Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Εφτά μεσήλικες μεταλλάδες ξεμένουν από μηχανική βλάβη μ΄ένα ξεχαρβαλωμένο Citroën σ' ένα χιονισμένο ξέφωτο. Οι τέσσερις από αυτούς πίνουν μπύρες και τρώνε πατατάκια μέσα στο αμάξι ακούγοντας δυνατά ροκ. Οι τρεις ξεκουράζονται στο τρέιλερ πίσω. Μια γιαγιά με γνώσεις μηχανικού καταφθάνει ως από μηχανής θεός μ΄ ένα ποδήλατο και προσφέρεται να επισκευάσει τη βλάβη. Σ΄αυτό το ηδη περίεργο σκηνικό, εκείνοι προκειμένου να την ευχαριστήσουν, στήνουν ένα «ψυχαγωγικό πάρκο» με ό,τι διαθέτουν στο hard rock ρεπερτόριό τους παρουσιάζοντάς της ένα ιδιαίτερο σόου.
Αυτή είναι εν ολίγοις η υπόθεση του έργου, το οποίο στερείται σχεδόν διαλόγων, αλλά και γενικότερης δραματουργίας. Οι διάλογοι είναι τόσο λίγοι και τόσο περιγραφικοί που ακόμη και να απουσίαζαν τελείως, μπορούσε κάποιος άνετα να παρακολουθήσει την παράσταση. Αν βέβαια δεν τον κούραζε ο χαλαρός ρυθμός και η διαρκής παραδοξότητα των σουρεαλιστικών περιστατικών που λάμβαναν χώρα στη σκηνή.
Ο Φίλιπ Κεν προσπάθησε μ’ ένα δικό του ιδιαίτερο τρόπο να υμνήσει την έννοια της φιλίας και να ανασκευάσει το αρνητικό πρόσημο στη λέξη «μελαγχολία» μέσα από το ιδιόρρυθμο «ευχαριστώ» των έξι αυτών μεσήλικων rockers. Και λέμε ιδιαίτερο, γιατί η προσπάθειά του αυτή ακροβατούσε τελείως συνειδητοποιημένα τόσο πολύ ανάμεσα στην παρωδία και τη σοβαρότητα, που δεν ήταν λίγες οι φορές που καταληφθήκαμε από ένα ακατάληπτο νευρικό γέλιο, που νιώσαμε πως έχουμε χαθεί σε μια παράσταση που νόημα δε βρίσκουμε και που αναρωτηθήκαμε τι τελικά είναι αυτό που βλέπουμε.
Και το πιο περίεργο μ΄αυτήν την παράσταση ήταν πως το πρωί της επόμενης ημέρας όλη η απορία μας και οι κακές εντυπώσεις είχαν καταληφθεί από μία ευχάριστη αίσθηση και ανάμνηση. Προφανώς η παράσταση είχε εμβολιστεί από μια αδιόρατη υποβόσκουσα δυναμική που άφηνε τα χνάρια της πάνω μας προσθετικά και με τη πάροδο του χρόνου.
Οι ροκάδες πρωταγωνιστές με τα μπλουζάκια «Metallica», αυθεντικοί πέρα ως πέρα, αναδείχθηκαν εκ των υστέρων σε εξαιρετικά συμπαθείς τύπους. Κινούνταν νωχελικά σε slow motion μέσα στο ατμοσφαιρικό χιονισμένο τοπίο με λευκά κλαριά δέντρων τριγύρω και τίναζαν τα μακριά τους μαλλιά με χαρακτηριστικές κινήσεις. Με χαρά μικρών παιδιών, επιδείκνυαν στοιχεία τoυ σόου τους στη γιαγιά:. από αόρατους τραγουδιστές, περούκες, σαπουνόφουσκες και κόκκινα φώτα έως αλπικά βουνά πάνω στο σαραβαλάκι AX Citroen, σιδερένιες σκάλες και video προτζέκτορα. Ναι, οι έξι αυτοί macho τύποι είχαν καταφέρει τελικά να «χτίσουν» το δικό τους ονειρικό πλαίσιο σ΄ένα απόκοσμο χιονισμένο τοπίο με το πιο απλό υλικό, τη φαντασία. Είχαν καταφέρει παίζοντας με μία κλασική κιθάρα και μία απλή φλογέρα το “Still Loving You” των Scorpions να συνθέσουν έναν υπερρεαλιστικό παιάνα στο πιο αλλόκοτο επίτευγμα μας: τη φιλία και την ανιδιοτελή αγάπη.
Τελικό συμπέρασμα; Τελικά οι αρχαίοι ημών πρόγονοι είχαν δίκιο: Ουκ εν τω πολλώ το ευ!
Γεωργία Οικονόμου
[email protected]
