Η Ζωή Κουρούκλη, όπως είναι το πραγματικό της όνομα, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 12 Δεκεμβρίου 1942 (είναι 72 χρόνων δηλαδή) και ξεκίνησε την καριέρα της κερδίζοντας τον τίτλο της «Σταρ Ελλάς», το 1959. Το 1961 ο Φίνος την επιλέγει για πρωταγωνίστρια στον «Κατήφορο» και υπογράφει μαζί του αποκλειστικό συμβόλαιο συνεργασίας. Η ταινία είναι εισπρακτικά η εμπορικότερη της σεζόν ‘61-62, γεγονός που καθιέρωσε την Ζωή Λάσκαρη ως μόνιμη πρωταγωνίστρια και ως μια από τις πιο λαμπρές σταρ της «χρυσής» εποχής του κινηματογράφου.
Μάλιστα, για να μην γίνεται σύγχυση με την ξαδέρφη της Ζωή Κουρούκλη, η οποία ήταν ήδη γνωστή τραγουδίστρια, ο Φίνος την «βαφτίζει» Ζωή Λάσκαρη εμπνευσμένος από το ονομα ενος Ιταλού.
Τα επόμενα χρόνια θα πρωταγωνιστήσει σε όλες τις μεγάλες εισπρακτικές επιτυχίες του Φίνου και θα συνεργαστεί με όλους τους σταρ της εποχής. Από αυτές ξεχωρίζουν ο «Νόμος 4000», η «Στεφανία», το «Μερικοί το προτιμούν κρύο», «Μια κυρία στα μπουζούκια», «Κορίτσια για φίλημα» και «Οι Θαλασσιές οι χάντρες». Η «Στεφανία» και ο «Κατήφορος» προβλήθηκαν για πολλές εβδομάδες σε χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής, διευρύνοντας την φήμη της Λάσκαρη στο εξωτερικό (57 εβδομάδες προβολής των ταινιών στο Μεξικό), ενώ «Οι θαλασσιές οι χάντρες» έκλεψαν εκτός συναγωνισμού τις εντυπώσεις στο φεστιβάλ Καννών το 1967 την ώρα που ο γαλλικός τύπος έπλεκε τα εγκώμια της μεγάλης ελληνίδας πρωταγωνίστριας.
Στα τέλη της δεκαετίας του 60’ η Ζωή Λάσκαρη, μαζί με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και την Τζένη Καρέζη, θεωρούνται από τις μεγαλύτερες ντίβες και τις πιο εμπορικές σταρ στην Ελλάδα.
Η δύση της «χρυσής εποχής» του ελληνικού κινηματογράφου θα στρέψει την προσοχή της στη μεγάλη της αγάπη, το θέατρο. Το 1966, σε συνεργασία με τον Αντρέα Ντούζο, περιοδεύει στην Κύπρο με τα έργα «Μιας πεντάρας νιάτα» των Γιαλαμά-Πρετεντέρη, την «Παγίδα» του Robert Thomas και την «Βαθιά γαλάζια θάλασσα» του Terence Rattigan.
Το 1970 κάνει την πρώτη της θεατρική εμφάνιση στην Αθήνα με το έργο «Μαριχουάνα Στοπ» ενώ ακολουθούν οι μεγάλες θεατρικές επιτυχίες «Ξυπόλητη στο πάρκο» του Neil Simon, «Η κυρία του Μαξίμ» του Georges Feudeau και το «Miss Πέπσι» του Pierrette Bruno. Η υποδοχή που την επιφύλαξαν οι θεατρικοί κριτικοί ήταν ενθουσιώδης.
Ακολουθούν συνεργασίες με τον Μίνω Βολανάκη, τον Ανδρέα Βουτσινά, τον Σταύρο Τσακίρη κ.ά, ενώ το 1997 η συνεργασία της με τον Μιχάλη Κακογιάννη στις «Τρωάδες» έτυχε θερμής υποδοχής από τον τύπο. Ιδιαίτερη αναφορά στην παράσταση έκαναν οι «New York Times», η «New York Post» και η «Herald Tribune» μιλώντας για μια «…συγκλονιστική διαμαρτυρία εναντίον της σκληρότητας του πολέμου στα χρονικά της δραματικής λογοτεχνίας» και για μια «…βαθύτατα συγκινητική αναβίωση του Ευριπίδη».
Η θεατρική συνεργασία της με τον Ανδρέα Βουτσινά και τον Σταύρο Τσακίρη συνεχίζεται και στις αρχές του 2000 με τα έργα «Συνάντηση», συμπρωταγωνιστεί με τον Απόστολο Γκλέτσο και «Σκηνές Γάμου».
To 2003 Ιδρύει την δική της θεατρική σκηνή στον πολυχώρου Αθηναΐδα που φέρει το όνομα της www.zoelaskari-theatre.gr.
Το 2005 ανεβάζει το «Διαμάντια και μπλουζ» της Λούλας Αναγνωστάκη σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά. Τις σεζόν 2011-2013 ανεβάζει το έργο του Martin Sherman «Ρόουζ» σε σκηνοθεσία του διεθνούς φήμης Ρώσου σκηνοθέτη Adolf Shapiro.
Η προσωπική ζωή της Ζωής Λάσκαρη απασχόλησε έντονα τα Μέσα Ενημέρωσης χωρίς η ίδια να το επιδιώκει ή να το προκαλεί. Άλλωστε, όπως η ίδια έχει δηλώσει, ο σεβασμός στην αδιαφάνεια της προσωπικής ζωής είναι ένα από τα πράγματα που εκτιμά ιδιαιτέρως στους ανθρώπους. Το 1967 παντρεύτηκε τον επιχειρηματία Πέτρο Κουτουμάνο με τον οποίο απέκτησε μια κόρη, την Μάρθα. Το ζευγάρι χώρισε οριστικά την άνοιξη του 1971. Το 1976 παντρεύτηκε τον ποινικολόγο Αλέξανδρο Λυκουρέζο με τον οποίο απέκτησε μια ακόμη κόρη, την Μαρία-Ελένη. Το 1997 έγινε γιαγιά της Ζένιας από τον γάμο της Μάρθας με τον Βλάση Μπονάτσο.
