Συνέντευξη: Στη Νατάσα Γιαννούση
Τα σημαντικά ερωτήματα της ζωής κυριαρχούν σε όλα τα μυθιστορήματα της Σουζάννα Ταμάρο, όπως η ανάγκη να ανακαλύψουμε τις ρίζες μας στο παρελθόν και να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας, ώστε να μπορέσουμε να χτίσουμε με υπομονή και αισιοδοξία το μέλλον. Από το πρώτο της μυθιστόρημα μέχρι το τελευταίο, το Ακου τη φωνή μου, που κυκλοφόρησε πρόσφατα και στην Ελλάδα, η Ιταλίδα συγγραφέας αποπειράται ένα ταξίδι στα βάθη της ψυχής των ηρώων της και αναζητά τις μεγάλες αλήθειες.
Η Σουζάννα Ταμάρο γράφει όπως ζει. Σήμερα το καταφύγιό της είναι μια φάρμα, σε έναν λόφο στην Κεντρική Ιταλία, όπου συμβιώνει παρέα με πολλά κατοικίδια, ενώ αρέσκεται να καλλιεργεί τη γη σαν μια αυθεντική αγρότισσα. Παράλληλα, όμως, της αρέσουν τα σπορ, όπως το τρέξιμο, η ποδηλασία και το κανό, ενώ εδώ και είκοσι χρόνια εξασκεί πολεμικές τέχνες, ιδιαίτερα το καράτε! Είναι μια μικροκαμωμένη, εξαιρετικά πνευματώδης γυναίκα, που όμως έχει σταθεί δυναμικά και περήφανα απέναντι στις δυσκολίες της ζωής. Οπως όταν ο πατέρας της ανακαλύφθηκε νεκρός στο διαμέρισμά του σε μια εξαιρετικά δημοσιοποιημένη υπόθεση, στην οποία αρκετοί βιάστηκαν να μιλήσουν ακόμα και για δολοφονία (τελικά, ο ιατροδικαστής απεφάνθη ότι ο εκκεντρικός πατέρας της, που άφησε στην Ταμάρο αρκετά παιδικά τραύματα, πέθανε από εσωτερική αιμορραγία).
Ας αφήσουμε όμως την ίδια να μιλήσει για όσα έχει διδαχθεί μέχρι τώρα από τη συγγραφική, αλλά και την εσωτερική πορεία της.
Εικόνες: Στο τελευταίο βιβλίο σας δίνετε την άλλη όψη του νομίσματος του πρώτου σας μυθιστορήματος Οπου σε πάει η καρδιά. Τι σας παρακίνησε να ξαναπιάσετε την ίδια ιστορία ύστερα από δώδεκα χρόνια;
Σουζάννα Ταμάρο: Οι ήρωες ενός βιβλίου, όταν είναι επιτυχημένοι και συγκροτημένοι, παραμένουν μέσα στον συγγραφέα και σε μια συγκεκριμένη στιγμή επιζητούν να επιστρέψουν στο φως. Ολα αυτά τα χρόνια η Ιλάρια, η γιαγιά, η εγγονή, το σπίτι τους, συνέχιζαν να ζουν και να μεγαλώνουν μέσα μου. Είχα την περιέργεια, όπως και πολλοί αναγνώστες μου, να επιστρέψω εκεί, να επισκεφθώ και πάλι τη σοφίτα και να ψάξω όσα σημεία της ιστορίας είχαν παραμείνει στο σκοτάδι. Κι έτσι διηγήθηκα την άλλη πλευρά, βλέποντας τα πράγματα από την οπτική γωνία της 20χρονης εγγονής (αντί της γιαγιάς), καθώς συμφιλιώνεται με μια αναπάντεχη μοναξιά και αναρωτιέται για τις ρίζες, τους προγόνους και το νόημα της ζωής της.
Τι νομίζετε ότι είναι αυτό που κάνει τα βιβλία σας τόσο δημοφιλή στις γυναίκες αναγνώστριες;
Γενικά, οι γυναίκες διαβάζουν μυθιστορήματα πολύ περισσότερο απ τους άντρες. Εξάλλου, τα βιβλία μου μιλούν κυρίως για οικογενειακές σχέσεις, για κρίσεις μεταξύ των ζευγαριών και για τη δυσκολία να ξεπεραστούν οι προστριβές. Σκοπός μου είναι κάθε αναγνώστης να αναγνωρίσει, μέσα από τους ήρωες και τα γεγονότα των βιβλίων μου, κάποιο κομμάτι της δικής του ζωής.
Τι θα μάθει ο αναγνώστης για τη ζωή από το καινούριο βιβλίο;
Αυτό το μυθοστόρημα μιλάει για την αποκατάσταση της σχέσης των παιδιών με τους γονείς. Μπορεί να είναι ευαίσθητοι και τρυφεροί και να νοιάζονται για τα παιδιά τους, αλλά μερικές φορές αποτυγχάνουν να σταθούν πλήρως στον γονεϊκό ρόλο. Τέτοιες οικογενειακές σχέσεις δημιουργούν μιζέρια και κατάθλιψη στα παιδιά, που αδυνατούν να «ανθίσουν» ως προσωπικότητες και να απελευθερωθούν από τα φαντάσματα του παρελθόντος. Αυτή η ιστορία είναι μια ιστορία συμφιλίωσης και συγχώρεσης. Η εγγονή αναζητά τους γονείς της και τους λόγους της αδυναμίας τους. Υστερα από μια μακριά εσωτερική διαδρομή, καταφέρνει να τους συγχωρέσει και να γίνει το πραγματικό αφεντικό της ζωής της.
Τι σας έκανε να ακολουθήσετε το επάγγελμα της συγγραφέως; Γεννιέσαι ή γίνεσαι συγγραφέας;
Οταν ήμουν παιδί, ήθελα να ασχοληθώ με την επιστήμη. Η ιατρική και η βιολογία ήταν το μεγάλο πάθος μου. Ομως, ξαφνικά, μετά τα είκοσι χρόνια μου, μου δημιουργήθηκε μία περίεργη επιθυμία να ψάξω βαθιά στην ψυχή των ανθώπων και να διηγηθώ ιστορίες. Το πιο σημαντικό κομμάτι της ζωής μου έγινε η συγγραφή. Στη βάση του, το συγγραφικό ταλέντο μπορεί να παρουσιαστεί στον καθένα νωρίτερα ή αργότερα, αλλά στη συνέχεια πρέπει να καλλιεργηθεί με διάφορους τρόπους, με σοβαρότητα, συνέπεια και αυτοκριτική.
Ποιες εμπειρίες της δικής σας ζωής σάς έχουν επηρεάσει στον τρόπο που γράφετε;
Νομίζω ότι αυτό που έχει καθορίσει ιδιαίτερα τη γραφή μου είναι η υπαρξιακή μου περιέργεια. Στο τέλος της εφηβείας μου αναρωτήθηκα πολύ έντονα ποιο ήταν το νόημα της ζωής μου και γενικότερα ποιο νόημα έχει η ζωή των ανθρώπων. Επιπλέον, οι δικοί μου γονείς ήταν πολύ ανήσυχοι και ασταθείς, ανίκανοι να δημιουργήσουν μία αίσθηση σταθερότητας. Αυτό σίγουρα συνέβαλε στη δική μου αίσθηση ότι δεν έχω ρίζες πουθενά, που είναι μία από τις πηγές της συγγραφικής μου αναζήτησης.
Ποια είναι η γνώμη σας για τις ανθρώπινες σχέσεις σήμερα;
Είναι σίγουρα πιο πολύπλοκες από παλιότερα, γιατί έχει αλλάξει δραματικά η σχέση αντρών και γυναικών, όπως επίσης και η δομή της κοινωνίας. Βρίσκω ότι υπάρχει μεγάλη επιπολαιότητα και μια ανικανότητα να ζήσουμε τις σχέσεις που έχουν να κάνουν με την καρδιά σε όλο το βάθος τους. Είμαι ένθερμος υποστηρικτής όλων των εκφάνσεων της ανθρώπινης φιλίας. Πιστεύω ότι είναι οι πιο εξυψωμένες και αλτρουιστικές απ όλες τις ανθρώπινες σχέσεις.
Ποιο είναι το μυστικό της ανθρώπινης ευτυχίας;
Να ζεις ακολουθώντας τη φωνή της συνείδησής σου και να ζεις με αγάπη και συντροφικότητα.
