπράουνινγκ και εκατοντάδες άλλους παραμυθάδες, λογοτέχνες, κινηματογραφιστές και μουσικούς τους επτάμιση επόμενους αιώνες ξαναζωντανεύει στη σκηνή του Θεάτρου Πόρτα μέσα από το βλέμμα και τη γραφή του Θωμά Μοσχόπουλου.
Παρακολουθήσαμε "Το μυστήριο της Πολιτείας του Χάμελιν" στην πρεμιέρα του και φύγαμε με πολύ ανάμεικτα συναισθήματα, καθώς αφενός μεν η παράσταση αποπνέει μία ξεχωριστή αίσθηση θεατρικής ποιότητας και στόφας, αφετέρου δε δεν κατόρθωσε να μας συνεπάρει. Τελικά, καταλήξαμε πως το βασικό της πρόβλημα είναι οι πλατειασμοί στην αρχή του έργου και η μεγάλη της διάρκεια. Και ναι μεν τα τραγούδια του πρώτου μισαώρου ήταν εξαιρετικά, νιώσαμε, όμως, ότι μιλούσαν για το ίδιο πράγμα διαρκώς και δεν έδιναν καμία απολύτως ώθηση στην πλοκή της ιστορίας. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να κουραστούμε προτού καλά καλά ξεκινήσει η παράσταση. Αποτέλεσμα; Όταν τελικά «εγκλιματιστήκαμε» και μπήκε ο …αυλητής στο παιχνίδι, ήταν πια πολύ αργά. Το παιχνίδι είχε χαθεί.
Αν η παράσταση ήταν πιο σύντομη και πιο περιεκτική, σήμερα θα μιλούσαμε για ένα μικρό αριστούργημα. Γιατί κατά τα άλλα δεν υστερεί πουθενά. Το κείμενο του Θωμά Μοσχόπουλου είναι πρωτότυπο, κατανοητό, ηχεί απευθείας στις καρδιές των μικρών θεατών, τους ταξιδεύει και τους συναρπάζει. Επίσης, είναι απόλυτα και γνήσια διαδραστικό. Ακόμη και πριν την έναρξη της παράστασης, οι ηθοποιοί ως ταξιθέτες και μας υπέδειξαν τις θέσεις μας τραγουδώντας, στο μέσο περίπου τα παιδιά μεταμορφώνονται στα παιδιά της Πολιτείας του Χάμελιν και ακολουθούν όλα τον αυλητή σε μία μεγάλη βόλτα, ενώ λίγο πριν το τέλος με ψηφοφορία τα ίδια τα παιδιά αποφασίζουν τον τρόπο που θα λυθεί το μυστήριο επιλέγοντας ανάμεσα σε τρία διαφορετικά φινάλε. Η μουσική του Κορνήλιου Σελαμσή είναι απολαυστική, ερμηνεύεται πολύ όμορφα ζωντανά από τους πρωταγωνιστές της παράστασης και καταφέρνει να αποτυπωθεί στο μυαλό μικρών και μεγάλων.
Όλοι οι ηθοποιοί δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό. Όχι μόνο δεν κάνουν ερμηνευτικές εκπτώσεις –όπως συχνά βλέπουμε σε παιδικές παραστάσεις- αλλά προχωρούν ακόμη και σε υπερβάσεις. Την παράσταση κλέβει ο Γιώργος Παπαγεωργίου στο ρόλο του… ιππότη, γιατί με την κίνηση, τη φρεσκάδα και τη ζωντάνια του κατάφερε να πάρει με το μέρος του όλους τους μικρούς θεατές. Ο Σωκράτης Πάτσικας ήταν – όπως πάντα άλλωστε- εξαιρετικός στο ρόλο του Δημάρχου και μάλλον κέρδισε τις προτιμήσεις του πιο ενήλικου κοινού. Το ίδιο καλοί ήταν η Αννα Καλαϊτζίδου στο ρόλο της τυφλής, η Χαρά Κοτσαλη στο ρόλο της κουφής, αλλά και ο Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος στο ρόλο του κουτσού.
Αξίζει να πάτε να το δείτε με τα παιδιά σας; Και βέβαια αξίζει, αρκεί να είναι λίγο μεγαλύτερα (οι υπεύθυνοι προτείνουν το έργο σε παιδιά από 6 ετών και πάνω, εμείς θα προτείναμε από οχτώ ετών και πάνω) και υπομονετικά. Μπορεί να κουραστούν λίγο στην αρχή, η συνέχεια όμως θα τα αποζημιώσει απόλυτα!
INFO:
Θέατρο ΠΟΡΤΑ: Μεσογείων 59,
115 26 Αθήνα
τηλ. 210 77 11 333
ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ
Σάββατο 15.00
Κυριακή 11.00 & 15.00
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ: Γενική είσοδος 10 €
ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ: 120 λεπτά (με διάλειμμα)
