Δύο κορυφαία έργα - σταθμούς στην ιστορία του παγκόσμιου θεάτρου, θα παρουσιαστούν στο ΑΠΛΟ ΘΕΑΤΡΟ τη νέα θεατρική σεζόν: Ο «Επιστάτης» του Χάρολντ Πίντερ και οι «Ευτυχισμένες Μέρες» του Σάμουελ Μπέκετ.
Δύο έργα που φαίνεται να τα συνδέει η υπόγεια επικοινωνία τους με τα βαθύτερα νοήματα του αρχετυπικού αριστουργήματος «Περιμένοντας τον Γκοντό». Δύο κορυφαίοι συγγραφείς νομπελίστες καταθέτουν μέσα από τα έργα τους την αγωνία τους για τις ανθρώπινες σχέσεις, για την ανθρώπινη μοναξιά, τον θάνατο, το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης και την ανάγκη του άνθρωπου για επικοινωνία.
Αναλυτικότερα:
ΝΕΑ ΣΚΗΝΗ
Ο Επιστάτης - Χάρολντ Πίντερ
Το πρώτο Δεκαήμερο του Δεκέμβρη, ανεβαίνει σε μετάφραση Κώστα Σταματίου και σκηνοθεσία Αντώνη Αντύπα, η αριστουργηματική ιλαροτραγωδία του Χάρολντ Πίντερ «Ο Επιστάτης». Γραμμένο το 1951 παρουσιάστηκε στις 27 Απριλίου 1960 στο Arts Theatre London και ένα μήνα αργότερα μεταφέρθηκε στο Duchess όπου έδωσε 444 παραστάσεις. «Ο Επιστάτης» είναι το έργο που έκανε διάσημο τον Πίντερ στην Αγγλία και σε ολόκληρο τον κόσμο. Έχει παρουσιαστεί σε όλες τις πρωτεύουσες του κόσμου κι έχει παιχτεί στον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Στην Ελλάδα παρουσιάστηκε με μεγάλη επιτυχία το 1965 από το Θέατρο Τέχνης σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν.
Η υπόθεση:
Ένας γέρο - αλήτης βρίσκει καταφύγιο σε ένα ακατάστατο δωμάτιο ενός εγκαταλελειμμένου σπιτιού. Πρόκειται για την εισβολή ενός παρείσακτου σε ένα χώρο που δύο αδέλφια τον διεκδικούν, μολονότι νοιώθουν μετέωροι και οι ίδιοι. Ο ένας, ο Άστον, ο καλός Σαμαρείτης ζει σε μια συναισθηματική απομόνωση, μαστορεύοντας τις διάφορες μηχανές του και κάνοντας όνειρα ότι θα φτιάξει στην αυλή ένα υπόστεγο. Ο άλλος, ο Μικ με ανησυχίες επιχειρηματικές μοιάζει πολυάσχολος αλλά, κατά βάση ζει σε ένα κόσμο ονειρικό- εφιαλτικό. Ο εισβολέας δέχεται την δουλειά του Επιστάτη που του προσφέρουν τα δύο αδέλφια, χωριστά ο καθένας, αλλά δεν εμπιστεύεται κανέναν, μισεί τους ξένους, φοβάται και κρατάει σε απόσταση τα δύο αδέλφια και νοιώθει να απειλείται ακόμη και μέσα από την προσφορά, υπονομεύοντας τη σχέση και των δύο αδελφών προς ίδιον όφελος.
Στην πραγματικότητα οι σχέσεις των τριών ανθρώπων καθορίζονται από το αιώνιο παιχνίδι εξουσίας, κατοχής και επιβολής. Με τον «Επιστάτη» ο Πίντερ αφηγείται την ιστορία της κοινωνικής ζωής, τις ανθρώπινης απόπειρας συμβίωσης και συνύπαρξης, αναλύοντας τα τεχνάσματα, τις παγίδες, τις μεταμορφώσεις, χρησιμοποιώντας όλο το οπλοστάσιο της λεκτικής και σωματικής βίας μέσα σε αυτό τον ατελείωτο πόλεμο για επιβίωση και επιβολή.
«Ο Eπιστάτης» ανεβαίνει σε μετάφραση Κώστα Σταματίου, σκηνοθεσία Αντώνη Αντύπα, σκηνικά-κοστούμια Μαγιούς Τρικεριώτη, μουσική Ελένης Καραΐνδρου και φωτισμούς Ανδρέα Σινάνου. Βοηθός σκηνοθέτη Νίκος Πασχίδης.
Παίζουν: Δημήτρης Καταλειφός - Ντέιβις (επιστάτης)
Δημοσθένης Παπαδόπουλος - Άστον (μεγάλος αδερφός)
Χάρης Φραγκούλης - Μικ (μικρός αδερφός).
ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ
Ευτυχισμένες Μέρες - Σάμουελ Μπέκετ
Στα μέσα του Γενάρη 2011 θα ζωντανέψει, στην Κεντρική Σκηνή του ΑΠΛΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ το κωμικοτραγικό Μπεκετικό σύμπαν μέσα από το θεατρικό έργο του Σάμουελ Μπέκετ "Ευτυχισμένες Μέρες" σε μετάφραση Διονύση Καψάλη, σκηνοθεσία Αντώνη Αντύπα και με την μοναδική Ράνια Οικονομίδου να ενσαρκώνει το ρόλο - θρύλο της Γουίνυ.
Η ηρωίδα του Μπέκετ είναι το δραματικό πρόσωπο που κατορθώνει να δαμάσει την μελαγχολία και να διασκεδάσει την φθορά χάρη σε μια σοφή και λυτρωτική αισιοδοξία. Είναι μια φιγούρα μέσα από την οποία ο Μπέκετ αναζητά το νόημα της ύπαρξης, ψηλαφώντας τις τεταμένες σχέσεις που δένουν τα πρόσωπα μεταξύ τους και το καθένα με το σύμπαν, με το παρελθόν και το παρόν.
Οι «Ευτυχισμένες Μέρες» προσφέρουν δύο χαρακτήρες, της Γουίνυ, μιας γυναίκας γύρω στα πενήντα και του Γουίλυ, ενός άνδρας γύρω στα εξήντα.
Η υπόθεση
Στην πρώτη πράξη, η Γουίνυ, θαμμένη μέχρι την μέση σε ένα λοφάκι, μπορεί να μεταχειριστεί ακόμη τα χέρια της και κάποια αντικείμενα της - μια οδοντόβουρτσα, ένα μικρό καθρεφτάκι - περίστροφο, ένα μαντήλι και τα γυαλιά της. Στη δεύτερη πράξη η Γουίνυ είναι θαμμένη μέχρι το λαιμό και μπορεί να κινεί μόνο τα μάτια της. Ο Γουίλυ ζει και κινείται με τα τέσσερα γύρω από το λοφάκι και εμφανίζεται που και που, απαντώντας σπάνια στο μακρύ μονόλογο της Γουίνυ. Η παρουσία του είναι πηγή παρηγοριάς και αισιοδοξίας για την Γουίνυ.
Οι «Ευτυχισμένες Μέρες» παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά στις 17 Σεπτεμβρίου 1961 στην Νέα Υόρκη στο Cherrylane Theatre, σε σκηνοθεσία Alan Schneider, με την Ruth White που πήρε το βραβείο Obie για την ερμηνεία της. Το 1963 το έργο ανεβαίνει στο Παρίσι από την Μαντλέν Ρενώ στη Γαλλική μετάφραση του ίδιου του συγγραφέα και έκτοτε γνωρίζει θριαμβευτική καριέρα σε ολόκληρο τον κόσμο και στην Ελλάδα. Οι πρώτες ερμηνεύτριες της Γουίνυ στην Αθήνα ήταν η Βάσω Μανωλίδου και η Χριστίνα Τσίγκου.
Οι «Eυτυχισμένες Μέρες» ανεβαίνουν σε μετάφραση Διονύση Καψάλη, σκηνοθεσία Αντώνη Αντύπα, σκηνικά - κοστούμια Γιώργου Πάτσα, μουσική Ελένης Καραΐνδρου, φωτισμούς Ανδρέα Σινάνου και συνεργάτη σκηνοθέτη την Σύλβια Λιούλιου.
Στον ρόλο της Γουίνυ η Ράνια Οικονομίδου, Γουίλυ ο Κώστας Γαλανάκης.
Γ.Ο
