Πραγματικά μέχρι πριν λίγο καιρό ξεπερνούσε τα όρια της φαντασίας μας, πως θα ερχόταν η μέρα που θα βιώναμε ως σύγχρονοι Έλληνες τέτοιες μορφές καλλιτεχνικής λογοκρισίας. Την Πέμπτη (28/5) οι γυμνοί Γίγαντες του Kris Verdonck "ενόχλησαν" κάποιους στην πλατεία Κλαυθμώνος και διεκόπη άμεσα η προβολή του έργου του με τον τίτλο "Stills", ενώ την ίδια ημέρα άρχισε μία αδικαιολόγητη επίθεση απέναντι στον τραγουδοποιό Νίκο Πορτοκάλογλου.
Ποιο το έγκλημά του (για το οποίο μέσα στην όλη κατάντια που βιώνουμε, μπορεί και να κληθεί να καταθέσει σε κάποιον κρατικά υπεύθυνο καλλιτεχνικής δημιουργίας); Προσπάθησε στο νέο του τραγούδι να αποτυπώσει τα συναισθήματα που ο ίδιος βιώνει σήμερα ως σύγχρονος Ελληνας σε μια χώρα που διέρχεται κρίση. Το τραγούδι αυτό χαρακτηρίζεται μεν από πολιτική χροιά, αλλά για μια καλλιτεχνική δημιουργία μιλάμε, όχι για πολιτικό μανιφέστο! Πραγματικά, είναι τουλάχιστον εξοργιστικά τα όσα γράφονται από δημοσιογράφους πως τους στίχους
«Είναι η πόλη μου καμένη
ειν' η χώρα μου μισή
νικητές και νικημένοι
όλοι χάσαμε μαζί»
είναι σαν να τους έχει σκαρώσει ο Πάγκαλος με τα χεράκια του και πως μοιάζει σαν να βγήκε από τα υγρά όνειρα του, καθώς και δεκάδες άλλοι χαρακτηρισμοί και σχολιασμοί που αναφέρονται στο πρόσωπό του.
Δεν ακούω φανατικά Νίκο Πορτοκάλογλου ούτε τον ξέρω τον άνθρωπο. Ξέρω όμως πως η καλλιτεχνική δημιουργία είναι ιερή και πως όταν αναφερόμαστε σ΄αυτήν πρέπει τουλάχιστον να τη σεβόμαστε. Και επειδή τα όρια της λογοκρισίας και της κριτικής πολλές φορές δεν απέχουν και πολύ, καλό θα ήταν – ιδιαιτέρα οι άνθρωποι που έχουν τη δύναμη του λόγου- να φιλτράρουν λίγο πιο πολύ τις σκέψεις τους.
Μη γελιόμαστε, δεν θα μας βγάλει κανένας Πορτοκάλογλου από το τέλμα.. γι΄αυτό ας ρίξουμε τις ευθύνες εκεί που πρέπει και ας κοιτάξουμε επιτέλους το δάσος, όχι το δέντρο. Διαφορετικά, ας ρίξουμε τον Πορτοκάλογλου, τον Kris Verdonck και όλους τους ομοιούς τους στην πυρά για να ξεμπερδεύουμε.
Γεωργία Οικονόμου
