Ο Κερκ Χάνικατ ξεκίνησε από τα χαμηλά. Ως πάλαι ποτέ κινηματογραφικός ανταποκριτής των μεγάλων χολιγουντιανών στούντιο, τα κείμενά του είναι χτισμένα πάνω σε πολύχρονη παρασκηνιακή πείρα, γεγονός που του προσφέρει μια βαθύτερη κατανόηση μηχανισμών που ένας συμβατικός κριτικός ούτε καν θα φανταζόταν. Αντιμετωπίζοντας καρτερικά το μέλλον του επαγγέλματος που τον οδήγησε στην κορυφή ενός εκ των σημαντικότερων εντύπων στον κόσμο, οφείλει να παραδεχτεί ότι διαγράφεται ζοφερό: «Ενδιαφέρεται πια ο κόσμος για κριτικές; Οι ταινίες πάντοτε γυρίζονταν για τους νέους και τα νιάτα κάνουν πάντα το δικό τους. Αν δεν θέλουν να διαβάζουν κριτικές κανείς δεν θα μπορέσει να τους αναγκάσει! Πάντοτε θα υπάρχει ένας αριθμός κριτικών εκεί έξω, αλλά όσο περνάει ο καιρός δεν είναι ένα επάγγελμα που θα συμβούλευα κάποιον να επιλέξει». Η απώλεια κέρδους των έντυπων μέσων και η απόλυση ονομαστών ομότεχνών του από κορυφαίους τίτλους («Village Voice», «Νewsweek») αποδεικνύει πέρα από κάθε αμφιβολία ότι τα παραδοσιακά ΜΜΕ βρίσκονται στη δύση τους: «Τα έσοδα των παραδοσιακών μέσων έχουν μειωθεί κατά πολύ. Οπότε, αντί ένας όμιλος να έχει έναν κριτικό κινηματογράφου για κάθε του έντυπο, απολύει τους μισούς και βάζει τους υπόλοιπους να δουλεύουν διπλοβάρδιες». Κανείς δεν ξέρει αν τελικά το ίντερνετ είναι η νέα τάξη πραγμάτων, σύμφωνα με τον Χάνικατ όμως, οι ερασιτέχνες κριτικοί του κυβερνοχώρου παίρνουν στον (απαίδευτο) λαιμό τους πολλούς αθώους: «Πολλοί από τους νεότερους αναγνώστες ενδιαφέρονται περισσότερο για το τι έχει να πει ένας συνομήλικός τους παρά ένας επαγγελματίας. Ολοι αυτοί οι ερασιτέχνες του διαδικτύου όμως δεν βλέπουν ταινίες, απλώς τις κοιτάνε. Δε λέω, καλά κάνουν, απλά η οπτική τους υπολείπεται επαγγελματισμού και υποδομής».