Το αριστούργημα του Cole Porter, κλασική αξία στο ρεπερτόριο μεγάλων σκηνών όπερας όπως η Komische Oper του Βερολίνου, η Όπερα του Gothenburg , η Volksoper της Βιέννης και η Glimmerglass Όπερα της Νέας Υόρκης, παρουσιάστηκε από την Καμεράτα - Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής με πρωταγωνιστές μια ομάδα αναγνωρισμένων λυρικών τραγουδιστών, ηθοποιών και χορευτών, με τη συνεργασία του πολυβραβευμένου αμερικανού χορογράφου John Todd.
Τι συμβαίνει, όμως, στο Kiss Μe Kate; Δύο ηθοποιοί - σταρ, πρώην σύζυγοι, συναντώνται ξανά στη σκηνή για να ερμηνεύσουν την Κατερίνα και τον Πετρούκιο σε μια νέα μουσική εκδοχή της «Στρίγγλας που έγινε αρνάκι» του Σαίξπηρ.
Η ανυπότακτη σταρ και ο εγωκεντρικός, αλλά χαριτωμένος πρώην σύζυγος ακροβατούν στα όρια των αντοχών τους, φλερτάρουν, ερωτεύονται και παραδίδονται στην τρέλα του έρωτα, αφήνοντας πίσω τους κλισέ και κοινωνικές επιταγές. Γύρω τους, μια τραγουδίστρια του καμπαρέ, ένας τζογαδόρος χορευτής, δύο γκάνγκστερ παλιάς κοπής, ένας ναύαρχος και ένας χορός παρεξηγήσεων και κοινωνικών στερεοτύπων που αποδομούνται και ξανασυστήνονται στο κοινό.
Τα καλά λόγια για την Καμεράτα περιττεύουν. Όλοι οι μουσικοί της έπαιξαν με ξεχωριστή διάθεση τις μελωδίες του διάσημου μιούζικαλ υπό τη μουσική διεύθυνση του Γιώργου Πέτρου, που μας «σύστησε» την αυθεντική ενορχήστρωση του 1948, που υπογράφει ο θρυλικός ενορχηστρωτής των μεγάλων επιτυχιών του Μπρόντγουεϊ, Robert Russell Bennett. Να σημειωθεί πως η πρόζα μεν της παράστασης ήταν στην Ελληνική, αλλά τα τραγούδια της ακούστηκαν στην αρχική τους εκδοχή -στην αγγλική δηλαδή γλώσσα- και όχι μεταφρασμένα, γεγονός που βοήθησε στο να διατηρήσουν αυτούσια και καθαρόαιμη τη μαγεία τους. Δεν είναι λίγες οι φορές που μιούζικαλ έχουν κυριολεκτικά καταβαραθρωθεί από την κακή μετάφραση των τραγουδιών, γι΄αυτό και η επιλογή αυτή όχι μόνο δεν μας ξένισε, αλλά μας άρεσε.
Ενστάσεις μας; Η σκηνοθεσία που φάνηκε στα μάτια μας αδύναμη και πολλές φορές αμήχανη. Οι Μέξης και Πέτρου δυστυχώς δεν κατάφεραν να διαχειριστούν σωστά τη μεγάλη και τελείως γυμνή σκηνή του Ηρωδείου με αποτέλεσμα και τα σκηνικά να χάνονται και οι ηθοποιοί να μπαινοβγαίνουν διαρκώς διασχίζοντας άσκοπα… χιλιόμετρα.
Παράλληλα, μας ξένισε η μείξη των οπερατικών και των μιούζικαλ ηθοποιών. Μπορεί όλοι όλοι να ήταν εξαιρετικοί και να έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό υποκριτικά, ωστόσο φωνητικά το αποτέλεσμα έφτασε στα αφτιά μας αρκετά άνισο, αφού από τη μία ακούγαμε την εκτέλεση των τραγουδιών σε οπερατική εκδοχή από την Ειρήνη Καράγιαννη και τον Χάρη Ανδριανό, από την άλλη ακούγαμε την Νάντια Κοντογεώργη να ερμηνεύει άψογα τα τραγούδια στην μιούζικαλ εκδοχή τους.
Οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών ήταν εξαιρετικές, με τον Χάρη Ανδριανό και την Ειρήνη Καράγιαννη να αποσπούν το πιο θερμό μας χειροκρότημα. Εξαιρετική και η Νάντια Κοντογεώργη (που έχει αποδείξει πως το μιούζικαλ της πάει πολύ), απολαυστικός ο Κώστας Βουτσάς στο ρόλο του .. πατέρα της, στο ίδιο μήκος κινήθηκε και ο «ναύαρχος» Χάρης Ρώμας, ενώ συμπαθητικός ήταν και ο Ιάσονας Μανδυλάς.
Τέλος, οι Αλέξανδρος Μυλωνάς και Δημήτρης Ναλμπάντης ζωντάνεψαν μοναδικά τους ήρωες του Cole Porter.
Τελικά άξιζε να δει κάποιος αυτό το μιούζικαλ; Ναι, γιατί παρόλα τα αρνητικά του και την εξαιρετικά μεγάλη διάρκειά του –που άγγιζε τις τρεις ώρες!- ήταν μια καλαίσθητη και εξόχως χορταστική παράσταση….
Γεωργία Οικονόμου
