ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ: Πήγα για δύο λόγους: ο ένας ήταν να ακούσω «ζωντανά» τα τραγούδια από το «Καλαντάρι» τα οποία όταν τα είχα ακούσει από το CD δεν μου είχαν αρέσει ? στιχουργικώς- καθόλου ή σχεδόν καθόλου.
(Τα ξανάκουσα και δυστυχώς παρέμειναν στιχουργικώς αδιάφορα, αλλά ως μουσική ήταν πολύ καλά, οπότε άξιζε το.. ταξίδι μέχρι το Gazarte).
Ο δεύτερος λόγος ήταν, ότι είχα ακούσει πως ο Παντελής Θαλασσινός σε αυτό το πρόγραμμα λέει τραγούδια άλλων δημιουργών, γεγονός που μου έχει γίνει έμμονη ιδέα τα τελευταία χρόνια.
Κουράστηκα, όπως έχω ξαναγράψει πολλές φορές, να πηγαίνω σε ζωντανά προγράμματα και να ακούω τα ίδια και τα ίδια: ανθολογίες του ρεπερτορίου του κάθε τραγουδοποιού ή τραγουδιστή, κάθε χρόνο, κάθε σεζόν, κάθε παράσταση, τα ίδια.. έλεος.
Φέτος, ο Παντελής Θαλασσινός με αντάμειψε και με το παραπάνω.
Όχι, ότι δεν είπε το αναπόφευκτο «Ανάθεμά σε» (αν δεν το έλεγε οι κυρίες που κάθονταν πίσω μου θα βάζανε τα κλάματα, τις φωνές και ένας Θεός ξέρει τι άλλο), αλλά το όλο πρόγραμμά του με άφησε με μία γεύση φρεσκάδας και διαφορετικότητας.
Τα τραγούδια των άλλων που λέει είναι διαλεγμένα, ένα κι ένα, κι η φωνή του Θαλασσινού πολύχρωμη, δυνατή και με τεράστια ερμηνευτική γκάμα, ώστε να κάνει τις δικές του ερμηνείες λίαν ελκυστικές. (Σε κάνα δυο τραγούδια τον «έπιασα» να ξεφεύγει από το νόημα τους και να τα ερμηνεύει «λάθος», αλλά εκείνο το βράδυ ήταν σε τόσο καλή φωνή που δύσκολα μπορούσες να κολλήσεις σε μικροπταίσματα).
Εγώ όμως, ως γνωστόν, δεν την έχω τζάμπα τη φήμη της μέγαιρας, γι’ αυτό και πιο κάτω θα τα αναφέρω όλα μου τα.. δύο παράπονα.
Πρώτα όμως πρέπει να αναφέρω ότι πέρασα πολύ ωραία στο Gazarte προχτές κι άκουσα πολύ καλή μουσική. Και μην το ‘χεις για λίγο αυτό..

ΠΡΙΝ ΠΑΣ
ΤΗΛΕΦΩΝΟ: 210-3460347 & 210-3452277
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Βουτάδων 32-34, Γκάζι
ΗΜΕΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ: Παρασκευή-Κυριακή
ΕΝΑΡΞΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: Παρ & Σαβ.: 22:30 Κυρ.: 21:00

ΤΙΜΕΣ
Εισιτήριο με ποτό στο μπαρ: 15 ευρώ
Ελάχιστη κατανάλωση στο τραπέζι: 30 ευρώ
Φιάλη Ουίσκι/4 άτομα: 120 ευρώ (κομπλέ)
Φιάλη κρασί/2 άτομα: 60 ευρώ (κομπλέ)

Ήμουν κι εγώ εκεί...
Άκουσα λοιπόν και ευφράνθηκε η καρδιά μου, την πανέμορφη φωνή του Θαλασσινού να αλλάζει χρώματα, τόνους και αισθήματα και να λέει τραγούδια του Δημήτρη Παπαδημητρίου, του Φοίβου Δεληβοριά, του Σταμάτη Κραουνάκη, του Πάρη Περυσινάκη και.. «Πού να βρω γυναίκα να σου μοιάζει..?», «Τίκι, τίκι, τακ κάνει η καρδιά μου..». Το πρώτο μέρος του προγράμματος αποτελείται αποκλειστικά από τα καινούρια τραγούδια του «Καλανταριού» παρουσιασμένα (με διάφορους ήχους ως εισαγωγές που έγερναν λίγο προς τον «σοσιαλιστικό ρεαλισμό» κάποιες φορές, βλ. Τζιτζίκια τον «Αύγουστο»). Κάθε που άλλαζε η εποχή η Νανά Μπινοπούλου έλεγε κι από ένα ή δύο αποσπάσματα κλασικών και μεγάλων τραγουδιών (των Σαββόπουλου, Κραουνάκη, Χατζιδάκι) που αναφέρονται στην Άνοιξη, στο Καλοκαίρι, στο Φθινόπωρο.
Το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό και δεν χρειάζεται να σου περιγράψω τη συγκίνηση του:
«Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι
Μουσκέψανε τα λόγια που είχαν γεννήσει οι αστροφεγγιές
Πολλά τα λόγια που είχανε
μοναδικό προορισμό εσένα
Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως
Πριν απ’ τον έρωτα έρωτας
Κι όταν σε πήρε το φιλί
Γυναίκα..»
Η παρέα δίπλα μου είχε τόσο πολύ ενθουσιαστεί από τη φωνή της Νανάς Μπινοπούλου που κάθε φορά που τελείωνε ένα τραγούδι σηκώνονταν όλοι όρθιοι και φωνάζανε.
Γενικά μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι το κοινό εκείνης της βραδιάς ήταν πολύ ενημερωμένο και (από το τρόπο, την ένταση και το χρόνο που επέλεγε να χειροκροτήσει) πολύ καλόγουστο!
Μην το υποτιμάς αυτό γιατί ο κάθε καλλιτέχνης έχει το κοινό που του αξίζει κι αν ο Παντελής Θαλασσινός έχει καταφέρει να κατακτήσει μια μερίδα του πιο νοήμονος και καλαίσθητου κοινού της πρωτεύουσας τότε είναι ευτυχισμένος άνθρωπος.
Η στιγμή που τον συνέλαβα να μην ερμηνεύει σωστά κάποιο από τα τραγούδια των άλλων, ήταν όταν είπε το εξαίσιο «Πάω να πιάσω ουρανό» του Κραουνάκη, το οποίο θεωρώ ως μια από τις πιο λιτές, εύστοχες και βγαλμένες από τα βάθη της ψυχής προσευχές στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι.
Τις προσευχές (που είναι από τα τραγούδια που με ενδιαφέρουν περισσότερο απ’ όλα), αν δεν κάνω λάθος, τις λέμε «βουβά», ψιθυριστά, αν θες, από μέσα μας, αν προτιμάς, διότι όταν τις εννοούμε βγαίνουν από το στήθος και όχι από τις φωνητικές χορδές.
Ο Παντελής Θαλασσινός όμως παρασυρμένος ίσως από το ζεϊμπέκικο ρυθμό τους, τα «τραγούδησε» αυτά τα στιχάκια αντί να τα προσευχηθεί. Κι ενώ είμαι σίγουρη ότι θα μπορούσε να είχε κάνει μια συγκλονιστική και σημαντική ερμηνεία, αρκέσθηκε σε μία απλώς καλλίφωνη, χωρίς πεσίματα, χωρίς εσωτερικότητα, χωρίς ψίθυρο...
Τώρα που είπα και το ένα από τα δύο παράπονά μου (το άλλο λέω να μην το γράψω διότι θα αποκαλυφθεί ότι είμαι πολύ στριμμένη γεροντοκόρη αν σε απασχολήσω με ένα ελαφρύ παράπτωμα) μπορώ να σου αφιερώσω αυτό και να σου ευχηθώ όταν πας στο Gazarte να το ακούσεις τραγουδισμένο όπως του αξίζει:
«Άλλο δράμα δε θα ζήσω
Φτάνει αυτό το τωρινό
Μόνος μου θα διασχίσω
πάλι τον ωκεανό
Κι άμα τύχει και λυγίσω
Θεέ μου ‘σχώρα με
Κι άμα πιω κι άμα μεθύσω
Παρηγόρα με
Άλλο δε θα φάω τραύμα
Άλλη τέτοια ανταμοιβή
Μόνη μου θα δω το θαύμα
Μόνη μου και τον Ραβί
Κι αν στο έρωτα κυλήσω
Θεέ μου ‘σχωρά με
Κι άμα πιω κι άμα μεθύσω
Παρηγόρα με»
Σου είπα ότι η ορχήστρα έπαιζε πολύ καλά? Στο λέω τώρα, διότι θυμήθηκα πόσο καλά «πατημένο» έπαιζαν αυτό το τραγούδι και είδα στις σημειώσεις μου ότι τους έχω βάλει άριστα δέκα, σε αυτό το σημείο.

Τελικά αξίζει να πάω;
Ναι, αν θέλεις να ακούσεις έναν Παντελή Θαλασσινό «καινούριο», ανανεωμένο και με διάθεση να ερμηνεύσει διαφορετικά & δύσκολα τραγούδια.
Αν τον πετύχεις και σε καλή φωνή (όπως εγώ) τότε θα σε εκπλήξει σίγουρα με τα δεκάδες χρώματα που έχει η φωνή του, τα οποία σπανίως δεν τον έχω ακούσει να τα χρησιμοποιεί.
Λέει κι αυτό το συγκλονιστικό τραγούδι του Δημήτρη Παπαδημητρίου:
«Ο κόσμος είναι ένα βουνό
τα λόγια που πετούνε
Αντιλαλούνε στις πλαγιές
σ’ εμάς ξαναγυρνούνε
Καλύτερα να μη μιλάς κακές αν κάνεις σκέψεις
Μα αν συλλογάσαι όμορφα είναι χρυσές οι λέξεις» στο οποίο ξανακόλλησα, όπως είχα κολλήσει και την πρώτη φορά που το είχα ακούσει. Αριστούχο.

ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ & Ο ΗΧΟΣ:
Ήχος λίαν καλός, γεμάτος και ανάγλυφος. Μπράβο στους ηχολήπτας, Γιάννη Καρυώτη & Ευτύχη Γιαννακούρη.
Ορχήστρα: κατά τόπους ξεκούρδιστη και χαμένη στο.. διάστημα, κατά καιρούς υπερβολικά εξωστρεφής, και κατά διαστήματα συντονισμένη, «γεμάτη» και «χορταστική».
Παντελής Θαλασσινός: τραγούδι, κιθάρα
Νανά Μπινοπούλου: τραγούδι (και σε πολύ καλή φωνή τη μέρα που την είδα)
Πάρις Περυσινάκης: λαούτο, μπουζούκι, κρητική λύρα (ως συνήθως πολύ καλός)
Γιώργος Τσιατσούλης: ακορντεόν (άριστα δέκα κι με έναν τόνο για το σόλο του)
Δημήτρης Θεοχάρης: πιάνο, Keyboards (εξαιρετικός και ουσιαστικός και τζαζ και άριστα)
Πέτρος Βαρθακούρης: κόντρα μπάσο (υπερβολικά εξωστρεφής μέχρι επιθετικότητας, κάποιες στιγμές, αλλά όταν συγκεντρώνεται και δε σαχλαμαρίζει μπορεί να παίξει πολύ καλά. Δυστυχώς κάνει πολύ χαβαλέ).
Γιάννης Αγγελόπουλος: τύμπανα, κρουστά (Απόλυτο Άριστα δέκα και πολλά μπράβο διότι ήταν πάρα πολύ καλός και δεν σταμάτησε να με ξαφνιάζει όλο το βράδυ).

Γεωργία Λαιμού.
Ησουν κι εσύ εκεί; Πες μου τι είδες μ' ένα mail...: [email protected]