Ο διαφημιστής Ρότζερ Θόρνχιλ γίνεται στόχος ξένων κατασκόπων, όταν εκείνοι πιστέψουν ότι πρόκειται για πράκτορα της CIA.. Αντίθετα με άλλες ταινίες του σκηνοθέτη - θρύλου, το «Στη Σκιά Των Τεσσάρων Γιγάντων» δεν έχει αναλυθεί εξονυχιστικά από σινεφίλ θεωρητικούς, ψυχαναλυτές και φιλοσόφους. Ισως γιατί τυχαίνει να είναι τόσο εντυπωσιακό και φιλόδοξα κινηματογραφημένο, ώστε ασυνείδητα ο όποιος θεατής βάζει τη χαρτογράφηση του περιεχομένου του σε δεύτερη μοίρα.
Ο Χίτσκοκ είχε πάντα το ιδιοφυές ταλέντο να αφηγείται τις ιστορίες του -απλά, λιτά, υποβλητικά- με τις εικόνες και τη μεταξύ τους αντιπαράθεση. Αφηγούμενος όμως αυτή την άκρως ψυχαγωγική, γεμάτη παρεξηγήσεις, ανατροπές και κοφτερό χιούμορ ιστορία, έκανε ένα βήμα παραπέρα: μετέτρεψε τις εικόνες του σε μεγαλειώδες υπερθέαμα. Κάθε φορά που η κάμερά του βγαίνει από κάποιο δωμάτιο ή κλειστό χώρο ανοίγεται σε μεγαλειώδη τοπία (το χωράφι όπου ο Θόρνχιλ κυνηγιέται από ένα αεροπλάνο, το Μνημείο Ράσμορ με τις σκαλισμένες στο βουνό, γιγάντιες κεφαλές Αμερικανών προέδρων) και συνθέτει αγέραστες, σκηνές ανθολογίας. Από εκείνες που σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό. Μετά την δεύτερη ή τρίτη θέαση, όμως, ο οργασμός της όρασης καταλαγιάζει, το μυαλό παίρνει μπρος...
Και οι αλήθειες (για τη σχέση του απλού ανθρώπου με την εξουσία, του άνδρα με τη γυναίκα, του χειροποίητου με του φυσικού...) που φωλιάζουν στο φαίνεσθαι, αποκαλύπτονται και απλώνονται ως «είναι» στη συνείδηση. Οπως και σε άλλές ταινίες του σκηνοθέτη-θρύλου, η επανάληψη είναι η μητέρα της μάθησεως.
ΙΩΑΝΝΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ
