ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ: «Δουλάρες» σημαίνει υπηρέτες αφεντάδων και εξουσιαστών πολλών αιώνων. «Δουλάρες» σημαίνει επίσης, δύο ώρες με μουσική, τραγούδια και δραματοποιημένα αποσπάσματα από τραγικές και αστείες ιστορίες δούλων, υπηρετών, δουλικών, ανδραπόδων, σκλάβων, σύγχρονων «εργαζόμενων», ιστορίες δηλαδή των δούλων που είμαστε όλοι μας, ..αρχαίοι και νεο-αιωνίτες, πιασμένοι στα σαγόνια του μεροκάματου και του «Οικονομικού Θαύματος» που έρχεται και ποτέ δε φτάνει.
«Δουλάρες» είμαστε όλοι, υποζύγια άνευ εξαιρέσεων, δεμένα με κλωστή που τραβάει ο βέβαιος θάνατός μας κάθε μέρα.
(Εξαιρετική ιδέα που μ’ ενθουσίασε καθώς την είδα να «ζωντανεύει» στον υπέροχο ρόλο, του «κυρίου Χάρου»).
Μ’ αυτόν τον προκλητικό τίτλο κυκλοφορεί στη βραδινή Αθήνα η πιο πολιτική, η πιο βαθιά σκεπτόμενη και η πιο «μορφωμένη» παράσταση που έχει ανεβάσει μέχρι στιγμής ο Σταμάτης Κραουνάκης με τη Σπείρα του.
Φέτος έπεσε πολύ διάβασμα στην Αθηναϊδα.
Εκατοντάδες τα θεατρικά, λογοτεχνικά και ιστορικά κείμενα που στηρίζουν τα θεμέλια αυτής της παράστασης. Από τον Ηρόδοτο, τον Ζαν Ζενέ, τον Αριστοτέλη, το Μολιέρο, το Ντάριο Φο, το Γκολντόνι, τον Ίψεν, τον Μπρεχτ, τον Κορομηλά, τον Στρίνμπεργκ, τον Σεβαστίκογλου, τον Σαίξπηρ, τον Διονύσιο Σολωμό, το Μακρυγιάννη, το Μαγιακόφσκι, τον Ξενόπουλο, τον Μπεν Τζόνσον, τον Λόπε δε Βέγκα, τον Αριστοφάνη (με τους πανέξυπνους δούλους του), τον Γκόρκι, τον Εντμόν Ροστάν.., μέχρι όλα τα λεξικά της ελληνικής γλώσσας.
Κι όλα αυτά γιατί;
Για να μάθουμε πώς, επί χιλιάδες χρόνια, η ιστορία του πολιτισμού (που έχτισαν και έφτιαξαν οι δούλοι) και η ιστορία της υποδούλωσής μας κρύβεται πίσω από το πέταγμα μιας οξείας, που έφυγε από ένα «αδύναμο» γιώτα για να πάει να καθίσει πάνω σ’ ένα πιο «καθωσπρέπει» άλφα.
«Δουλεία-δουλειά-εργασία», λένε τα λεξικά κι η παράσταση του Κραουνάκη φέτος λέει όλα όσα πρέπει να ξέρεις για την ιστορία του ανθρώπου.. Ιδιοφυώς.

ΠΡΙΝ ΠΑΣ
ΤΗΛΕΦΩΝΟ: 210-34.80.000
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Καστοριάς 34-36, Βοτανικός
ΗΜΕΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ: Πέμπτη-Κυριακή
ΕΝΑΡΞΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: 21:00
ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ: Δύο ώρες χωρίς διάλειμμα


ΤΙΜΕΣ
Εισιτήριο: 20 ευρώ
Φοιτητικό: 15 ευρώ Παιδικό: 10 ευρώ
Κάθε Πέμπτη: 15 & 10 ευρώ αντιστοίχως

Ήμουν κι εγώ εκεί...
Έπεσε στα βαθιά φέτος ο Σταμάτης Κραουνάκης και η Σπείρα, με πέταξαν κι εμένα στη μέση του πελάγους να ψάχνω από πού ν’ αρχίσω να περιγράφω αυτήν την παράσταση, από τη μουσική, την κίνηση, τα σκηνικά, τα κοστούμια, τα τραγούδια ή τους χορταστικούς ρόλους;
Μήπως θα έπρεπε να αρχίσω από την.. αρχή της ιστορίας του κόσμου, ξεσκονίζοντας τους τόμους με τα άπαντα του Μαρξ; Απ’ το ξετύλιγμα της σχέσης αφέντη-δούλου, της κλοπής της υπεραξίας, της σχέσης του δίπολου κεφάλαιο-δουλειά, σχέση που κινεί τη ροή της Ιστορίας;
Μπα, λέω να ξεκινήσω με δύο ΚΕΦΑΛΑΙΑ άριστα δέκα που οφείλω στην ηθοποιό Παρθένα Χοροζίδου (για την εξαίσια ερμηνεία της στο κείμενο του Στ. Κραουνάκη το «Ερείπιο μιας δουλάρας») και στη μονωδό Βικτωρία Ταγκούλη για τον τρόπο που είπε το τραγούδι της Λιού από την Όπερα του Πουτσίνι Τurandot, χαρίζοντας μου μία από τις πιο βαθιά συγκινητικές στιγμές της παράστασης.
Είπα «βαθιά» και σκέφτηκα ότι αυτή είναι η λέξη που περιγράφει καλύτερα το φετινό έργο του Κραουνάκη και της Σπείρας.
Βουτιά στο βυθό και στα θεμέλια του ανθρώπινου πολιτισμού τους είδα να κάνουν και τους άκουσα να τραγουδάνε λόγια για τη δουλειά και τη δουλεία, για το κρύο, για τις αλυσίδες στα χέρια και στα πόδια τους, αλλά και για όλους τους πανέξυπνους, πανούργους υπηρέτες ανόητων αφεντάδων.
Τους είδα να σκύβουν το σώμα και να πηγαίνουν σα μαγεμένοι ή σα νυχτοβάτες κάθε φορά που καλεί το «νούμερό» τους, στην τύχη, ο θάνατος (ο πάρα πολύ καλός Γιώργος Νανούρης στο ρόλο του «Κομπέρ»-Κυρίου Χάρου).
«Στο σπίτι απέναντι
Μια σόμπα καίει σωρό
Σκουπίδια, κόκαλα
Ανθρώπινη ουσία
Όλα είναι έναντι
Σε κάτι ολισθηρό
Σαν την αθανασία»
Να σου πω επίσης, πως αν στην αρχή της παράστασης τα χάσεις από τον καταιγισμό λέξεων, ιδεών και ρόλων (όπως έπαθα εγώ) μην .. τρομάξεις, διότι σιγά-σιγά έρχονται όλα και κάθονται στη θέση τους.
Βέβαια τα κείμενα της παράστασης είναι πυκνογραμμένα (αναπόφευκτα ίσως λόγω της απεραντοσύνης και του σύνθετου κοινωνικο-οικονομικο-πολιτικού θέματος) αλλά αυτό το ζήτημα το έλυσα προσωπικώς, αποφασίζοντας να ξαναπάω στην Αθηναϊδα διότι αυτό είναι ένα έργο που θα μπορούσα να δω πολλές φορές.
Και κάθε φορά να ανακαλύπτω από την αρχή την «Τζένιφερ»-Μακβέθ, (Πωλίνα σε ρόλο θηλυκού βρικόλακα), την «Αγγέλα» του Γιώργου Σεβαστίκογλου, τις «Δούλες του Οξύ-Ζενέ» ή όλα τα δεκάδες δουλικά και υποχείρια που εμφανίζονται και λάμπουν μέσα στο σημερινό (ιδεολογικο-οικονομικο-κοινωνικό) σκοτάδι.
Και να χαιρετήσω την «περήφανη κι αθάνατη εργατιά» με αυτό το τραγούδι που έμαθα εκείνο το βράδυ:
Ούλοι οι δούλοι
Ούλοι οι δούλοι είμαστε πολλοί
Δε χωράμε πια μέσα στα πλάνα
Μας σκοτώνουνε κι εμείς, εκεί
Μας θερίζουν μ’ αεροπλάνα
Μα ο δούλος ούλος έχει
Τη δύναμη του χορταριού
Όσο τον πατάς φυτρώνει
Στη σκιά του φεγγαριού»
Βοήθειά μας.
(Και του χρόνου τον ίδιο βράχο για να χτίσουμε την ίδια πυραμίδα, μάς βλέπω να κουβαλάμε).

Τελικά αξίζει να πάω;
Αξίζει για το θέμα. Αξίζει για το θέαμα. Αξίζει για τα τραγούδια. Αξίζει για τις ερμηνείες. Αξίζει διότι το σκηνικό διαθέτει κι ένα κίτρινο κλουβί των Ελληνικών Ταχυδρομείων στη μέση, εντός του οποίου μπορείς να μπεις, άμα σε ζορίσει η συνείδησή σου ή η αλήθεια, και να κάνεις το.. καναρίνι πάνω στα πακέτα φιλανθρωπικής «βοήθειας» που πηγαινοέρχονται.
Αξίζει, τέλος, να πας για τις μικρές στιγμές του και για το μεγάλο ξάφνιασμα που σου προσφέρει.

«ΔΟΥΛΑΡΕΣ» 2006-2007
ΙΔΕΑ & ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΘΕΑΜΑΤΟΣ: Σταμάτης Κραουνάκης (ο οποίος αν και απών από τη σκηνή για πρώτη φορά φέτος, είναι πανταχού παρών μέσα από αυτό που έχει δημιουργήσει σκηνοθετικά, ιδεολογικά, ποιητικά και μουσικά. Άριστα θα του βάλω για το θέμα που επέλεξε και τον τρόπο που το επεξεργάστηκε. Άριστα για το ότι κατάφερε να με γεμίσει έκπληξη μετά από τόσα χρόνια που τον.. περιμένω να με κάνει να βαρεθώ).
ΕΠΙΛΟΓΗ ΚΕΙΜΕΝΩΝ: Ιωσήφ Βιβιλάκης, Ευανθία Στιβανάκη
ΜΟΥΣΙΚΗ: Σταμάτης Κραουνάκης, Χρίστος Θεοδώρου
ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: Γιώργος Μετζικώφ
ΣΚΗΝΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ-ΑΙΘΟΥΣΑ: Τάκης Χατούπης
ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ-ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ: Χρήστος ΣΤέργιογλου
ΧΟΡΟΓΡΑΦΙΑ: Φρόσω Κορού
ΦΩΤΙΣΜΟΙ: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
ΗΧΟΣ: Γιάννης Χρονόπουλος


ΔΙΑΝΟΜΗ:
Κομπέρ: Γιώργος Νανούρης
Κόκκινος άντρας: Βασίλης Μοσχονάς (πολύ καλός στο τραγούδι «Αποχαιρετισμός»)
Καλλιόπη Μόσκου: Ρούλη Καρασιλιώτη (Ακόμη ένα άριστα δέκα για τη συνολική παρουσία της και για το πόσο συγκεντρωμένη την είδα να είναι επί ολόκληρο το δίωρο)
Τζένιφερ: Πωλίνα
Υπεύθυνη Προσωπικού: Αργυρώ Καπαρού
Πράσινη Εργάτρια: Δάφνη Λέμπερου (γεμίζει την αίθουσα παράπονα του μέσα κόσμου και νότες που βγαίνουν από τα βάθη του κορμιού με το κλαρίνο της)
Αγγέλα, Μαρούλα, Λιού : Βικτωρία Ταγκούλη
Ροδώπις: Ελεάννα Καραντίνου
Αθανασία Καραγρηγόρη: Παρθένα Χοροζίσου
Επιλοχίας Τζιμ: Γιώργος Στιβανάκης («μορφή» και όπως πάντα άψογη φιγούρα)
Μάγειρας: Μιχάλης Βόλακας
Το αγόρι με τη γκρίζα φόρμα: Δημήτρης Ερατεινός
(Αισθητή η απουσία του Χρήστου Μουστάκα από το έργο)
ΠΙΑΝΟ & ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ: Χρίστος Θεοδώρου
ΑΚΟΡΝΤΕΟΝ: Άννα Λάκη

Γεωργία Λαιμού.
Ησουν κι εσύ εκεί; Πες μου τι είδες μ' ένα mail...: [email protected]