Έναν διαφορετικό Αμλετ είδαμε στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, έναν Άμλετ υποδειγματικά σύγχρονο, που επί τρεις ώρες μας κράτησε καθηλωμένους στις καρέκλες μας και απόλυτα δοσμένους σ΄αυτόν. Ο λόγος για τον Αμλετ που σκηνοθέτησε ο Γιάννης Χουβαρδάς με τον Χρήστο Λούλη στον ομώνυμο ρόλο, την Αμαλία Μουτούση στο ρόλο της Γερτρούδης, τον Γιώργο Γάλλο στο διπλό ρόλο του βασιλιά Κλαύδιου και του φαντάσματος πατέρα του Άμλετ.
Να θυμηθούμε με δύο λόγια την υπόθεση: Ο βασιλιάς Άμλετ πεθαίνει. Η γυναίκα του, Γερτρούδη, παντρεύεται τον αδελφό του, Κλαύδιο. Εκείνος στέφεται νέος βασιλιάς. Το φάντασμα του νεκρού βασιλιά εμφανίζεται στον γιο του, τον πρίγκιπα Άμλετ, και ζητά εκδίκηση για το δόλιο φόνο του… Με φόντο τη βασιλική Αυλή της Δανίας, η μορφή του Άμλετ προβάλλει μοναχική, ερημική, απροσπέλαστη.
Ο Γιάννης Χουβαρδάς με τη σκηνοθεσία του, στηριζόμενος πάνω στη νέα ρηξικέλευθη μετάφραση του Διονύση Καψάλη, μας χάρισε μία μοναδικά ανατρεπτική ανάγνωση του σαιξπηρικού αριστουργήματος, μία ανάγνωση που δικαιολογεί απόλυτα το γιατί ο Αμλετ είναι και θα είναι το απόλυτα κλασικό έργο.
Στη σκηνή δεσπόζει ένα ξύλινο σπίτι. Ένα σπίτι, γεμάτο μυστικά, μέσα στο οποίο διαδραματίζεται η βασική δομή του έργου. Ένα σπίτι το οποίο αποδομείται παράλληλα με τους ήρωές του και περιστρέφεται σε μια αλλόκοτη παράλογη δίνη. Μέσα σ΄αυτό οι θύτες μοιάζουν με θύματα και τα θύματα με θύτες. Οι σαιξπηρικοί ήρωες του Χουβαρδά δεν έχουν εξάρσεις. Διακρίνονται από μία υποδόρια δυναμικότητα και παραπαίουν σ΄έναν κόσμο που κυλιέται στη διαφθορά, τη δουλοπρέπεια, τον πνευματικό αφανισμό, έναν ολοκληρωτικό κόσμο όπου όλοι και όλα τελούν υπό παρακολούθηση. Μιλούν σιγανά, μηχανορραφούν ο ένας ενάντια στον άλλον μέσω ενός τηλεφώνου- ασυρμάτου. Στο πλαίσιο αυτό και ακούγεται εκκωφαντικά, το αιώνια αναπάντητο κεντρικό ερώτημα: Να είσαι ή να μην είσαι;
Τι να πρωτοπούμε για τις αριστοτεχνικά δουλεμένες ερμηνείες των ηθοποιών της παράστασης;
Ο Χρήστος Λούλης έπλασε με σπάνια υποκριτικά υλικά έναν συγκλονιστικό Άμλετ πετυχαίνοντας μία ολοκληρωμένη ερμηνεία, που ενέτεινε ακόμη περισσότερο το μυστήριο γύρω από την ψυχοσύνθεση του ήρωα. Η ένταση μεταξύ πραγματικότητας από τη μια και σκέψης, ονείρου ή φαντασίας από την άλλη αποτυπώθηκε πολύ εύστοχα μέσω της εσωτερικής σύγκρουσης του ήρωα που περιφέρεται σ΄ένα παγωμένο, αποξενωμένο τοπίο, σε μία υποκειμενική πραγματικότητα χωρίς κανένα νόημα. Σ' έναν κόσμο εχθρικό που κανείς δεν τον καταλαβαίνει. Είναι από την αρχή μέσα του νεκρός. Γι΄αυτό και πρωτοεμφανίζεται ψυχολογικά ράκος, φορώντας μία μαύρη πλερέζα. Δεν πενθεί απλώς, έχουν νεκρώσει τα πάντα μέσα του….
Η διττή αγέρωχη ερμηνεία του Γιώργου Γάλλου ως φάντασμα και Κλαύδιος ήταν έξοχη, όπως έξοχη ήταν και η σκηνοθετική σύλληψη του Χουβαρδά να υποδυθεί ο ίδιος ηθοποιός τους δύο αυτούς ρόλους. Στο ίδιο επίπεδο κινήθηκε και η εύθραυστη ερμηνεία της Αμαλίας Μουτούση ως Γερτρούδης, της αδύναμης μητέρας του Αμλετ που παρασύρεται από το πάθος της και δεν μπορεί να βάλει κανένα όριο στη ζωή της και ουσιαστικά προδίδει τον ίδιο της τον γιο. Η Άλκηστις Πουλοπούλου είναι μία από τις καλύτερες Οφηλίες που έχουμε δει. Η νεαρή ηθοποιός μπήκε ψυχή τε και σώματι στο πετσί του ρόλου της και απογείωσε την ηρωίδα της στη σπαρακτική στιγμή της τρέλας της.
Στιβαρός ο Πολώνιος του Νίκου Χατζόπουλου, ο Οράτιος του Κώστα Βασαρδάνη και ο Λαέρτης του Θάνου Τοκάκη. Εξαιρετικός ο Γιώργος Γλάστρας ως ηθοποιός… Απολαυστικοί και απόλυτα συντονισμένοι οι Ορφέας Αυγουστίδης και Χάρης Φραγκούλης στους ρόλους των Ρόζενκραντς και Γκίλντερστεν αντίστοιχα, καθώς και ως νεκροθράφτες.
Αξίζει τελικά να δει κάποιος τον δια χειρός Χουβαρδά Αμλετ; Επιβάλλεται μάλλον να τον δει. Μολονότι την παράσταση θα απολαύσουν και θα αποκωδικοποιήσουν περισσότερο αυτοί που γνωρίζουν καλά το έργο του Σαίξπηρ, αυτό δεν σημαίνει πως δεν απευθύνεται και στο ευρύ κοινό.
Γεωργία Οικονόμου
[email protected]
