Για πρώτη φορά στα χρονικά μπήκαμε στο χώρο του Terravibe χωρίς καμία καθυστέρηση. Για μια στιγμή σαν να ξεχάσαμε τις απίστευτες ουρές, την χωρίς λόγο ορθοστασία και τις σιδερένιες μπάρες που έχουμε στο παρελθόν πηδήξει για να καταφέρουμε να μπούμε στον χώρο - για να μην θυμηθούμε την τραγική έξοδο των… μυρίων όταν ανακοινώθηκε ότι δεν θα εμφανιστούν οι Depeche Mode κάποια χρόνια πίσω. Επιτέλους μπήκε μια τάξη στον τρόπο που μπαίνει και βγαίνει ο κόσμος, ώστε να μην αισθανόμαστε 100 χρόνια πίσω όταν πηγαίνουμε να απολαύσουμε έναν καλλιτέχνη διεθνούς - ή και όχι μόνο - φήμης.

Οι 35άρηδες Black Keys, Dan Auerbach και Patric Carney, ικανοποίησαν απόλυτα τους φανατικούς οπαδούς τους, γεμίζοντας τη Μαλακάσα με indie – rock ήχους και blues επιρροές. Ο καλύτερος τρόπος να γιορτάσουν οι διοργανωτές τα 20 χρόνια του Rockwave Festival που όλοι αγαπήσαμε και στηρίξαμε ακόμα και σε δύσκολους καιρούς.

Η τοποθέτηση των κομματιών, αλλά και τα κενά ανάμεσά τους, όπως και η μίνιμαλ επαφή των Νταν και Πάτρικ με το κοινό μάς έδειξε ότι αυτά τα αγόρια δεν αισθάνονται καθόλου σταρς – και ότι σε ένα παράλληλο σύμπαν ακόμα παίζουν στο υπόγειο γκαράζ όπου πρωτοξεκίνησαν ή μέσα σε ένα αυτοκινούμενο σε road-trip στην Αμερική [όπως λένε οι ίδιοι για το ξεκίνημά τους: «We're young, naive and road-ready].

Το δίδυμο κατάφερε να ζεστάνει το κοινό – που πίσω από τον πύργο ξεπάγιαζε – με αποκορύφωμα τα Fever και Lonely Boy, που βρίσκονται ήδη καταγεγραμμένα σε όλα τα κινητά Αττικής και περιχώρων. Η garage αισθητική του συγκροτήματος φάνηκε και στα visuals που κατέκλυσαν στις γιγαντοοθόνες της σκηνής.

Οι Black Keys [για το οποίο το περιοδικό Forbes είχε γράψει ότι είναι οι αγαπημένοι της αμερικανικής μεσαίας τάξης] δεν έχουν συνηθίσει την επιτυχία, και αυτό φαίνεται από τις δηλώσεις του Νταν σε Έλληνες δημοσιογράφους, στις οποίες επαναλαμβάνει σταθερά ότι δεν φανταζόταν ότι θα γίνει ροκ σταρ – και είναι περίεργος αυτός ο όρος για τους Black Keys. Είχαν πάντα χαμηλές προσδοκίες και το κεφάλι χαμηλά... και ξαφινκά ήρθε η επιτυχία...

Να θυμίσουμε ότι ο Πάτρικ και ο Νταν ήταν συμμαθητές στο σχολείο, αλλά αρχικά δεν έκαναν παρέα, μέχρι που έπαιξαν μαζί μουσική. Ο Νταν ήταν αρχηγός στην ομάδα ποδοσφαίρου του σχολείου, σε αντίθεση με τον Πάτρικ που είχε μάλλον αντικοινωνική συμπεριφορά. Οι δυο τους συναντήθηκαν για πρώτη φορά το 1996, και έφτιαξαν τη μπάντα το 2001.

Ο πρώιμος ήχος τους είχε πάρα πολλές αναφορές στα μπλουζ, στα οποία είχε αδυναμία ο Νταν, αλλά και από τον Indie rock το οποίο άκουγε ο Πάτρικ. Ακολούθησαν τα Grammy, οι διακρίσεις, πολλές περιοδείες, αλλά και προσωπικά προβλήματα [διαζύγια, προσφυγές για την επιμέλεια παιδιών κλπ], τα οποία είχαν κοινό παρονομαστή την αγάπη για τη μουσική.

Respect για τις «κιθαριές» του Dan Auerbach, που ήταν πραγματικό ταξίδι, αλλά και για τη δεξιοτεχνία του μεθοδικού Patric Carney στα τύμπανα. Respect επίσης και στον συγκινητικό νεαρό μπροστά μας που διασκέδασε υποβασταζόμενος, κραδαίνοντας την πατερίτσα του στον αέρα, έστω κι αν μας έκοψε μερικές φορές τη θέα.

Η βραδιά έκλεισε με ένα ανκόρ που δεν... ευχαριστηθήκαμε, γιατί επισκιάστηκε από το πάρτι των διοργανωτών, που ξεχύθηκαν στη σκηνή ρίχνοντας πυροτεχνήματα για τα 20 χρόνια Rockwave Festival... εμείς πάλι θα θέλαμε άλλο ένα κομμάτι των Black Keys, έτσι για το ... «σβήσιμο».

X.T

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Δες βίντεο όπου οι Black Keys περιγράφουν στο Rolling Stone το πώς ξεκίνησαν :